وقتی خبر انتقال معز علی به باشگاه بلژیکی در یک رسانه قطری منتشر شد همه سایت‌های داخلی آن را بازتاب دادند اما منتفی شدن این انتقال را اندک خبرگزاری‌ها و رسانه‌هایی پوشش داده بودند. در واقع با وجود جذب مانژوکیچ، معز علی در دحیل مانده بود و این تیم با سه مهاجم (هانگ کوانگ سونگ نفر سوم بود) مقابل پرسپولیس حاضر شد. مصدومیت ادمیلسون و غیبت او مقابل پرسپولیس را هم همه خبرگزاری‌ها پوشش دادند اما هیچ‌کس نگفت او آماده است و بازی می‌کند. ادمیلسون بازی کرد و ستاره زمین شد تا ما رودست بخوریم.
اتفاقی که امیدواریم کادر فنی پرسپولیس تجربه‌اش نکرده باشد و در سطح رسانه‌ای باقی بماند. نمی‌دانیم یحیی چقدر روی غیبت این وینگر همه کاره حساب کرده بود که هافبک روی دست شیری (ترابی) را برای جمع شدن چندان توجیه نکرده بود.
ارنج اولیه اشتباه بود؟
قبل از بازی این سؤال برایمان ایجاد شده بود که با توجه به اتفاقات دربی، تغییراتی که رسانه‌ها از آن می‌گویند یحیی ریسک خواهد کرد یا با احتیاط وارد زمین می‌شود. گل محمدی با ۴ تغییر نسبت به بازی با استقلال وارد اولین مصاف آسیایی شد. شجاع جای سیدجلال را گرفت، کمال بیرون رفت تا ربیع خواه بازی کند، بشار به جای اوساگونا بازی کرد و نادری جایگزین انصاری شد. در ابتدا به نظر می‌رسید این ترکیب معقولانه‌تر و البته جذاب‌تری برای بازی با صدرنشین قطر باشد اما این ارنج جواب نداد. در دفاع که دو گل خوردیم هر چند اشتباهات فردی در آن مؤثر بود. در حمله هم خیلی سخت و کم موقعیت ساختیم هر چند مصدومیت ترابی گره‌ها را کورتر و رسیدن به دروازه دحیل را دشوارتر کرد.
این استراتژی صحیح بود؟
سه سال قبل در بازی مرحله گروهی و در فصلی که الریان فوق‌العاده بود برانکو تیمش را در دوحه بی‌محابا به مصاف حریف فرستاد و سه گل خورد. یحیی تقریباً با همان استراتژی باز هم در خانه حریف به مصاف دحیل پرستاره رفت و در ۵ دقیقه اول هر هوادار پرسپولیس می‌توانست سرش را بالا بگیرد که تیمش چیزی از حریف با هزینه‌های میلیون دلاری کم ندارد و بازی پایاپایی ارائه می‌دهد اما وقتی فقط ۱۳ دقیقه از بازی گذشت و تیم دو گل خورده بود همه به این فکر می‌کردیم که کاش تیم یحیی حداقل ۱۵ دقیقه نخست محتاطانه‌تر به توپ ضربه می‌زد و مدارا می‌کرد تا به بازی مسلط شود. در واقع مشخص بود که حداقل در شروع مسابقه گل نخوردن در این بازی به گل زدن ارجحیت دارد اما اشتباهات فردی و استراتژی اشتباه شرایط را تغییر داد.
سیدجلال بهتر نبود؟
حالا که پرسپولیس دو گل در ربع ابتدایی مسابقه خورده و رد پای مدافعان میانی را در گل خانمان‌‌برانداز مانژو می‌توان پیدا کرد، این پرسش به شکل جدی‌تری مطرح شده که آیا بهتر نبود یحیی با همان زوج اصلی‌اش در مرکز دفاع بازی می‌کرد؟ آیا با توجه به تجربه سیدجلال و بازی‌های پرتعدادی که او مقابل همین الدحیل و تیم‌های بزرگ آسیایی انجام داده او نباید بازی می‌کرد؟ البته که یحیی خستگی یک بازیکن ۳۹ ساله در بازی‌های فشرده این هفته‌ها و مسأله کندی و عقب نگه داشتن تیم از سوی سیدجلال را در نظر گرفته اما تصور نمی‌کنید اگر سیدجلال بود شاید خط دفاع اینقدر زود وا نمی‌داد؟
ترتیب تعویض‌ها درست بود؟
در حالی که با حضور ترابی نیز الدحیل موقعیتی به پرسپولیس نمی‌داد، با مصدومیت و بیرون رفتنش از زمین بخش مهمی از خلاقیت خط میانی پرسولیس هم از بین رفت. اوساگونا، استوکس و در نهایت عالیشاه مهره‌هایی بودند که برای تغییر شرایط بازی به زمین رفتند اما شانس‌های پرسپولیس در ۱۰ دقیقه پایانی حاصل شد. در واقع تعویض عالیشاه تأثیرگذارتر از حضور دو مهاجم خارجی در زمین بود و شاید ترتیب تعویض‌ها باید به صورت برعکس انجام می‌شد. یعنی عالیشاه باید از نیمه دوم به جای ترابی می‌رفت، استوکس جای علیپور را می‌گرفت و در ۱۰ دقیقه پایانی با حضور اوساگونا جای ربیع خواه فشار روی دفاع حریف تقویت می‌شد. البته به نتیجه رسیدن با این مدل تغییرات هم تنها یک فرضیه است و شاید جواب نمی‌داد.
- 17
- 4
