به گزارش ایلنا، اختلاف بین متن قانون و آنچه در عمل روی می‌دهد، یک اختلاف دیرپا و کلیشه‌ای است که از دیرباز تا به امروز ادامه داشته. نهادهای هم‌افزا و صنفی، ناظر، مجری، ضابط قانونی و مراجع رسیدگی به تخلفات به‌وجود می‌آیند تا ضامن اجرای قانونی باشند که میثاق عمومی است و مر قانون اجرا شود اما اگر تمامی نهادهای صنفی، اجرایی و نظارتی زیر پرچم یک نهاد جمع شوند، چه روی خواهد داد؟ این اتفاقی است که اکنون در فوتبال شاهد هستیم؛ جمع شدن تمامی نهادها زیر پرچم فدراسیونی که اساسنامه‌اش لبالب از ایراد است و به همین دلیل به تایید فیفا نرسیده. هر چقدر فاصله بین قانون و آنچه در عمل روی می‌دهد بیشتر باشد، احتمال ناکارآمدی، بروز تخلف و فساد بیشتر خواهد بود.
فدراسیون فوتبال برگزاری مسابقات لیگ در سطوح مختلف را به یک نهاد زیردستی به نام سازمان لیگ واگذار کرده. در پی این واگذاری حق باشگاه‌ها در بهره‌برداری از منافع مالی و صنفی پایمال می‌شود.
در یک سیستم استاندارد برگزاری سطوح مختلف لیگ فوتبال برعهده اتحادیه باشگاه‌ها است که یک نهاد صنفی است. به این ترتیب این باشگاه‌ها هستند که از حق پخش تلویزیونی، حضور سرمایه‌گذاران بخش خصوصی، سرمایه اسپانسرها، منافع ناشی از بلیت‌فروشی و در نهایت تقویم مسابقات بهره‌مند می‌شوند؛ نه هیات فوتبال استان و سازمان لیگ و در نهایت فدراسیون فوتبال که خود متولی فوتبال و زیرمجموعه دولت هستند و البته ردیف بودجه مصوب و همیشگی دارند.
در ایران «اتحادیه مدیران باشگاه‌های فوتبال» یکی از اعضای فدراسیون فوتبال است که در ماده ۲ اساسنامه تعریف این نهاد چنین ذکر شده است: «اتحادیه فوتبال نهادی است مستقل، عمومی، غیردولتی و غیرانتفاعی متشکل از مدیران باشگاه‌های فوتبال دارای شخصیت حقوقی»؛ در ماده ۳ اساسنامه این نهاد که شامل اهداف می‌شود هیچ اشاره‌ای به برگزاری مسابقات لیگ نشده است.
در بند ۴ ماده ۹ اساسنامه این نهاد «دفاع و تامین حقوق باشگاه‌های عضو در زمینه معنوی و مادی به‌ویژه درآمدهای فوتبال» ذکر شده است اما تاکنون این نهاد در احقاق حق باشگاه‌ها در زمینه برگزاری مسابقات، بهره‌مندی از منافع بلیت‌فروشی، درآمد جذب شده از اسپانسرها (قرارداد با ایران‌نوین) و تنظیم تقویم مسابقات لیگ ناتوان بوده است.
اما چرا این نهاد تا کنون برگزاری مسابقات لیگ را برعهده نگرفته است؟ چرا در بخش درآمدزایی و پیگیری منافع باشگاه‌ها ناتوان است؟ یکی از ارکان فوتبال حرفه‌ای، خصوصی‌سازی باشگاه‌ها و تاسیس یک اتحادیه صنفی است تا بتواند پیگیر منافع باشگاه‌ها باشد، دولتی بودن باشگاه‌ها یکی از موانع بزرگ بر سر راه کسب درآمد باشگاه‌هاست.
ذکر این نکته ضروری است که اتحادیه مدیران باشگاه‌های ایران یک نهاد صنفی نیست، اعضای آن مدیرانی هستند که از طرف دولت در باشگاه‌ها منصوب می‌شوند و ذاتا اهل تعامل با دیگر نهادهای دولتی و دیگر اعضای مورد حمایت دولت در فدراسیون هستند و منافع کلان باشگاه‌ها را پیگیری نمی‌کنند.
نکته جالب دیگر درباره این اتحادیه حضور افرادی است که مدیرعامل هیچ باشگاهی نیستند. افرادی مثل مهدی محمدنبی، عزیزا... محمدی و علی آقامحمدی که سال‌هاست در هیچ باشگاهی مدیریت نمی‌کنند اما همچنان از اعضای این اتحادیه به حساب می‌آیند.
نکته جالب دیگر اساسنامه این است که اتحادیه مدیران باشگاه عضو فدراسیون فوتبال است و اعضای آن می‌بایست به اساسنامه فدراسیون فوتبال تمکین کنند. همان اساسنامه‌ای که سازمان لیگ را مسوول برگزاری مسابقات کرده، همان اساسنامه‌ای که اعضای هیات رییسه به نمایندگی از آنها قرارداد بلیت‌فروشی را واگذار کرده و پیش‌تر قرارداد تبلیغات محیطی با ایران‌نوین را بسته است، همان اساسنامه‌ای که بر اساس آن رییس فدراسیون عاجز از دریافت حق پخش تلویزیونی باشگاه‌ها از صدا و سیما است، همان اساسنامه‌ای که به دلایل فراوان به تایید فیفا نرسیده است.
پویا جاویدان
- 17
- 1
