۶۳۰ دقیقه یک گل

هفت هفته از لیگ بیستم گذشته و مهاجمان استقلال در مجموع یک گل به ثمر رسانده اند. حال اگر پست بازی سبحان خاقانی را که در اصل هافبک هجومی به حساب می آید را هم مهاجم حساب کنیم و او را در دایره این بازیکنان قرار دهیم باز هم آمار گل های زده مهاجمان استقلال عدد چشمگیری نخواهد شد.

بعد از گلی که ارسلان مطهری روی پاس مهدی قایدی در بازی با مس رفسنجان به ثمر رساند، مهاجمان استقلال نتوانستند توپی را وارد دروازه حریفان کنند. این وضعیت حتی مهدی قایدی را هم که فصل گذشته از جمله ارکان مهم گلزنی و موقعیت سازی استقلال بود شدیداً تحت تأثیر خود قرار داده است.

قایدی فصل پیش به تنهایی ۱۰بار در لیگ برتر برای استقلال گل زد. او پاس های متعددی را هم برای دیگر بازیکنان مهیا کرد که منجر به فروریختن دروازه حریفان شد. ارسلان مطهری نیز به رغم آنکه در نیم فصل دوم لیگ نوزدهم در ترکیب استقلال قرار گرفت اما گل های ارزشمندی برای استقلال به ثمر رساند. او حتی در دربی نیز برای تیمش دبل کرد تا سهم بسیاری در به آتش کشیدن دروازه حریفان استقلال در لیگ داشته باشد.

همین ارسلان در لیگ بیستم به رغم آنکه بیشتر در ترکیب تیمش قرار می گیرد و غالباً بعنوان بازیکن فیکس برای فکری بازی می کند فقط یک بار موفق به گلزنی شده است.

آمار مهاجمان استقلال زمانی نگران کننده تر جلوه می کند که می بینیم شیخ دیاباته که فصل قبل با ۱۵ گل زده به کارش خاتمه داد تا پایان هفته هفتم یک گل هم برای استقلال نزده و به علت مصدومیت زمان اندکی هم در ترکیب استقلال بوده است. سیر نزولی مهاجمان استقلال شاید بی ارتباط با جدایی علی کریمی، جذب بازیکنان جدید و ایضاً تحولاتی که در روش بازی استقلال ایجاد شده نباشد ولی نباید فراموش کرد که اصل گل نزدن مهاجمان استقلال ارتباط مستقیم دارد با میزان آمادگی و مسائل روحی- روانی آنها که به نظر میرسد در لیگ بیستم به خوبی مهیای حضور در رقابت های لیگ برتر نشده اند.

در همین هفت هفته ارسلان مطهری در بازی های متعددی صاحب موقعیت های مسلم گلزنی شده. برای مثال آن موقعیت دقایق آخر مقابل صنعت نفت آبادان که ارسلان با ضربه سر دروازه حریف را هدف قرار داد ولی ضرب و دقت او به حدی نبود که دروازه بان حریف را تسلیم کند. مهدی قایدی نیز در همین بازی با ذوب آهن در یک موقعیت طلایی تک به تک قرار گرفت اما نتوانست از آن استفاده کند.

شاید به گواه آمار استقلال در فاز موقعیت سازی نسبت به فصل قبل افت کرده باشد اما باید توجه داشت که فصل پیش مهاجمان استقلال از موقعیت های حداقلی نهایت بهره را می بردند و دروازه حریفان را باز می کردند.

شاید در بسیاری از بازی های فصل پیش استقلال مانند همین فصل صاحب موقعیت های گلزنی آنچنانی نمی شد اما آمادگی فنی و ذهنی مهاجمان به حدی بالا بود که می توانستند دروازه را به درستی نشانه بگیرند و دروازه را باز کنند.

شاید یکی دیگر از دلایلی که این سیر نزولی را باعث شده تفکرات دفاعی سرمربی استقلال هم باشد. پرواضح است که محمود فکری به واسطه تفکرات خود بیشتر بازی اقتصادی را در دستور کار قرار می دهد و مبنای خود را به امتیازگیری گمارده است، ولی استقلال در فاز موقعیت سازی نیز آنقدر فاجعه نبوده که تصور کنیم با بن بست های تاکتیکی در بخش هجومی خود مواجه است.

آنچه آینده این تیم را به خطر می اندازد علاوه بر روند کند مهاجمان، مصدومیت های پی درپی هم هست و سرمربی استقلال چنانچه می خواهد به دستاوردی مهم با استقلال دست یابد باید تحولی بزرگ در خط حمله تیمش ایجاد کند.

شاید با افزایش مسئولیت های هجومی به برخی هافبک های تازه وارد یا افزایش شعاع حرکتی بازیکنی همچون مهدی پور که نشان داده پتانسیل قابل توجهی دارد، بتوان این ایرادات را برطرف کرد، ولی بی شک آنچه بیش از همه در این برهه برای استقلال گره گشا خواهد بود تقویت روحیه و خودباوری است تا شاید بازیکنانی که فصل پیش ستاره های تیم خود بودند به شرایط عادی بازگردند. پذیرش اینکه مهدی قایدی با آن همه اثرگذاری به وضعی دچار شود که به رغم بازی های متعدد طی ۶۳۰ دقیقه هیچ گلی به ثمر نرساند یا ارسلان مطهری به رغم حضور متعدد در ترکیب تیمش فقط یک بار موفق به گلزنی شود، دشوار است.

حال شاید بازگشت دیاباته به ترکیب اصلی تا حدی میانگین گل های زده استقلال را بهبود ببخشد ولی باید توجه داشت داشتن یک خط دفاع خوب صرفاً برای قهرمانی کافی نیست کما اینکه فصل پیش نیز استقلال با وجود داشتن خط آتشی تحسین برانگیز به واسطه ضعف های دفاعی به قهرمانی نرسید. در واقع هر دو عنصر لازم و ملزوم یکدیگر هستند تا یک تیم به قهرمانی برسد.