موسم ثبت‌نام انتخابات رياست‌جمهوري كه مي‌شود، ناخودآگاه ناصر حجازي به يادم مي‌آيد. سمبل اعتراض اجتماعي طبقه متوسط. سال ٨٤ بود كه با كتي خاكستري‌رنگ و پيراهني روشن به ستاد انتخابات رفت و گفت: « اگر صلاحيت من تاييد شود، بيش از ٣٠ ميليون راي خواهم داشت» مي‌گويند هميشه اينطور بود؛ مغرور و سركش! حرف خودش را مي‌زد و كوتاه نمي‌آمد. مي‌گويند در نخستين انتخابات پس از انقلاب شركت نكرد و گفت: « كانديداي مورد نظر من در ميان نفرات اعلام‌شده نيست.»
ناصر حجازي معترض بود اما نه مثل بسياري از افراد كه به‌خاطر منافع شخصي‌شان اعتراض مي‌كنند. اعتراض براي دست درازي «ديگران»، اعتراض به «منافع شخصي» ديگران، اعتراض به «آنها» كه موفقيت را براي خودشان مي‌خواستند، اعتراض به «دروغ»، اعتراض به «نمايش»، اعتراض به «لابي»، اعتراض به «فساد»... روزي كه مقابلش نشستم تا صحبت‌هايش را بشنوم و از دانسته‌هاي رسوب كرده ذهني‌اش مواردي را پيدا كنم، با چشمان خودم ديدم كه چگونه با حرارت از ديروزش تعريف مي‌كرد و چه سرد و نااميد از فردا مي‌گفت.
از ماجراي منچستر كه پرسيدم از جايش برخاست و دستانش را باز كرد و با آب و تاب از چند بازي تداركاتي‌اش خاطره‌هايي گفت و برايم يادآوري كرد كه وقتي با پيراهن ورزشي خودش وارد ميدان شد، مربي صدايش زد و به او فهماند كه در رختكن لباسش را عوض كند.
وقتي وارد آن رختكن شد، مي‌بيند كه پيراهني با نام « N. HEJAZI» برايش كنار گذاشته‌اند تا در تمرينات از آن استفاده كند. اما وقتي از فرداي فوتبال پرسيدم و خواستم كه وضعيتش را پيش بيني كند، نااميدانه و با چشماني سرد –در حالي كه چند دقيقه پيش از خوشحالي سرخ شده بود- نگاهم كرد و گفت: «ننويس، چه فايده‌اي دارد، هيچ اتفاقي در فوتبال‌مان نمي‌افتد، تا وقتي كه نگاه‌ها به فوتبال نيست و دنبال چيزهاي ديگر هستند شما نمي‌توانيد كار كنيد.
من مي‌خواهم ناصر حجازي بمانم اما آنها مي‌گويند نباش، مجبور شدم بنگلادش مربيگري كنم تا خودم باشم، من سختي زيادي كشيدم هيچ‌وقت فوتبال‌مان درست نمي‌شود، شما هم خودت را خسته نكن و ننويس» به‌خاطر دارم هيچ‌وقت ارتباط خوبي با دولتمردان نداشت. در روز‌هاي آخر عمرش با اسفنديار رحيم‌مشايي كه در پروژه سلبريتي‌بازي دولت محمود احمدي‌نژاد پس از ديدار با هديه تهراني، به خانه ناصرحجازي رفته بود، برخورد سردي با معاون اول داشت و پاكتي كه حاوي هديه نقدي دولت احمدي‌نژاد براي كمك به درمان بيماري‌اش بود، پس فرستاد. يادت گرامي مرد شريف.
علي عالي
- 10
- 2
