به گزارش مهر، طبق مطالعه جدید دانشگاه اوتاوا کانادا، تجزیه و تحلیل ۱۴ فضانورد نشان داد که بدن آن ها ۵۴ درصد بیش از حد معمول در زمین گلبول های قرمز را در فضا از دست می دهد.
دکتر« گای ترودل»، سرپرست تیم تحقیق، می گوید:« کم خونی فضایی از زمان نخستین ماموریت های فضایی، هنگامی که فضانوردان به زمین بازگشته اند به صورت مداوم گزارش شده است، ولی ما نمی دانستیم چرا. مطالعه ما نشان می دهد که با رسیدن به فضا، گلبول های قرمز بیشتری از بین میروند و این روند در تمام مدت مأموریت فضانورد ادامه دارد.»
قبل از این مطالعه، تصور می شد که کم خونی فضایی یک سازگاری سریع با مایعاتی است که در آغاز ورود فضانورد به فضا، به قسمت بالایی بدن فضانوردان منتقل می شود. به این ترتیب فضانوردان ۱۰ درصد مایع موجود در رگ های خونی خود را از دست می دهند. تصور می شد فضانوردان به سرعت ۱۰ درصد از گلبول های قرمز خون خود را برای بازگرداندن تعادل از دست میدهند و کنترل گلبول های قرمز بعد از ۱۰ روز در فضا به حالت عادی باز می گردد.
در عوض، تیم دکتر ترودل دریافتند که تخریب گلبول های قرمز یک اثر نخست ناشی از حضور در فضا است، نه فقط ناشی از جابجایی مایعات. آنها این را با اندازه گیری مستقیم تخریب گلبول های قرمز خون در ۱۴ فضانورد در طول مأموریت های فضایی شش ماهه خود اثبات کردند.
بر روی زمین، بدن ما در هر ثانیه ۲ میلیون گلبول قرمز را ایجاد و از دست می دهد. پژوهشگران متوجه شدند که فضانوردان در زمان شش ماه حضور خود در فضا ۵۴ درصد گلبول های قرمز یا ۳ میلیون را در هر ثانیه از دست می دهند. این نتایج برای فضانوردان زن و مرد یکسان بود.
تیم دکتر ترودل با تکنیک ها و روش هایی که برای اندازه گیری دقیق تخریب گلبول های قرمز ابداع کردند، این کشف را انجام دادند. بعد از آن این روش ها برای جمع آوری نمونه در ایستگاه فضایی بین المللی استفاده شدند. در آزمایشگاه، آنها توانستند به صورت دقیق مقادیر ناچیز مونوکسید کربن را در نمونه های تنفسی فضانوردان اندازه گیری کنند. هر بار که یک مولکول« هِم»، رنگدانه قرمز تیره موجود در گلبول های قرمز، از بین میرود ، یک مولکول مونوکسید کربن تولید می شود.
به این ترتیب فضانوردان در نهایت دچار کم خونی شدید شده و مشکلات سلامتی بزرگی در فضا دارند.
دکتر ترودل می گوید:« خوشبختانه، داشتن گلبول های قرمز کمتر در فضا هنگامی که بدن بی وزن است مشکلی ایجاد نمی کند. ولی هنگام فرود بر روی زمین و به طور بالقوه در سیارات یا قمرهای دیگر، تأثیر کم خونی بر انرژی، استقامت و قدرت فرد میتواند اهداف مأموریت را تهدید کند. اثرات کم خونی تنها در زمان فرود، احساس می شود و فرد باید دوباره با گرانش مقابله کند.»
در این مطالعه، از هر ۱۳ فضانورد، ۵ نفر هنگام فرود از نظر بالینی کم خون بودند؛ حتی یکی از ۱۴ فضانورد هنگام فرود خونی نداشت. محققان دریافتند که کم خونی مربوط به فضا قابل برگشت است و سطح گلبول های قرمز خون به تدریج سه تا چهار ماه بعد از بازگشت به زمین به حالت عادی باز می گردد.
جالب اینجاست که تیم یک سال بعد از بازگشت فضانوردان به زمین، همان اندازه گیری ها را تکرار کرد و متوجه شد که تخریب گلبول های قرمز خون هنوز ۳۰ درصد بالاتر از سطح پیش از پرواز است. این نتایج نشان می دهد که امکان دارد تغییرات ساختاری برای فضانورد در زمانی که آنها در فضا بودند اتفاق افتاده باشد که کنترل گلبول های قرمز خون را تا یک سال بعد از مأموریت های فضایی طولانی مدت تغییر داد.
به گفته دکتر ترودل:« در صورتیکه بتوانیم دقیقاً بفهمیم که چه چیزی باعث این کم خونی شده است، آنگاه امکان درمان یا پیشگیری از آن وجود دارد ، هم برای فضانوردان و هم برای بیمارانی که در اینجا روی زمین هستند.»
- 11
- 3
