نوشیدن و حمام فضانوردان از آب یخ‌فشان‌های ماه

فضانوردان آینده کره ماه امکان دارد بتوانند تشنگی خود را با آب [به جامانده ] آتشفشان های قدیمی ماه برطرف کنند، در آن استحمام کنند و سوخت فضاپیماهای خود را با آن تامین کنند؛ البته اگر بخود زحمت کمی حفاری بدهند.

این یافته و کشف مقاله ای است که ماه (Moon) جاری پژوهشگران دانشگاه کلرادو بولدر در مجله «پلنتری ساینس ژورنال» منتشر کرده اند.

مجموعه ای از شواهد، حاکی از آن است که ماه ممکن است بیش از آنچه که پیش از این تصور می شد، حاوی مقادیر زيادي آب پنهان در دهانه های [برخوردی] سایه دار و در قطب ها باشد. مقاله منتشرشده جدید تخمین می زند که بیشتر این آب ممکن است از همان فوران های عظیم آتشفشانی سرچشمه گرفته باشد که جریان های گدازه ای تولید کرده که دریاوارهای ماه را ایجاد کرده اند، و بخار آبی را که در تمامی عرض های جغرافیایی منجمد شده بود، ته نشین کرده است.

[دریاوار (maria) به پهنه هایی تیره رنگ سطح ماه گفته می شود که در کنار اقیانوس وار ها، دریاچه وارها، خلیج وارها و مرداب وارها به طور کلی آبگیروارهای ماه خوانده می شوند.]

اندرو ویلکوسکی، نویسنده اصلی مقاله و دانشجوی تحصیلات تکمیلی در اخترفیزیک و علوم سیاره ای از دانشگاه کلرادو بولدر، در اظهارات خود گفت: «ما آنرا به عنوان لایه یخی روی ماه در نظر می گیریم که در گذر زمان ایجاد شده است.»

[این لایه]، طی زمان طولانی، امکان دارد تازه به لایه های یخی با ضخامت ده ها پا یا بیشتر برسد. این مزیتی برای کاوشگران ماه [به شمار میرود] که به منابع محلی احتیاج دارند، حتی اگر که برای دسترسی به آن مجبور باشند مقداری از خاک ماه را کنار بزنند.

پل هاینه، یکی از نویسندگان این مقاله و استاد اخترفیزیک و علوم سیاره ای، طی سخنانی گفت: «این امکان وجود دارد که پنج یا ده متر زیر سطح، صفحاتی بزرگ از یخ وجود داشته باشد.»

او افزود: «واقعا لازم است که حفاری کنیم و به دنبالش بگردیم».

شواهد اخیر بطور فزاینده ای حاکی از آنند که ماه از آنچه که دانشمندان پیش از این انتظار داشتند پرآب تر است.

در سال ۲۰۲۰، ناسا پژوهشی را منتشر کرد که نشان می داد یخِ آبی ممکن است به جای اینکه دربرابر تابش شدید و بی وقفه خورشید تبخیر شود، در سایه های سمت نور خورشید (Sunlight) ماه باقی مانده باشد. این که یخِ آبی از کجا آمده است نامشخص بود.

مقاله جدید از پژوهش سال ۲۰۱۷ استفاده کرده است که نشان می داد فوران های ماه در حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش ، مواد گازی زيادي آزاد کرد و این که فشار اتمسفر ماه، در واقع تا ۱.۵ برابر فشار سطحی کنونی جو در مریخ (Mars) بود، اما این اتمسفر ماه طی یک دوره ۷۰ میلیون ساله به فضا پراکنده شد و از بین رفت.

هرچند این موضوع برای دکتر هاین و ویلکوسکی سوال برانگیز است که آیا بخار آب منتشرشده از فوران های آتشفشانی ممکن است مانند لایه یخ روی سطح ماه نشسته باشد یا نه. مدل سازی رایانه ای آن ها حاکی از آن است که نه تنها یخِ آبی می تواند به این طریق شکل گرفته باشد، بلکه حدود ۱۸ کوادریلیون پوند بخار آب- حدود ۴۱ درصد از بخار آب آزادشده از آتشفشان های ماه در طول دوره ای که فعال اند- امکان دارد به شکل یخ منجمدشده باشد.

این مقدار از میزان آب موجود در دریاچه میشیگان بیشتر است و این می تواند خبر خوبی برای سازمان ناسا باشد. سازمان فضایی امیدوار است در سال ۲۰۲۵ بعنوان بخشی از برنامه آرتمیس خود و در جریان ماموریت های جدید فضایی که در پی آن از سال ۲۰۲۷ آغاز می شود، تقریبا یک بار در هر سال انسان ها را به ماه برساند.

آب،[ اگرچه] سنگین ولی در عین حال ضروری است. فضانوردان برای نوشیدن، کشت مواد غذایی و تولید سوخت موشک به آن نیاز دارند و در حالی که فضاپیماهای زمین می توانند در مواقع اضطراری،[ نیازهای] فضانوردان ماه را تامین کنند، ناسا قصد رسیدن به اهدافی را دارد که انجام ماموریت تامین [مایحتاج از زمین] برای آنها به این سادگی ها ممکن و دردسترس نیست.

در حالی که ماموریت های فضایی آرتمیس، فقط خود ماه را بررسی می کنند، ناسا همچنین قصد دارد از این ماموریت ها به عنوان تمرین و سکوی پرتاب برای ماموریت نهایی به مریخ استفاده کند. استفاده از آب ماه میتواند برای فضانوردانی که در حال آزمایش فناوری ها، کارها و روش های لازم به منظور زندگی برای هفته ها یا ماه ها در سطح ماه و سپس سطح مریخ اند، مهم و کلیدی باشد.