چرا باید چشم‌انتظار «روزی روزگاری در هالیوود» باشیم؟

«روزی روزگاری در هالییود» از جهات مختلفی یکی از پرطرفدارترین فیلم‌های ۲۰۱۹ است و فیلمی را سراغ نداریم که نام کوئنتین تارانتینو را یدک بکشد و معروف نشود.

اگر فیلم‌های تارانتینو را دنبال کرده باشید حتماً به‌خاطر دارید آخرین فیلمی که از این کارگردان دیدیم، فیلم «هشت نفرت انگیز» بود و وقفه‌ای چهار ساله باعث شده تا حسابی دلمان برای فیلمی جدید از تارنتینو تنگ شود. از طرف دیگر در فیلم جدید تارانتیو شاهد حضور دو جین بازیگر ترازاول و سرشناس هستیم که در این زمینه می‌توان به برد پیت و لئوناردو دی کاپریو اشاره کرد. گفته می‌شود این دو فوق‌ستاره هالیوود برای اینکه موقعیت بازی در کنار یکدیگر در فیلمی از تارانتینو را از دست ندهند حاضر شدند با دستمزدی کمتر از چیزی که همیشه دریافت می‌کردند در این فیلم شرکت کنند.

در کنار این دوستاره، شاهد هنرنمایی مارگو رابی، کرت راسل، داکوتا فانینگ، آلپاچینو و چندین بازیگر سرشناس دیگر نیز هستیم و بدون شک تماشای فیلمی پر از ستاره‌های بزرگ به جذابیت آن اضافه خواهد کرد.

روزی روزگاری در هالیوود داستان هنرپیشه‌ای نه چندان موفق در هالیوود را به همراه بدل‌کارش به نمایش می‌گذارد. این هنرپیشه ریک دالتون نام دارد و نقش او را لئوناردو دی کاپریو بازی می‌کند، نقش بدل‌کار ریک دالتون نیز به برد پیت واگذار شده تا به نزدیک به ۱۶۰ دقیقه دو نفر از بهترین بازیگران مرد هالیوود را در کنار هم در این فیلم شاهد باشیم.

از قرار معلوم روزی روزگاری در هالیوود به لحاظ هنری نیز اثر برجسته‌ای است چرا که مدتی پیش شاهد نمایش این فیلم در جشنواره کن بودیم و تماشاگران به مدت ۷ دقیقه برای این فیلم کف زدند، ناگفته نماند تارانتینو از تماشاگران خواهش کرد تا داستان فیلم را برای کس دیگری برملا نکنند. اگر خاطر شما باشد تارانتینو برای فیلم «داستان عامه‌پسند» نخل طلای این جشنواره را نیز از آن خود کرد.

اگر تمام فیلم‌های تارانتینو را دیده باشید حتماً به خوبی می‌دانید که او در مجموع ۹ اثرش، اقتباس‌هایی نسبتاً تاریخی و خاص خودش را نیز داشته که در این میان می‌توان به «حرامزاده‌های لعنتی» (Inglourious Basterds) و «جنگوی زنجیرگسسته» (Django Unchained) اشاره کرد. از قرار معلوم روزی روزگاری در هالیوود نیز درامی تاریخی است که با سبک و روایت تارانتیتو ساخته شده است. به همین دلیل نیز قسمت‌هایی از این فیلم به حادثه ناگواری که در سال ۱۹۶۹ اتفاق افتاد و طی آن فردی با نام چارلز مانسون و همدستانش افراد زیادی از جمله شارون تِیت (Sharon Tate) همسر رومن پولانسکی را به قتل رساندند اشاره کرده است.

این موارد باعث شده تا به‌رغم اینکه هنوز روزی روزگاری در هالیوود را ندیده‌ایم، چشم‌بسته مطمئن باشیم که با یکی از جذاب‌ترین فیلم‌های تارانتینو سر و کار داریم. طرفداران تارانتینو به‌خوبی می‌دانند که این کارگردان برجسته علاقه زیادی به تاریخچه سینما و حفظ آن دارد، به همین دلیل نیز داستان فیلم روزی روزگاری در هالیوود به دهه ۶۰ میلادی باز می‌گردد تا به نوعی با ساخت این فیلم، حس و حال فیلمسازان و بازیگران آن زمان را در ذهن تداعی کند. از این لحاظ روزی روزگاری در هالیوود را می‌توان یکی از شخصی‌ترین فیلم‌های تارانتینو دانست. این فیلم شوخی‌های تارانتینویی زیادی دارد، اما به‌لحاظی نیز غم‌انگیز به‌نظر می‌رسد.

روزی روزگاری در هالیوود داستان دنیایی رو به محو‌شدن را روایت می‌کند

در اینکه تارانتینو به لحاظ فنی یکی از برجسته‌ترین فیلم‌سازان معاصر به حساب می‌آید هیچ شکی نداریم، اما داستان‌گویی‌های تارانتینو در فیلم‌ها به اندازه مهارت او در نکات فنی و کارگردانی، چشم‌گیر به‌حساب نمی‌آید. به همین دلیل نیز در بعضی از فیلم‌های او شاهد خشونت بیش از حد هستیم و گاهی اوقات نیز احساس می‌کنیم که تارانتینو قصد داشته با سبک روایت خاصی که دارد هوش و ذکاوت خودش را به مخاطب ثابت کند.

منتقدان بزرگ و مطرحی که روزی روزگاری در هالیوود را دیده‌اند، همگی از این فیلم تعریف‌ها و تمجید‌های زیادی به عمل آورده‌اند و بسیاری از منتقدین بر این باور هستند که با جذاب‌ترین فیلم تارانتینو سر و کار داریم.

همان‌گونه که اشاره کردیم این فیلم داستان هنرپیشه‌ای با نام ریک دالتون را روایت می‌کند. از قرار معلوم ریک در دهه ۵۰ میلادی هنرپیشه‌ای بسیار موفق و سرشناس بود، اما ستاره بخت‌اش در دهه ۶۰ میلادی غروب می‌کند و در این مسیر کلیف بوث (Cliff Booth) با بازی برد پیت نقش بدل‌کار، راننده و بهترین دوست ریک دالتون را بر عهده دارد تا این دو نفر یک بار دیگر به دوران اوج خود باز گردند.

ماجرای این فیلم زمانی پیچیده‌تر می‌شود که در سال ۱۹۶۹ ریک دالتون در همسایگی رومن پولانسکی قرار می‌گیرد، ریک آشنایی چندانی با پولانسکی نداشت و گاهی اوقات چشمش به شاروت تیت، همسر پولانسکی می‌افتد و آرزوی زندگی تجملاتی پولانسکی را در سر می‌پروراند. به این ترتیب تارانتینو داستان ریک دالتو و قتل همسر پولانسی به دست چارلز منسون را به‌صورت موازی روایت می‌کند. در یکی از این خط‌های داستانی با زندگی شارون تیت سر و کار داریم که دختری بی‌خیال و معصوم است و در خط دیگر داستان جاه‌طلبی‌های ریک و کلیف را مشاهده می‌کنیم. از طرف دیگر این دو شخصیت نیز داستان‌های جداگانه‌ای دارند و ریک تلاش زیادی برای موفقیت در سینما به خرج می‌دهد و کلیف نیز با گروهی دختر و پسر نوجوان در مزرعه‌ای رها شده آشنا می‌شود که از قرار معلوم این گروه، اعضای خانواده منسون بودند.

روزی روزگاری در هالیوود علاقه تارانتینو به گذشته را نشان می‌دهد

فیلم روزی روزگاری در هالیوود داستانی سرشار از آرزو‌های قدیمی است که برای نسل حاضر روایت می‌شود. به‌عبارت دیگر می‌توان گفت چیز‌هایی که در سال ۱۹۶۹ در این فیلم رخ می‌دهد با مواردی که در سال ۲۰۱۹ با آن‌ها سر و کار داریم شباهت‌های زیادی دارد و با این حساب می‌توان کاملاً تشخیص داد که تارانتینو علاقه زیادی به گذشته و به‌خصوص دهه ۶۰ میلادی دارد. این‌گونه که پیدا است، در آن زمان جوان‌های زیادی به لحاظ سلیقه با بزرگ‌ترهایشان اختلاف نظر داشتند، تولید محصولات ارزان و کارخانه‌ای نیز سرعت گرفته بود و فیلم‌هایی را شاهد بودیم که در عرض مدت کمی به فروش‌های نجومی دست پیدا می‌کردند. این موارد دقیقاً همان چیز‌هایی است که در سال ۲۰۱۹ نیز با آن‌ها روبرو هستیم.

در‌واقع می‌توان گفت تارانتینو داستان‌ها و سبک زندگی دهه ۶۰ را به امانت گرفته و با استفاده از تصاویر، صداها، تکنیک‌ها و موسیقی که در آن زمان استفاده میشد، داستانی را برای افرادی که در پایان دهه دوم قرن بیست و یکم زندگی می‌کنند روایت کرده است. به همین دلیل نیز در فیلم روزی روزگاری در هالیوود شاهد هنرنمایی دو هنرپیشه بسیار سرشناس و مطرح مانند لئوناردو دی کاپریو و برد پیت هستیم. این دو هنرپیشه خاطرات خوش رابرت ردفورد و پل نیومن را در ذهن تارانتیتو و هوادارانش زنده می‌کنند. جالب اینجاست که مارگو رابی به‌رغم اینکه سومین هنرپیشه سرشناس این فیلم شناخته می‌شود و نام وی نیز در عنوان‌بندی پس از برد پیت و دی کاپریو در مقام سوم قرار دارد، به لحاظ داستان و شخصیت‌پردازی در فیلم روزی روزگاری در هالیوود چیز زیادی از مارگو رابی نمی‌بینیم و در این فیلم حرف چندانی برای گفتن ندارد.

در این زمینه یکی از خبرنگاران نیویورک تایمز از تارانتینو در خصوص نقش مارگو رابی سؤال پرسید که تارانتینو به سؤال این خبرنگار پرسش قابل قبولی نداد. از طرف دیگر مارگو رابی در خصوص نقش کم‌دیالوگی که در این فیلم دارد مدعی شد او ممکن است به لحاظ گفتار در این فیلم به اندازه کافی حرف نزند، اما بازی وی در نقش شارون تیت، یکی از تاثیرگذارترین قسمت‌های این فیلم را به پیش می‌برد. همان‌گونه که گفتیم شارون تیت همسر رومن پولانسکی بود و به‌طرز فجیعی توسط خانواده منسون به قتل رسید. مارگو رابی در این فیلم زوایای بیشتری از شخصیت شارون تیت را نشان می‌دهد. منتقدینی که این فیلم را دیده‌اند مدعی هستند روزی روزگاری در هالیوود لایه‌های پنهانی زیادی دارد و تنها مرثیه‌ای برای دهه ۶۰ میلادی نیست.

جوآن دیدیون (Joan Didion)، روزنامه‌نگار کهنه‌کار ۸۴ ساله‌ای که در جوانی یکی از دوستان شارون تیت بود مدتی پیش در مقاله‌ای با نام «آلبوم سفید» (White Album)، در خصوص قتل شارون تیت نوشت این حادثه در آن زمان برای خیلی‌ها حکم پایان دهه ۶۰ میلادی را داشت و پس از مرگ شارون، تنش‌ها شدت گرفت و با حادثه‌ای طرف هستیم که هنوز هم آتش آن خاموش نشده و هر از گاهی روایت‌های مختلفی از آن منتشر می‌شود.

اگر اهل فیلم‌ها و سریال‌های هالیوودی باشید حتماً به خوبی در جریان هستید که این حادثه بازتاب زیادی در هالیوود داشت و فیلم‌های «هرج و مرج» (Helter Skelter) محصول سال ۱۹۷۶، «تعطیلات خانواده منسون» (Manson Family Vacation)، محصول سال ۲۰۱۵ و سریال‌هایی مانند «آکواریوس» (Aqaruis) و «داستان ترسناک آمریکایی: فرقه»، (American Horror Story: Cult) هرکدام به گونه‌ای سعی داشتند تا قتل‌های فرقه‌ای و فجیع را به‌تصویر بکشند.

بدون شک نگاه تارانتینو در فیلم روزی روزگاری در هالیوود نیز به قتل‌های اعضای خانواده منسون جذابیت خاص خودش را دارد و با توجه به ابعادی که از این فاجعه تاریخی سراغ داریم در آینده نیز انتظار می‌رود همچنان شاهد فیلم‌ها و کتاب‌های از حادثه باشیم.

در این بین با توجه به شناختی که از تارانتینو سراغ داریم به‌خوبی می‌دانیم که این کارگردان مطرح هالیوود توجه زیادی به قتل‌های خانواده منسون در فیلم روزی روزگاری در هالیوود ندارد و همان‌گونه که اشاره شد هدف اصلی تارانتینو خلق فضای دهه ۶۰ میلادی است.

به این ترتیب می‌توان گفت کاملاً مشخص است که تارانتینو حس و حالی نوستالژیک از ساخت فیلم روزی روزگاری در هالیوود داشته و این حس و حال حتی در نام‌گذاری این فیلم نیز قابل تشخیص است. در پایان به این نکته نیز اشاره کنیم که فیلم ۱۶۰ دقیقه‌ای روزی روزگاری در هالیوود به هر اندازه که به پایان نزدیک‌تر می‌شود به همان اندازه نیز لحن آشنای تارانتینو در روایت داستان این فیلم قوت می‌گیرد و به‌رغم اینکه در پایان ممکن است این فیلم حرف چندانی به لحاظ مفهومی برای گفتن نداشته باشد، اما همچنان به‌عنوان یکی از بهترین آثار تارانتینو به‌حساب می‌آید و فیلمی است که جادو و تاثیرگذاری سینما در دهه ۶۰ را به خوبی به تصویر کشیده است.