به گزارش ایسنا، در مطالعات جدید محققان اظهار کرده اند بنابر یافته های جدید می توان گفت تحریک عمقی مغز( DBS) بر کاهش پیشرفت بیماری مبتلایان به پارکینسون در مراحل اولیه نقش مهی ایفا می کند.
تحریک عمقی مغز( Deep brain Stimulation) نوعی روش درمانی( جراحی) در پزشکی است که در آن الکترودهایی در داخل مغز بیمار قرار داده می شوند. این الکترودها پس از کاشته شدن در مغز به یک دستگاه مولد پالس الکتریکی( Pulse generator) متصل می شوند. پالس الکتریکی تولید شده توسط دستگاه پالس ژنراتور از طریق الکترودهای کاشته شده در مغز به بافت های عمقی مغز انتقال یافته و از این طریق اثر درمانی خود را اعمال می نماید.
محققان این مطالعه اظهار کردند در صورت تأیید نتایج در یک کارآزمایی بزرگ که در حال حاضر در حال انجام است، تحریک عمقی مغز به اولین درمانی تبدیل خواهد شد که از نظر بالینی ثابت شده است که سرعت پیشرفت این بیماری عصبی را کاهش می دهد.
چند دهه است که از تحریک عمیق مغز برای درمان مؤثر علائم مبتلایان به پارکینسون شدید استفاده می شود. این درمان شامل قرار دادن چندین سیم ریز در مغز بیمار است که جریان الکتریکی پراکنده را به قسمت های خاصی از مغز منتقل می کنند.
این مطالعه جدید نتایج طولانی مدت یک کارآزمایی را انجام داده است که از بیش از یک دهه قبل انجام شده است. ۳۰ بیمار مبتلا به مراحل اولیه پارکینسون از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹ در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. نیمی از گروه جراحی تحریک عمقی مغز را در کنار روش های دارویی استاندارد دریافت کردند و گروه دیگر دارو مصرف کردند. داده های تازه که اخیرا منتشر شده، نشان می دهد آن دسته از بیماران که فقط داروهای استاندارد درمانی را دریافت کرده بودند، پس از پنج سال، پنج برابر بیشتر از افرادی که تحت جراحی تحریک عمقی مغز قرار گرفته بودند دارای لرزش در وضعیت استراحت بودند.
این بیماری همان لرزش در وضعیت استراحت است که همه گیری آن بیشتر در سنین پیری است اما در جوانان هم دیده می شود. همه گیری آن در همه مناطق جهان یکسان است. به طور کلی این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول های ترشح کننده ماده ای به نام دوپامین( که یک انتقال دهنده عصبی است) و تجمع آلفا- سینوکلئین رخ می دهد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در غده های قاعده ای مغز موجب نشانه های لرزش، سفتی عضلات، و کندی حرکات می شود.
اگرچه علت بروز این بیماری کاملا مشخص نیست، اما مشخص شده که، هر دو فاکتورهای ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. از این میان می توان به فاکتورهایی مانند افزایش سن، پیشینه خانوادگی ابتلا به بیماری پارکینسون ، جهش های ژنتیکی، جنسیت، قرار گرفتن در معرض سموم دفع آفات، برخی داروها و پیشینه آسیب و جراحت مغز به عنوان عوامل بروز این بیماری اشاره کرد.
یافته های این مطالعه در مجله Neurology منتشر شد.
- 12
- 3
