به گزارش «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: چین، کره شمالی و ایران در طول چهار دهه گذشته منابع مالی قابل توجهی را برای توسعه توان موشکی خود سرمایه گذاری کرده اند. دلیل این موضوع آشکار است: توسعه و نگه داری یک نیروی هوایی پیشرفته برای رقابت با آمریکا هزینه بسیار بیشتری برای این کشورها به دنبال خواهد داشت. موشک های بالستیک روش نسبتا کم هزینه ای برای حمل کلاهک های متعارف، شیمیایی، بیولوژیکی و حتی هسته ای تا فواصل دور هستند. علاوه بر این، رهگیری و ساقط کردن موشک های بالستیک کار پیچیده و پر هزینه ای است. هر سه کشور دارای زراد خانه موشکی بزرگ و پیشرفته ای هستند و بعضی اوقات توانمندی های خود را به اشتراک گذاشته اند.
همان طور که قبلا اشاره کرده ایم، ایران دارای زرادخانه موشکی بزرگ و متنوعی است. البته با قاطعیت نمی توانیم در مورد توانمندی های ایران صحبت کنیم، زیرا دولت ها اطلاعات دقیق و شفافی در این ارتباط منتشر نمی کنند. اما در اینجا فرض می کنیم که ایران به موشک هایی همچون موشک مجهز به جستجوگر مادون قرمز برای هدایت نهایی (فتح مبین) و موشک بالستیک ضد کشتی با برد ۴۳۴ مایلی دسترسی دارد.
اما ایران برای استفاده موثر از موشک های بالستیک خود باید تجهیزات مورد نیاز برای تکمیل زنجیره مهم جمع آوری اطلاعات، جستجو و تجسس (آی آر اس) را در اختیار داشته باشد تا اینکه به طور لحظه ای به موقعیت جغرافیایی گروه ناوگان رزمی نیروی دریایی آمریکا دست پیدا کند. توجه داشته باشید که ناوهای هواپیمابر و کشتی های جنگی اسکورت کننده آن ها با سرعت ۳۵ نات حرکت می کنند. در نتیجه، حتی اطلاعاتی که یک ساعت قبل جمع آوری شده باشد نیز برای هدف گیری ناوهای دشمن مفید نخواهد بود.
کارشناسان اشاره می کنند که چین نیز برای پوشش دادن منطقه وسیع پاسیفیک باید توانایی بالایی برای جمع آوری اطلاعات زمان واقعی داشته باشد. اما ایران در مقایسه با چین کار نسبتا ساده تری خواهد داشت. مرزهای جنوبی ایران در امتداد خلیج فارس و خلیج عمان قرار دارند. ایران حتی بدون دسترسی به تجهیزات تجسس پیشرفته نیز می تواند به راحتی موقعیت جغرافیایی یک گروه ناوگان رزمی ارتش آمریکا را رهگیری کند. از سوی دیگر، ادوات جنگی شامل جنگنده ها و بالگردهای نظامی، کشتی های جنگی و قایق های تندروی سپاه پاسداران و عوامل اطلاعاتی ایران می توانند به راحتی ناوگان کشتی های جنگی آمریکا را ردیابی کنند.
ایران احتمالا تلاش خواهد کرد که ناو هواپیمابر آمریکا را تا حد ممکن به مرزهای ساحلی خود نزدیک کند. تهران می تواند از این طریق سامانه های موشکی خود را در منطقه گسترده تری در داخل خاک خود مستقر کند و احتمال شناسایی شدن آن ها را پیش از حمله کاهش دهد. البته تجهیزات تجسس آمریکا از جمله پهپاد هاک آر کیو-۴ می توانند بدون وارد شدن به داخل خاک ایران عملیات شناسایی را انجام دهند. در نتیجه، آمریکا بدون وارد شدن به قلمرو هوایی ایران میتواند موقعیت سامانه های موشکی این کشور را شناسایی کند. اما ایران می تواند موشک های بالستیک پیشرفته با برد بیشتر را در فواصل دورتری از مرز ساحلی خود مستقر کند تا شناسایی آن ها برای نیروهای آمریکایی دشوارتر شود. توجه داشته باشید که ایران کشور بزرگی با مساحت ۶۳۶ هزار مایل مربع است.
ایران در زمان حمله احتمالا ده ها یا حتی صدها موشک را به سمت گروه ناوگان کشتی های ارتش آمریکا شلیک خواهد کرد. ایران در هر صورت برای سر در گم کردن سامانه های دفاعی ناوهای آمریکا از تمام توان موشکی خود استفاده خواهد کرد. باید به یاد داشته باشیم که نیروهای ایرانی در مدت جنگ ایران و عراق استفاده از قایق های تندروی مجهز به مسلسل سنگین و راکت را ابداع کردند. استراتژی دفاعی آن ها مبتنی بر کاربرد تعداد زیادی جنگ افزار سبک برای غافل گیر کردن دشمن است.
اما سامانه های دفاعی ناوگان آمریکا با کمک سیستم یورشی آگیس می توانند بیشتر موشک های شلیک شده را متوقف کنند. سامانه دفاع موشکی اس ام-۶ برای هدف قرار دادن موشک های کوتاه بردی که از نزدیکی ساحل شلیک شده اند، استفاده خواهد شد. ناوهای آمریکایی احتمالا از سامانه دفاع بالستیک اس ام-۳ برای متوقف کردن موشک های دور برد بهره می گیرند.
اما آیا یک موشک های ایران می تواند یک ناو هواپیمابر امریکا را غرق کند؟ موشک های کوتاه برد فتح مبین بالاترین شانس را برای هدف قرار دادن ناو آمریکایی خواهند داشت. البته یک هدف کوچک تر همچون ناوهای نابودگر بیشتر در مقابل موشک های ایران آسیب پذیر خواهند بود. البته ایران در آینده می تواند موشک های دور بردی با دقت بالاتر و قدرت تخریب بیشتر توسعه دهد. ممکن است در آینده پنتاگون به این نتیجه برسد که نباید ناوهای هواپیمابر خود را به مرز ساحلی ایران نزدیک کند.
- 15
- 7
