روزنامه اعتماد نوشت: در کشور ما، سیستم طوری طراحی شده که مسوول به سرعت از مردم جدا می شوند. این همان «گسست همدلی» است که به مراتب ویرانگرتر از گسست سیاسی است.
اگر تحریم، دشمنی است که از بیرون فشار می‌آورد، فاصله مسوولان با مردم، نوعی «تحریم داخلی» است که اعتماد عمومی را می‌فرساید. مردمی که بار مشکلات را به دوش می‌کشند، وقتی ببینند مسوولان از همان مشکلات گریزانند، امیدشان را از دست می‌دهند.
وقتی مسوولی با یک تلفن همه کارش راه می‌افتد، وقتی حقوقش به دلار محاسبه می‌شود، ولی خرجش به ریال، وقتی فرزندش خارج درس می‌خواند ولی درباره مزایای مدارس دولتی سخنرانی می‌کند، وقتی نانش را از نانوایی نمی‌گیرد و دارویش را از داروخانه پیدا نمی‌کند، چطور می‌خواهد درک کند که مردم چه می‌کشند؟ چگونه باید باور کند که تحریم فقط یک بازی ژئوپلیتیک نیست، بلکه نان شب مردم را نشانه گرفته؟!
بعضی از مسوولان گاهی در جلسات ژست مردم‌فهمی می‌گیرند و از قول راننده‌شان می‌گویند که «وضع بازار خراب است». یا اگر خیلی بخواهند همدردی کنند، اشاره می‌کنند که «در جلسه قبلی شنیدم مرغ گرون شده». از نظر آنها همین شنیده‌ها برای طراحی راهکار کافی است! اما واقعیت این است که دور زدن مردم از دور زدن تحریم خطرناک‌تر شده است؛ چون تحریم‌ها شاید روزی لغو شود، اما اگر اعتماد مردم دور زده شود، ترمیم آن کار حضرت فیل است.
بیایید با خودمان صادق باشیم؛ مسوولانی که نه با مشکلات روزمره مردم مواجه می‌شوند و نه انگیزه‌ای برای حل آنها دارند، برای آنها بحران صرفا فرصتی است برای توجیه ناکارآمدی، نه انگیزه‌ای برای اصلاح. امید که روزی مسوولان ما، فارغ از کانال‌های ویژه و رانت‌های پنهان، دمی را در کنار مردم بگذرانند و طعم تلخ زندگی بی‌واسطه را با تمام وجود بچشند.
ادراک رنج، آغاز اصلاح است. شاید وقت آن رسیده که یک‌بار دیگر مفهوم ساده‌ای را به‌خاطر بیاوریم: «درد را باید چشید تا درمان را جدی گرفت». ایران ما در همین وضعیت هم ظرفیت بهبود دارد، اگر مدیرانش در دل مردم زندگی کنند.
- 18
- 3
