به گزارش باشگاه خبرنگاران، کمپانی‌ها و سازندگان بازی‌های رایانه‌ای همیشه سعی می‌کنند در ارائه بازی‌های سری حتی از نسخه‌هایی که قبلاً هم ارائه داده‌اند، پیشی بگیرند و بهترین بازی را ارائه نمایند. یکی از بازی‌هایی که شرکت سازنده آن قصد چنین کاری را داشته، بازی در بازی Assassin’s Creed Rogue است.
معرفی Assassin’s Creed Rouge Remasterd
قطعا در بررسی یک ریمستر، مهمترین موضوع، میزان پیشرفتی است که بازی نسبت به نسخه اصلی داشته و اگر این موضوع شرایط خوبی داشته باشد، می‌توان حتی از یک سری نقص‌ها در گیم‌پلی بازی هم که به سبب گذشت سال‌ها طبیعی هستند، چشم‌پوشی کرد.
با این حال ریمستر Rogue، آنطور که باید نسبت به نسخه اصلی پیشرفت نداشته است.
البته عادلانه نیست اگر بازی را بدون پیشرفت هم بدانیم، این پیشرفت‌ها، کاملا جزئی بوده و به شکلی نیستند که بتوان این ریمستر را جزو بهترین ریمستر‌های نسل هشت دانست.
معمولا در ریمستر‌های با‌کیفیت، در کنار بهبود جلوه‌های بصری، شاهد بهتر شدن صداگذاری‌ها هم هستیم.
البته Rogue یک بازی خیلی قدیمی نیست که نیازی به بهبود زیاد در زمینه صدا داشته باشد و اصلا به همین دلیل هم موسیقی‌های واقعا عالی بازی نظرتان را جلب و شما را بیشتر در دنیای بازی غرق خواهند کرد.
صداگذاری‌های مربوط به کاراکتر‌ها هم در حد قابل قبولی هستند اما نکته‌ای که اشاره به آن لازم است، مربوط به صداگذاری مربوط به سلاح‌های بازی می‌شود؛ جایی که برخورد شمشیر‌ها به یکدیگر گاهی صدای عجیبی تولید می‌کند و مخصوصاً صدای افتادن شمشیر دشمنان پس از مرگ روی زمین به شکلی مضحک کار شده که عجیب به نظر می‌رسد.
البته در تجربه، گاهی هم صدای برخورد سلاح‌ها به یکدیگر یا به بدن طرف مقابل در نبرد‌های تن به تن به کل قطع می‌شد که این مسئله، بیشتر شبیه یک باگ است تا اینکه ایراد صداگذاری باشد.
موضوع ضعف در هوش مصنوعی، از یک نظر دیگر هم به ضرر بازی تمام شده است؛ اینکه در مجموعه‌ای که به سبب مخفی‌کاری‌اش شناخته می‌شود، شما هیچ احساس نیازی به مخفی‌کاری نخواهید کرد. چراکه رفتن سراغ مخفی‌کاری، صرفاً به معنی طولانی‌تر شدن بازی است و وقتی که خیلی راحت قادر هستید از طریق اکشن یا حتی فرار کردن دشمنان را پشت سر بگذارید، لزومی به استفاده از مخفی‌کاری نخواهید دید.
در واقع سازندگان با ساده کردن مبارزه‌های بازی، باعث شده‌اند تا عنصر مخفی‌کاری که از قضا جزو مهمترین بخش‌های یک اسسینز کرید به شمار می‌رود، کم‌رنگ شود و بازیکنان خیلی به استفاده از آن ترغیب نشوند.
این قضیه وقتی بدتر می‌شود که بدانید در این نسخه، تنوع تجهیزاتی خوبی را شاهد هستیم و شی مک‌کورمک، کاراکتر اصلی بازی، به انواع و اقسام تجهیزات مجهز شده که می‌توان با استفاده از آن‌ها به اشکال جالبی دشمنان را از بین برد ولی خب مکانیزم‌های بازی به شکلی نیستند که خیلی به استفاده از آن‌ها ترغیب شوید و همیشه، همان شیوه اکشن و کشت و کشتار ساده‌ترین مسیر ممکن برای طی کردن ماموریت‌ها است.
در کنار نکاتی که ذکر شد، Rogue از نظر گیم‌پلی ویژگی‌های مثبتی هم دارد. برای مثال، سیستم ارتقا تجهیزات کاراکتر و کشتی به خوبی کار شده و با رفتن به سراغ آن‌ها، آن حس پیشرفت واقعی را در بازی تجربه می‌کنید.
یا در مثالی دیگر، بازی برای کنجکاوی و گشت و گذار بیشتر شما در بازی، ارزش خوبی قائل می‌شود و همین باعث می‌شود تا مثلاً به جای اینکه بخواهید سریع‌تر ماموریت‌ها را تمام کرده و بازی را به پایان برسانید، تصمیم بگیرید در حین حرکت در دریا به سمت مقصد، چند کشتی بیشتر هم تخریب و تصرف کنید و آیتم‌های باارزشی به دست بیاورید.
یا اینکه گاهی در گوشه‌ای کشتی را متوقف کرده و به ماجراجویی در یک جزیره مشغول شوید. چنین مواردی بازی را از آن حالت یکنواختی کامل خارج می‌کنند و باعث می‌شوند که بازی کردن Rogue جذابیت‌هایی هم داشته باشد.
پس از تنها نیم ساعت بازی کردن Rogue اولین چیزی که متوجه می‌شوید شباهت بازی به Assassin’s Creed IV Black Flag است.
اگر یک طرفدار AC هستید و نسخه نسل هفتم Rogue را در همان زمان انتشار تجربه کرده‌اید، شاید بازی بیش از اندازه برایتان یکنواخت باشد.
اصولا Black Flag با توجه به محتوایی که از آن بهره می‌برد، پتانسیل پر کردن اوقات یک بازیکن را تا ساعت‌ها، حتی پس از به اتمام رساندن بخش داستانی داشت.
به همین خاطر احتمالاً شما هم جزو دسته‌ای قرار گیرید که بیش از حد معمول پای Black Flag نشسته‌اند!
طبیعتا گذاشتن وقت زیاد روی Black Flag، سبب می‌شود که عنوانی مثل Rogue بیش از حد معمول یک بازی خسته‌کننده جلوه کند.
اگر کاربر کنسول‌های نسل هشتمی هستید و هنوز Rogue را بازی نکرده‌اید، نسخه ریمستر آن می‌تواند انتخاب خوبی برای پر کردن اوقات شما باشد، خصوصا اگر طرفدار Assassin’s Creed هستید!
اما در صورتی که قبلا Rogue را روی PS۳ یا Xbox ۳۶۰ تجربه کرده‌اید، صبر کنید تا بیشتر با نسخه ریمستر بازی آشنا شویم.
بدون در نظر گرفتن ابعاد گرافیکی هم اگر بخواهیم به این قضیه نگاه کنیم، باز هم بازی کردن Rogue در حال حاضر خیلی جذاب‌تر از بازی کردن آن در سال انتشار است. دلیلش نیز باز هم به Black Flag برمی‌گردد!
کسی که Black Flag را به پایان رسانده باشد، Rogue برایش چیز جدیدی ندارد و از این رو بهتر است که بین تجربه این دو نسخه کمی فاصله بیفتد.
نبرد‌های دریایی در Assassin’s Creed Rogue از اهمیت ویژه‌ای برخوردار هستند. بخش اعظمی از محیط بازی را آب تشکیل داده و بسیاری از مراحل اصلی بازی را باید در کشتی خود سپری کنید.
به طور کلی مبارزات دریایی بازی خیلی با Black Flag متفاوت نیستند. البته در Rogue کشتی شما سلاح‌های پیشرفته‌تری دارد. در ابتدا بازی می‌تواند برایتان جالب باشد، اما این احتمال می‌رود که در نهایت از بازی کردن Rogue دست بکشید و یا آن لذت ابتدایی را نبرید.
خط داستانی بازی کوتاه نیست و شما هم مبارزات دریایی و زمینی زیادی را تجربه خواهید کرد. از آن‌جا که هیچ‌کدام خیلی برایتان چالش برانگیز نخواهند بود، احتمال خسته شدن از بازی را هرگز رد نکنید، حتی اگر طرفدار این فرنچایز هستید.
در Assassin’s Creed Rogue خبری از سفر به زیر دریا نخواهد بود. ادوارد در Black Flag می‌توانست زیر آب رفته و تا مدتی نفس خود را حبس کند، بایک نیز در Origins چنین توانایی را دارد، ولی شِی در کاوش در زیر آب ناتوان است.
البته عدم وجود این ویژگی ضربه‌ای به گیم پلی بازی نمی‌زند و احتمالا بازیکن اصلا جای خالی‌اش را حس نخواهد کرد.
- 13
- 1
