نگاهی به تکامل خودروهای عضلانی!

اغلب کسانی که از طرفداران پروپاقرص خودروهای به‌اصطلاح عضلانی یا ماسل کارها هستند، به سال ۱۹۴۹ و خودروی الدز موبایل راکت ۸۸(Oldsmobile Rocket)، به‌عنوان اولین خودروی عضلانی در جهان یاد می‌کنند. اگرچه ممکن است در این زمینه، نظرات متفاوت باشد اما پدیدار شدن یک موتور V8 در یک موتور خودروی سبک‌وزن که باهدف سرعت‌بالا طراحی‌شده بود را می‌توان، آغازی از این نوع خودروهای جدید در کشور آمریکا دانست.

درواقع، موتور V8 الدزموبایل که در راکت ۸۸ و همچنین کادیلاک ۳۳۱ به‌کاررفته بود، یک قلب تپنده پرفورمنس ۸ سیلندری متولد شد که عموم مردم، آماده به آغوش کشیدن آن بودند.

خودروهای عضلانی در دهه ۵۰ میلادی، همان خودروهایی نبودند که امروزه آن‌ها را به آن نام می‌شناسیم؛ اما گروه طراحی «همی دیزاین» کرایسلر که به‌عنوان فایرپاور (قدرت آتشین) شناخته می‌شود، در سال ۱۹۵۱ پا به عرصه وجود گذاشت. موتور همی (Hemi‏) V8 این گروه، درون یک کرایسلر C-300 مدل ۱۹۵۵ جای گرفت که می‌توانست تا ۳۰۰ اسب بخار قدرت تولید کند. نام این خودرو نیز به خاطر قدرت تولیدی آن است. خودرویی که ملقب به «قدرتمندترین خودروی آمریکایی» شد.

قلب تپنده V8 جنرال موتورز نیز در سال ۱۹۵۵ متولد شد و درواقع، به‌عنوان یک اثرانگشت برای ساخت خودروهای عضلانی گشت که قرار بود تولید شوند. تولیدی که در سال ۱۹۵۷ و در پی یک ممنوعیت به خاطر کشته شدن ۸۴ نفر دریکی از مسابقات خودرویی لمانس ۱۹۵۵، توسط اتحادیه تولیدکنندگان خودرو، متوقف شد.

البته این حادثه، باعث نشد تا مردم از منتظر ماندن برای مسابقات و خودروهای قدرتمند مسابقه‌ای، دست بکشند. مسابقات خودرویی کماکان، بسیار محبوب باقی‌مانده بود و شرکت‌های خودروساز نیز در حال ساخت خودروهای قدرتمند و سبک‌وزن خود بودند. درحالی‌که مسابقات خودرویی در دهه ۶۰ میلادی، بیش‌ازپیش به محبوبیت رسید، شرکت‌های خودروساز نیز شروع به ساخت خودروهایی سریع‌تر و قدرتمندتر کردند. خودروهایی که هر یک، طلیعه‌ای از شروعی برای کلاس جدیدی بانام «خودروهای عضلانی» در تاریخ صنعت خودروسازی شدند.

دوج دارت ۱۹۶۲

زمانی که صحبت از خودروهای عضلانی به میان میاید، دهه ۶۰ میلادی است که به‌عنوان یک دهه آغازکننده برای ساخت خودروهایی وحشی و تهاجمی، شناخته‌شده و دوج دارت نیز یکی از همان‌هایی است که بیشتر چنین خودروهایی، حول همین مدل ساخته شدند. مدل سال ۱۹۶۲، یا بدنه‌ای کاملاً جدید رونمایی شده بود. قلب تپنده موسوم به ۴۱۳ مکس وج (Max Wedge) نیز یک هیولای قدرتمند بود که توسط بخش دریایی و صنعتی کرایسلر تولیدشده بود.

این موتور قدرتمند، می‌توانست نهایت قدرت بی‌نظیر و خیره‌کننده ۴۱۰ اسب بخار را برای دوج دارت تولید کرده و به زیر پای راننده منتقل کند. نکته جذاب‌تر در مورد این خودروی عضلانی این‌که دارت می‌توانست در زمان تنها ۱۳ ثانیه، یک‌چهارم مایل یا ۴۰۰ متر را طی نماید.

پونتیاک تمپست (GTO (Tempest

یک انقلاب دیگر نیز درزمینهٔ خودروهای عضلانی، در سال ۱۹۶۴ و زمانی که شرکت پونتیاک، خودروی Tempest GTO خود را معرفی کرد و عصر طلایی را در این حوزه آغاز کرد، اتفاق افتاد. پونتیاک درزمینهٔ ساخت موتورهای حجیم‌تر، حتی از جنرال موتور نیز جلو زده و توانست موتورهای حجیم‌تر از ۳۳۰-cid(5.4 لیتری) را به تولید برساند. این قلب تپنده پونتیاک، می‌توانست ۳۴۸ اسب بخار قدرت و ۵۸۰ نیوتون متر گشتاور تولید کند.

این خودروی عضلانی پونتیاک، توانایی این را داشت که در مسافت یک‌چهارم مایل و با موتور قدرتمند خود، کل جاده را در دود لاستیک‌هایش فروببرد. همچنین پونتیاک را می‌توان اولین شرکتی دانست که به‌طور رسمی، از اسم «خودروی عضلانی» برای شرح خودروی GTO 1964 خود استفاده کرد.

فورد موستانگ

نام این خودرو را در جهان، کمتر کسی است که عاشق خودروها باشد و موستانگ را نشناسد. بازهم دهه ۶۰ میلادی و سال ۱۹۶۴ بود که جهان یک خودروی عضلانی با امضای تخصصی خود و در قالب خودروهای به‌اصطلاح «پونی» (Pony Cars) را مشاهده کرد. خودرویی با طراحی جذاب و زاویه‌دار، قیمت نه‌چندان بالا و آپشن های زیاد که مشتریان می‌توانستند بسته به‌دلخواه خود، آن‌ها را سفارش دهند.

موستانگ درواقع، در کالبد خودروهای اسپرت اروپایی و با کاپوتی کشیده و قسمت عقبی کوتاه، متولد شد. حتی پس‌ازاینکه موتور ۸ سیلندر آن، از ۴.۳ لیتر به ۴.۷ لیتر ارتقا یافت نیز این خودرو در زمره سریع‌ترین خودروهای عضلانی جهان، قرار نداشت؛ اما کوچک بودن، سبک‌وزن بودن، قیمت مناسب و سریع بودن باعث شدند تا در کنار قدرت تیون پذیری (ارتقا یافتن خودرو)، خیلی زود در دل مردم، جایی برای خود باز کند.

دوج چارجر

درحالی‌که دهه ۷۰ میلادی آغازشده بود، خودروهای عضلانی، َپیشرفت‌های زیادی کرده بودند و مدل‌های متنوعی از آن‌ها نیز وجود داشت. هیولاهایی که به‌صورت قانونی، خیابان‌های کشور آمریکا را پرکرده بودند. دوج چارجر نیز برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ تولید شد اما این مدل بازطراحی شده ۱۹۶۸ چارجر بود که آن را تبدیل به یک خودروی نمادین کرد. دوج ابتدا برنامه‌ریزی کره بود تا از آن مدل،۳۵,۰۰۰ دستگاه تولید کند ولی به دلیل استقبال بی‌نظیر و تقاضای بالا،۹۶,۱۰۰ دستگاه از چارجر را در آن سال‌ها تولید کرد.

دوج چارجر دایتونا یکی از نمونه‌های خاص این خودرو است که با آئرودینامیک بی‌نظیر و سابقه خوب خود در مسابقات، نامش را جاودانه کرد. خودرویی که بر پایه چارجر R/T 1969 ساخته شد و دارای یک قلب تپنده حجیم،۸ سیلندر ۷.۲ لیتری بود.

پونتیاک فایربرد (Firebird)

با آغاز دهه ۷۰ میلادی و بحران نفتی جهانی که به وجود آمده بود، بیشتر مردم آمریکا، به سمت خودروهای جمع و جورتر کامپکت و با حجم موتورهایی کم متمایل شدند و دراین‌بین، خودروهایی عضلانی با آن موتورهای حجیم، در حال تشنه و تشنه‌تر شدن بودند. در آن سال‌ها، خودروهای عضلانی کمی توانستند از آن بحران جان سالم به درببرند.

پرنده آتشین یا فایربرد شرکت پونتیاک نیز یکی از آن خودروهایی بود که در اواخر دهه ۷۰، رقیب‌های کمی را مقابل خود می‌دید و با پیشرفت‌هایی که درزمینهٔ هندلینگ و دیگر قسمت‌های آن صورت گرفت، به‌زودی تبدیل به یک خودروی عضلانی نمادین شد.

دوج چلنجر

در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی، خودروسازان با رعایت استانداردهای زیست‌محیطی که پیش روی خود داشتند و هم‌چنین تمایل خود به ساخت خودروهای پرفورمنس و قدرتمند، دوباره بازگشتند تا بتوانند، ماجراجویی خود را دنبال کنند. دوج چلنجر نیز یکی از آن خودروهایی است که امروزه برخلاف بعضی از عضلانی‌ها که در دسته خودروهای اسپرت جای می‌گیرند، یک خودروی اصیل عضلانی بوده که امروزه و در عصر طلایی «اسب بخار» می‌تواند قدرتی بین ۳۰۵ تا ۷۹۷ اسب بخار را تولید کند.

آنچه در مورد چلنجر جدید جذاب است، شکل و شمایل و کالبدی است که این خودرو در آن قرارگرفته است. کالبدی که ترکیبی از چلنجر و چارجر های قدیمی با شاخصه‌های مدرن بوده و علیرغم قوانین ایمنی در مورد جلوپنجره‌های شبیه چارجر، بازهم اصالت خود را حفظ کرده است. خودرویی که شاید بتوان حتی آن را آخرین نمونه از یک خودروی عضلانی و نه یک خودروی اسپرت، دانست.