به گزارش خبرورزشی، روبرتو مانچینی، سرمربی جدید تیم ملی ایتالیا روز گذشته گفت‌وگوی بسیار مفصلی با گاتزتا دلو اسپرت داشته که در آن درباره تیم‌های پایه‌ای ایتالیا، تیم زنان این کشور و البته تیم ملی که خودش هدایتش را به عهده دارد صحبت کرده است. او همچنین از تجربه مربیگری‌اش در کشور‌های غیر ایتالیایی و بازیکنان قدیمی ایتالیا هم صحبت کرده است. در زیر خلاصه‌ای از صحبت‌های او را از نظر می‌گذرانید.
در فوتبال ایتالیا نسلی متولد شد که نسل دوران جنگ بودند مثل ریورا و ماسولا. بعد نسل جدیدی از راه رسیدند؛ نسل ویالی، باجو و نسل توتی و دل‌پیرو. بعد از آن ایتالیا در تشکیل نسل جدید به مشکل برخورده، چرا؟
متأسفانه در سال‌های اخیر ما فضای زیادی در فوتبال‌مان به جوانان ندادیم. بیشتر تیم‌های ایتالیایی به سمت خرید بازیکنان خارجی رفتند که خیلی از بازیکنان ایتالیایی بهتر نبودند. من خودم دوست دارم بهترین بازیکنان جوان را برای ترکیب تیم ملی ایتالیا داشته باشم. درست است که سال‌های اخیر قهرمانی‌ای نداشتیم ولی در عوض چندین چهره مستعد پیدا شده‌اند. فکر می‌کنم در سیستم جدید ما، جا برای جوان‌ها بیشتر باز شود.
تیم زیر ۲۱ ساله‌های کنونی ایتالیا به نظر می‌رسد قوی‌ترین تیم این رده سنی در سال‌های اخیر باشد. این موضوع را قبول دارید؟
آن‌ها تیم قوی‌تری هستند، چون بسیاری از بازیکنان این تیم در تیم‌های باشگاهی‌شان در سری A مشغول بازی کردن هستند. این مورد تأثیرگذار است. با این حال ممکن است آن‌ها در تورنمنت برگزار شده به مصاف رقبایی بروند که بازیکنان‌شان تجربه حضور در رقابت‌های اروپایی را داشته باشند. این موضوع تفاوت‌ها را رقم می‌زند، چون بازیکنان جوان ما تجربه چنین چیزی را ندارند.
به نظر شما چه اتفاقی برای زینولو افتاد؟ او بازیکن مستعدی نشان می‌داد ولی الان چندماهی است که...
این موارد در فوتبال طبیعی است.
فکر نمی‌کنید دلیلش به خاطر فشار‌های روحی زیادی باشد که روی شانه‌های او است؟
چرا، به نظرم زیادی تحت فشارش گذاشتند، چون خیلی سریع او را با فرانچسکو توتی مقایسه کردند در حالی که اصلاً شرایط‌شان مشابه نیست. او در سری B بازی نکرده و در سری A هم کمتر به میدان رفت. بازیکنی است که یکدفعه استعدادش را نشان داد ولی طبیعی است که از لحاظ بدنی و ذهنی کمی به هم ریخته باشد. رم جای ساده‌ای برای بازی کردن نیست. به هر حال او سبک بازی اش را در عرض ۶ ماه بهبود بخشیده و این موضوع به نظر من اهمیت زیادی دارد.
مربی ملی‌ای هم وجود دارد که الگوی شما قرار گرفته باشد؟
بله، بئارزوت، چون او اولین مربی‌ای بود که من را به تیم ملی ایتالیا دعوت کرد و بعد من را از تیم خط زد.
چرا؟
چون یک شب بدون اینکه دلیل درست و حسابی داشته باشم به نیویورک سفر کردم. او از دستم عصبانی شد و من را خط زد. البته ارتباطم با تیم ملی حفظ شد. آن موقع خیلی جوان بودم و به زحمت ۱۸ سالم می‌شد. همان زمان در سری A بازی می‌کردم، به همین خاطر بئارزوت من را در فهرست ۴۰ نفر اولیه برای جام جهانی قرار داد. آن زمان طرفدار یوونتوس بودم. در آن تیم، روسی، تاردلی، جنتیله، زوف، کابرینی و همه بازیکنانی که من از آن‌ها خوشم می‌آمد حضور داشتند.
آن تیمی که بئارزوت ساخته بود، قوی‌ترین ایتالیای تاریخ بود؟
بله، تیمی بود که خیلی‌ها نسبت به قدرتش تردید داشتند. در جام جهانی به سختی از گروه صعود کرد ولی بعد با شکست دادن همه رقبای گردن‌کلفت توانست قهرمان جام جهانی شود. آرژانتین مارادونا را شکست داد، برزیل با فالکائو، زیکو، سوکراتس و لهستان را با بونیک و آلمان را با رومنیگه برد. جام جهانی فراموش نشدنی‌ای بود.
اگر قرار باشد برای این تیم ملی که در دست دارید یکی از اسطوره‌های قدیمی ایتالیا را در تیم‌تان بگنجانید، مثل کاری که می‌شود در پلی استیشن کرد، کدام بازیکن را انتخاب می‌کردید؟
با توجه به تیم امروزی که در اختیار دارم؟ توتی را انتخاب می‌کردم.
توتی؟
بله، توتی را برمی‌داشتم. می‌دانم کار بسیار سختی است، چون فهرست بسیار بلندبالایی از بازیکنان باورنکردنی داریم.
تیم امروزی تان مگر چه چیزی کم دارد که توتی می‌تواند آن خلأ را پر کند؟
توتی را انتخاب می‌کنم، چون ذاتاً تاکتیک‌پذیر و بازیکنی تکنیکی است. او می‌توانست کامل‌کننده تیمم باشد.
ایتالیای امروز بازیکنان تکنیکی زیادی دارد؛ وراتی، اینسینه و جورجینیو بازیکنانی هستند که به قدرت حمل توپ معروفند. در فوتبال فیزیکی روز دنیا، این موضوع که این همه بازیکن تکنیکی دارید عجیب نیست؟
ما باید خیلی سریع مجموعه‌ای از بازیکنان را کنار هم بگذاریم که بتوانند به سرعت درک متقابلی از هم داشته باشند و به همدیگر کمک کنند.
وضعیت سری A این‌طوری است که یوونتوس یک طرف ایستاده و بقیه تیم‌ها طرف دیگر. فکر نمی‌کنید این موضوع روی کیفیت بازیکنان و لیگ تأثیرگذار باشد؟
کمی چرا. اگر دو یا سه تیم بودند که تا روز آخر برای رسیدن به قهرمانی می‌جنگیدند واضح بود که کیفیت بالاتر می‌رفت. فشار روی بازیکنان بیشتر می‌شد و وقتی این فشار بیشتر می‌شد در نهایت آن‌ها پخته‌تر می‌شدند. باید در نظر گرفت که بازیکنان در بازی‌های دوستانه ساخته نمی‌شوند؛ این مسابقات و اهداف آن مسابقات است که بازیکن را می‌سازد. هر مسابقه و هر جلسه تمرینی می‌تواند به پیشرفت بازیکنان کمک کند.
فکر می‌کنید امسال کونته با اینتر بتواند این شرایط را در لیگ به وجود بیاورد؟
بله، چون به نظرم اینتر الان شرایط باثبات‌تری پیدا کرده و توانسته در مسیر درستی گام بردارد. حالا، اما خریدن بازیکنان بزرگ کار ساده‌ای نیست، چون بازیکنان بزرگ را رئال مادرید، بارسلونا و منچستریونایتد می‌توانند بخرند. آن‌ها در مقایسه با تیم‌های ایتالیایی قدرت خرید و درآمد بسیار بالاتری دارند. واقعاً جای تأسف دارد که بازیکنی مثل آزار نباید در لیگ ایتالیا بازی کند.
به‌ویژه اینکه زیکو، پلاتینی، فالکائو و مارادونا در ایتالیا بازی کرده‌اند...
برای مدت تقریباً ۱۰ سال بهترین بازیکنان دنیا را در لیگ ایتالیا داشتیم. هیچ لیگی نمی‌توانست با ایتالیا برابری کند. خوش‌شانس بودم که کنارشان بازی کرده‌ام. زیکو را در اودینزه داشتیم. حتی تیم‌هایی که میانه‌های جدول هم بودند بهترین بازیکنان خارجی را داشتند. ما از آن بازیکنان چیز‌های زیادی آموختیم.
تجربه‌ای که از مربیگری در منچستر به دست آوردید چقدر برایتان اهمیت داشت؟
خیلی خیلی مهم بود. تمام تجربیاتی که از مربیگری در لیگ‌های خارجی به دست آوردم ارزشمند بودند. در ترکیه، در روسیه. زمانی که به سیتی رفتم این تیم تقریباً ۵۰ سالی می‌شد جامی نبرده بود و به شدت از سوی یونایتدی‌ها تحقیر می‌شد. هواداران یونایتد حسابی هواداران سیتی را اذیت کرده بودند. آنجا که شرایط را برگرداندیم، رضایتمندی زیادی حاصل شد. آن سال‌ها بسیار فوق العاده بود.
تفاوت لیگ برتر انگلیس با لیگ ایتالیا در چیست؟
در ایتالیا بیشتر روی کار‌های تاکتیکی کار می‌شود و تیم برای نباختن ارنج می‌شود. در انگلیس شرایط فرق می‌کند؛ آن‌ها همان‌طور که تمرین می‌کنند، بازی هم می‌کنند. هزار درصد مایه می‌گذارند و هر بازی برایشان حکم لیگ قهرمانان را دارد. به همین خاطر است که ریتم بازی در لیگ برتر انگلیس دیوانه‌کننده است. آن‌ها هرگز متوقف نمی‌شوند.
اگر قرار باشد یک هفته بروید و از سیستمی که یک مربی اتخاذ می‌کند، الگو بردارید، کدام مربی را انتخاب می‌کنید؟ گواردیولا، کلوپ یا مورینیو؟
من همه آن‌ها را خوب می‌شناسم و قبلاً شیوه‌شان را دیده‌ام. همه این‌هایی که گفتید مربیان اروپایی هستند و استایل‌شان مشابه با خودمان است. ترجیح می‌دهم بروم و کار مربیان آمریکای جنوبی را ببینم.
مثلاً کدام مربی؟
تیته، مربی کنونی برزیل. او مربی خوبی است و تغییرات زیادی در تیم ایجاد کرده است. دیدن کار او می‌تواند یاد گرفتن چیزی متفاوت باشد که در مکتب اروپایی‌ها جاری است.
دل‌تان برای مربیگری در عرصه باشگاهی تنگ نشده است؟
برای گذر ماه‌ها دلم تنگ شده است. وقتی می‌بینم بین یک بازی تا بازی دیگر ۴ ماه فاصله می‌افتد حسابی دلم تنگ می‌شود ولی مربیگری در تیم ملی ایتالیا تجربه باشکوهی است.
هدف‌تان موفقیت در رقابت‌های اروپایی است؟
هدفم قهرمانی در اروپا و جام جهانی است. این جزئی از برنامه‌ام است. نمی‌دانم بقیه به این موضوع باور دارند یا نه ولی برنامه ما همین است.
- 18
- 2
