به گزارش ایرنا، آب سیاه به دلیل اختلال در جریان خون اعصاب بینایی بوجود می آید و به مرور زمان پیشرفت می کند. این عارضه زمانی اتفاق می افتد که فشار مایع داخل چشم افزایش یابد و این مایع آن طور که باید در چشم گردش نکند.
به طور طبیعی بین قرنیه و عدسی چشم مایعی به نام زلالیه وجود دارد که از مویرگ ها ترشح می شود و تامین کننده مواد غذایی و اکسیژن برای عدسی و قرنیه است و از طرفی مواد زاید را از طریق خون دفع می کند.
زلالیه همراه با زجاجیه فشار درونی چشم را ثابت نگه می دارد و شکل کروی چشم را حفظ می کند. در صورتی که در تصفیه زلالیه اختلالی به وجود آید و مایع به همان سرعتی که ترشح می شود بازجذب نشود، فشار چشم افزایش می یابد و عارضه آب سیاه رخ می دهد.
علاوه بر عوامل ارثی، عفونت شدید چشم، مواد شیمیایی، بیماری های التهابی و انسداد عروق خونی داخل چشم نیز از عوامل غیر شایع آب سیاه هستند. بیماری آب سیاه معمولا هر دو چشم را تحت تاثیر قرار می دهد؛ اما ممکن است در یک چشم شدید تر باشد.
محققان از چندی قبل با استفاده از ایمپلنت های گوناگون بیماری را تا حدی کنترل کردند. تمام این فناوری ها مشکلاتی را به همراه داشتند، از جمله اینکه به دلیل رشد میکروارگانیسم ها روی ایمپلنت، کانال های آن مسدود شده و تقریبا در عرض پنج سال کارایی خود را از دست می دهند.
محققان دانشگاه پردو برای حل این مشکل راه حلی اندیشیده اند و ایمپلنتی تولید کرده اند که فشار داخل چشم را کاهش می دهد. این ایمپلنت دارای کانال زهکشی است و این کانال حاوی ذرات بسیار ریز مغناطیسی از جنس نیکل است.
این ذرات زمانی که در معرض میدان مغناطیسی قرار می گیرند، ارتعاش می کنند و می توانند تمام میکرو ارگانیسم های مضر ایجاد شده را همراه با مایع به بیرون هدایت کنند و مشکلات فناوری های پیشین را حل نمایند. میدان مغناطیسی بسیار ضعیف از خارج از بدن قابل هدایت است. امید می رود که این عارضه به زودی با استفاده از ایمپلنت محققان دانشگاه پردو قابل کنترل شود. محققان به دنبال سرمایه گذار برای تجاری سازی این محصول هستند.
مطالعات نشان می دهد آب سیاه ریشه ژنتیکی دارد و ممکن است تا پایان عمر علامتی نداشته باشد. این بیماری در صورت عدم درمان می تواند منجر به نابینایی شود.
معمولا بیماری در مراحل اولیه بدون علامت و درد است، بنابراین به افرادی که در خانواده سابقه این بیماری را دارند و افراد میانسال و مسن توصیه می شود به طور دوره ای و حداقل سالی یک بار توسط چشم پزشک چکاپ شوند. علاوه بر سابقه خانوادگی، دیابت نیز یکی از مهمترین فاکتورهای خطر این عارضه است.
گلوکوم زاویه باز و گلوکوم زاویه بسته انواع این بیماری هستند و مهمترین علایم آن کاهش یا از دست دادن بینایی، دیدن هاله در اطراف نور متمرکز مانند چراغ، قرمزی چشم، چشم درد و تهوع یا استفراغ هستند.
بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، گلوکوم دومین علت اصلی نابینایی در جهان است و بیش از ۶۰ میلیون نفر در سراسر جهان مشکوک به این عارضه هستند. گلوکوم زاویه باز رایج ترین شکل این بیماریست.
نتایج این مطالعه در نشریه Microsystems and Nanoengineering منتشر شده است.
- 13
- 5
