به گزارش ایسنا، یک پژوهش جدید نشان می دهد که منشأ بیشتر دنباله دارهای منظومه شمسی ما، منظومه های ستاره ای بیگانه هستند.
همینطور این پژوهش نشان می دهد که بعضی از سیارک های داخل منظومه شمسی نیز امکان دارد منشأ بین ستاره ای داشته باشند.
این تازه ترین نظریه ها در فصلی جدید و باورنکردنی از نجوم است که در ۳۰ اوت ۲۰۱۹ و هنگامی آغاز گردید که" گنادی بوریسف"( Gennady Borisov)، ستاره شناس آماتور اهل شبه جزیره کریمه،" دنباله دار بوریسف"( ۲I/Borisov) را کشف کرد. این دنباله دار، گلوله غول پیکری از غبار بود و سرعت و مسیر حرکت آن نشان می داد که از جایی فراتر از منظومه شمسی آمده است.
این نخستین رصد یک دنباله دار بین ستاره ای بود که با سرعت ۱۱۰ هزار مایل در ساعت از زمین عبور کرد و" تلسکوپ فضایی هابل "( Hubble Space Telescope) در ماه اکتبر توانست گذر آن را ثبت کند. دنباله دار بوریسف در اواسط سال ۲۰۲۰ ما را ترک کرد اما ستاره شناسی را برای همیشه تغییر داد.
" امیر سراج"( Amir Siraj)، دانشمند" دانشگاه هاروارد"( Harvard University) و محقق ارشد این پروژه خاطرنشان کرد:ما قبل از کشف اولین دنباله دار ستاره ای نمی دانستیم که چند جرم بین ستاره ای در منظومه شمسی ما وجود دارند ولی نظریه شکل گیری منظومه های سیاره ای نشان می دهد که تعداد بازدیدکنندگان باید کمتر از ساکنان دائمی باشد. ما اکنون در حال دریافتن این موضوع هستیم که شاید تعداد بازدیدکنندگان به مراتب بیشتر باشد.
این مقاله، محاسبات جدیدی را در بر دارد که نشان می دهد اجرام بین ستاره ای، بیشتر از اجرام متعلق به منظومه شمسی ما هستند ولی تنها در" ابر اورت"( Oort cloud). ابر اورت، یک پوسته کروی از اجرام یخی است که در منطقه ای به فاصله حدود ۲۰۰ میلیارد تا ۱۰۰ تریلیون مایل از خورشید قرار دارد. تصور می شود که ابر اورت، از بقایای به جا مانده از شکل گیری منظومه شمسی تشکیل شده باشد.
ابر اورت، مخزنی از دنباله دارهایی است که در نقطه ای به درون منظومه شمسی ، جایی که آنها را مشاهده می کنیم، سقوط می کنند.
چرا دنباله دارهای بین ستاره ای بیشتری را نمی بینیم؟
* ما تنها می توانیم دنباله دارها را در نزدیکی زمین ببینیم؛ جایی که جاذبه به آن معناست که احتمال ورود ستاره های دنباله دار بومی، بسیار بیشتر است.
* ما فاقد فن آوری لازم برای دیدن اجرام در ابر اورت هستیم زیرا اجرامی که از خورشید دور هستند، برخلاف ستارگان، نور خود را تولید نمی کنند. این موضوع میتواند با پروژه موسوم به" TAOS II" در اواخر سال ۲۰۲۱ و آغاز استفاده از تلسکوپ" LSST" در سال ۲۰۲۲ تغییر کند.
با وجود این، ممکن است که پیامدهایی برای اجرامی که به ما بسیار نزدیکتر از ابر اورت هستند، وجود داشته باشد.
" متیو هولمن"( Matthew Holman)، اخترفیزیک دان و مدیر سابق" مرکز بررسی ریزسیاره ها"( MPC) گفت:این نتایج نشان میدهند که فراوانی اجرام بین ستاره ای و ابر اورت، با خورشید و زحل قابل مقایسه است. هنگامی که داده های مربوط به سیارک ها را در آن منطقه بررسی می کنیم، این سؤال پیش می آید که آیا سیارک هایی وجود دارند که واقعا بین ستاره ای هستند و ما پیشتر آنها را نمی شناختیم.
بعضی از سیارک ها شناخته میشوند اما هر سال بررسی و پیگیری نمی شوند؛ بنابراین ما اطلاعاتی در مورد آنها نداریم. آیا این سیارک ها میتوانند منشا بین ستاره ای داشته باشند؟ اگر ابر اورت واقعا تحت سیطره اجرام ستاره ای است، پس باید بقایای به جا مانده از شکل گیری منظومه های سیاره ای، بیشتر از آن چیزی باشد که پیشتر تصور می شد.
سراج می گوید:بررسی اجرام بین ستاره ای می تواند به ما کمک کند تا اسرار مربوط به نحوه شکل گیری سامانه سیاره ای خود و سایر سامانه های سیاره ای را آشکار کنیم.
بودجه این پژوهش، توسط" بنیاد جایزه بریکترو"( Breakthrough Prize Foundation) تامین شده است که از دانشمندان و ریاضیدانانی که روی بزرگترین و اساسی ترین سوالات در زمینه کار خود فعالیت دارند، حمایت می کند.
- 15
- 4
