کاهش چشمگیر تومورهای تخمدان با استفاده از نانوذرات نوین

به گزارش ایسنا به نقل از آی‌ای، دانشمندان مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) نانوذراتی را طراحی کرده‌اند که می‌توانند ایمونوتراپی(ایمنی‌درمانی) سرطان را در برابر تومورهای تخمدان که یکی از مقاوم‌ترین سرطان‌ها به درمان است، مؤثرتر کنند.

این سیستم جدید، یک مولکول فعال‌کننده سیستم ایمنی به نام «IL-12» را مستقیماً به تومورها منتقل می‌کند و به سلول‌های ایمنی بدن کمک می‌کند تا با آنها مبارزه کنند.

هنگامی که این رویکرد روی موش‌ها آزمایش شد، در بیش از ۸۰ درصد موارد، سرطان تخمدان متاستاتیک را از بین برد.

ایمونوتراپی سرطان با هدف آموزش سیستم ایمنی برای حمله به تومورها انجام می‌شود، اما سرطان تخمدان اغلب این پاسخ را تضعیف می‌کند.

مهارکننده‌های وارسی ایمنی، دسته‌ای از داروها هستند که «ترمز» سلول‌های ایمنی را آزاد می‌کنند و برای برخی از سرطان‌ها مؤثر بوده‌اند، اما به ندرت در برابر تومورهای تخمدان موفق بوده‌اند.

مهارکننده وارسی ایمنی (Checkpoint inhibitor) نوعی از ایمنی‌درمانی سرطان است که وارسی ایمنی را هدف قرار می‌دهد که کارش تنظیم و کنترل دستگاه ایمنی است. برخی یاخته‌های سرطانی می‌توانند با تحریک این فرآیند، خود را از حمله دستگاه ایمنی مصون کنند. درمان‌های معطوف به وارسی ایمنی قادرند با مسدودکردن وارسی ایمنی مهاری، عملکرد دستگاه ایمنی را به حالت عادی درآورند.

نخستین داروی ضد سرطان که وارسی ایمنی را هدف قرار داد، داروی «ایپیلیموماب» بود که بازدارنده «CTLA-4» است و در سال ۲۰۱۱ در ایالات متحده آمریکا تأیید شد.

ایوان پیرس(Ivan Pires)، نویسنده اصلی این مطالعه و محقق فوق دکترا در بیمارستان زنان و بریگام می‌گوید: «IL-12» می‌تواند با فعال کردن سلول‌های T و سایر مبارزان ایمنی، به عنوان آن شتاب‌دهنده گمشده عمل کند. با این حال، دوزهای زیاد «IL-12» موجب عوارض جانبی جدی از جمله التهاب، سمیت کبدی و در برخی موارد، مرگ می‌شود.

محققان با اتصال «IL-12» به نانوذراتی که آن را به آرامی درون تومورها آزاد می‌کنند، به جای اینکه به یکباره در بدن پخش کنند، بر این مشکل غلبه کرد.

آزادسازی تدریجی، ایمنی را بهبود می‌بخشد

این نانوذرات از قطرات چربی کوچکی به نام «لیپوزوم» تشکیل شده‌اند که با پلیمری به نام «پلی-ال-گلوتامات »(PLE) پوشانده شده‌اند. این پوشش به آنها کمک می‌کند تا سلول‌های تومور تخمدان را مستقیماً هدف قرار دهند.

محققان با استفاده از یک پیونددهنده شیمیایی پایدار به نام مالیمید(maleimide‏)، «IL-12» را به لیپوزوم‌ها متصل کردند تا مولکول به تدریج در حدود یک هفته آزاد شود.

پیرس می‌گوید: ما با فناوری فعلی خود، آن شیمی را به گونه‌ای بهینه می‌کنیم که سرعت آزادسازی کنترل‌شده‌تری وجود داشته باشد و این به ما امکان می‌دهد اثربخشی بهتری داشته باشیم.

رهاسازی آهسته و پیوسته از عوارض جانبی خطرناک جلوگیری کرده و سلول‌های ایمنی را در محیط تومور فعال نگه می‌دارد. در آزمایش‌ها، نانوذرات «IL-12» به تنهایی تومورها را در حدود ۳۰ درصد از موش‌ها از بین بردند.

هنگامی که با مهارکننده‌های وارسی ایمنی ترکیب شدند، میزان موفقیت حتی در مدل‌های سرطان تخمدان تهاجمی یا مقاوم به دارو به بیش از ۸۰ درصد افزایش یافت.

محافظت پایدار از سیستم ایمنی

پائولا هاموند(Paula Hammond)، استاد MIT و نویسنده ارشد این مطالعه گفت که این طرح به سرطان کمک می‌کند تا به سیستم ایمنی بیاموزد که آن را تشخیص دهد.

وی افزود: آنچه واقعاً هیجان‌انگیز است، این است که ما می‌توانیم «IL-12» را مستقیماً در فضای تومور تحویل دهیم و به دلیل نحوه طراحی این نانوماده برای انتقال «IL-12» به سطوح سلول‌های سرطانی، ما اساساً سرطان را فریب داده‌ایم تا سلول‌های ایمنی را تحریک کند تا خود را در برابر آن سرطان مسلح کنند.

این درمان همچنین حافظه ایمنی طولانی‌مدت ایجاد کرد. وقتی محققان ماه‌ها بعد سلول‌های سرطانی را دوباره وارد بدن موش‌های درمان‌شده کردند، سیستم ایمنی، آنها را قبل از اینکه تومورها دوباره رشد کنند، از بین برد.

تیم تحقیقاتی MIT که با مرکز نوآوری فناوری دشپاند(Deshpande) همکاری می‌کند، اکنون در حال تدوین برنامه‌هایی برای پیشبرد این درمان به سمت استفاده بالینی است.

این مطالعه در مجله Nature Materials منتشر شده است.