نمایش متزلزل علیرضا بیرانوند در بازگشت به تیم ملی | رد پای «شجاع» روی گل‌های خورده ایران

به گزارش فوتبال ۳۶۰، تیم ملی فوتبال ایران جمعه شب در ولگوگراد به مصاف روسیه رفت و ۲ بر یک شکست خورد. ایران که پیش از این در فینال کافا هم مغلوب ازبکستان شده بود، دومین شکست پیاپی‌اش را تجربه کرد تا ابهامات درباره میزان آمادگی این تیم در فاصله تقریبی ۷ ماه مانده تا شروع جام جهانی بیشتر شود. البته که فارغ از مباحث تاکتیکی، نمایش علیرضا بیرانوند در بازگشت به تیم ملی هم بدون حرف‌وحدیث نبود.

بازگشت پس از ۴ ماه

علیرضا بیرانوند درحالی در ترکیب اصلی تیم ملی مقابل روسیه به میدان رفت که پس از ۴ ماه دوری، به تیم ملی رسید. او با حکم کمیته استیناف فدراسیون فوتبال ایران، به دلیل فسخ غیرقانونی قراردادش با باشگاه پرسپولیس، با محرومیتی ۴ ماهه از حضور در میادین فوتبال روبرو شده بود. در بخشی از آن محرومیت عنوان شده بود که بیرانوند در دیدارهای تدارکاتی تیم ملی هم نمی‌تواند به میدان برود. به این ترتیب، او فیفادی قبلی را از دست داد و کم‌وبیش بعد از ۴ ماه، دوباره به تیم ملی برگشت. هرچند که طبق رای صادره توسط کمیته استیناف، بیرانوند باید ۲۰ آذر به بعد به فوتبال برمی‌گشت که فعلا با صدور رای موقت توسط دادگاه عالی ورزش، محرومیتش تعلیق شده تا رای نهایی صادر شود. بازگشت او به تیم ملی بهترین خبر برای امیر قلعه‌نویی بود که ظاهرا بیشترین اطمینان در قفس توری را به این دروازه‌بان دارد. در غیاب او وظیفه حراست دروازه تیم ملی به پیام نیازمند سپرده شده بود که به محض آماده شدن بیرانوند، نیازمند دوباره به نیمکت چسبید.

نمایش بحث‌برانگیز علیرضا بیرانوند

نیاز به داده‌های آماری زیادی نیست تا مشخص شود علیرضا بیرانوند بدترین بازیکن ایران در جدال با روسیه بود. او در شرایطی درون دروازه ایستاد که نشانه‌هایی از اعتماد به نفس قبل را هرگز نداشت. بیشتر پاس‌های بیرانوند به بازیکنان رقیب رسید، خروج‌هایش نامطئمن بود و خوش‌شانس بود که بیش از ۲ بار دروازه‌اش گشوده نشد. آنچه که مشخص است اینکه بیرانوند از روزهای اوجش در این بازی فاصله زیادی گرفته بود و با توجه به اعتبار و ارزشی که امیر قلعه‌نویی برای او قائل شده، باید هرچه زودتر خودش را از این مخصمه ناآمادگی رها کند.

معمای بیرانوند

موضوع مهمی که درباره علیرضا بیرانوند وجود دارد، نه نمایش بد او در جدال با روسیه، بلکه آینده مبهمش در فوتبال ایران است. او یک ماه از محرومیت ۴ ماهه‌اش را سپری کرده و اگر دادگاه عالی ورزش، رای کمیته استیناف فوتبال ایران را تایید کند، آن وقت باید ۳ ماه دیگر خانه‌نشین شود. درست است که تایید این رای به معنی محرومیت بیرانوند از همراهی تیم ملی در جام جهانی نخواهد شد ولی عدم بازی‌اش در لیگ برتر ایران برای تراکتور و دوری از فضای مسابقات، همین بلایی که این روزها سرش آمده را برای خودش و امیر قلعه‌نویی تکرار می‌کند. مشخص است اگر محرومیت بیرانوند در ادامه مسیر تایید شود، آن وقت با توجه به زمان کمتر تا شروع رقابت‌های جام جهانی، نگرانی درباره میزان آمادگی او به اوج خواهد رسید.  

***

رد پای «شجاع» روی گل‌های خورده تیم ملی؛ بحران فرمانده

شجاع خلیل‌زاده برای فرماندهی خط دفاعی تیم ملی ایران قابلیت‌های بیشتری نیاز دارد.

شکست ایران مقابل روسیه درشرایطی رقم خورد که آشفتگی خط دفاعی و دروازه تیم ملی بسیار مشهود بود. باوجود وعده‌های مکرر برای ترمیم ایرادات آشکار خط دفاعی تیم ملی، جابجایی مهره‌ها در قلب خط دفاعی هم نتوانسته این مشکل بزرگ را برطرف کند، تا همچنان بزرگ‌ترین ضعف تیم در عصر امیر قلعه‌نویی، نداشتن ساختار دفاعی باشد.

تکیه بر تجربه پیرمردها

امیر قلعه‌نویی اگرچه روزهای نخست درحال فرار از پذیرش این واقعیت بود که ساختار دفاعی تیمش ایرادات بزرگی دارد؛ ولی رفته‌رفته تسلیم و حتی برنامه‌ای چید تا در یک مینی‌کمپ بتواند فقط با مدافعان مدنظرش در تهران تمرین کند. مینی‌کمپ وعده داده شده هرگز برگزار نشد تا ضعف‌های خط دفاعی پابرجا بماند و این روزها برطرف نشود. قلعه‌نویی با تصور اینکه با جابجایی مهره‌ها در قلب خط دفاعی می‌تواند بخشی از این معضل را از بین ببرد، رو به آزمون و خطا آورد و در تلاش برای زوج‌سازی برآمد؛ نتیجه ولی تا به الان بی‌فایده بوده و ایران که روزگاری یکی از منسجم‌ترین خطوط دفاعی در آسیا را داشت، با یک حفره بزرگ در قلب خط دفاعی‌اش مواجه شده. از همه بدتر اینکه، از دست رفتن تمرکز خط دفاعی، موجب رشد در فاز هجومی هم نشده و برنامه‌های تاکتیکی به ناقص‌ترین شکل ممکن در حال اجرا هستند.

در جستجوی یک فرمانده

قلعه‌نویی عاشق بازیکنان سالخورده است. این موضوعی است که در حضور کم‌وبیش ۳ ساله‌اش در تیم ملی، بارها آن را ثابت کرده است. در این میان، اعتقاد خاصی هم به شجاع خلیل‌زاده ۳۶ ساله دارد که مسن‌ترین بازیکن تیم ملی به شمار می‌رود. او برنامه‌های خطوط دفاعی‌اش را حول محور شجاع چیده ولی مشخصا خلیل‌زاده برای عهده‌داری عنوان فرماندهی خط دفاعی ایران، کاستی‌هایی دارد. نوسان مکرر نمایش شجاع در قلب خط دفاعی باعث شده تا ساختار این خط به هم بریزد. او در جدال‌های قبلی تیم ملی هم اشتباهات اثرگذاری روی تعدادی از گل‌های دریافتی داشت که نشان می‌دهد، تجربه برایش تضمین ۱۰۰ درصدی به همراه نیاورده است.

رد پای شجاع روی گل‌های روسیه

شجاع در جدال با روسیه، یک نجات دروازه داشت. او اشتباه بیرانوند در خروج از دروازه را به تنهایی جبران کرد تا احتمالا به واسطه همان نجات دروازه، نمره بهتری در مقایسه با دیگر بازیکنان تیم ملی کسب کند. با این حال، چنین نمره‌ای نباید به معنی کم‌رنگ شدن اشتباهات او در گل‌های تیم ملی روسیه شود. روی گل اول حریف، شجاع به عنوان نفر اول خط دفاعی، در آفسایدگیری اشتباه و در ادامه در پوشش یار خودی ناکام ماند. حسین ابرقویی‌ هم البته روی این گل اشتباه فاحشی داشت و شجاع تنها مقصر نبود. روی گل دوم هم که اشتباهی مشابه با قبل و البته مشترک با هافبک دفاعی تیم مرتکب شد. دفع توپ با ضربه سر به نقطه خطرناک و اهمال هافبک دفاعی تیم، باعث شد تا شلیک بازیکن روسیه به قلب دروازه ایران بنشیند و دیداری که به زحمت به تساوی رسیده بود با نتیجه ۲ بر یک به سود روس‌ها تمام شود.