پالس‌های تنهایی روحانی 

مراسم افطاری رئیس جمهوری و تعدادی از چهره‌های شاخص سیاسی در روزهای گذشته اتفاقی میمون و مبارک بود که در فضای سیاسی فعلی کشور مورد نیاز و می‌تواند امیدآفرین باشد. حضور چهره‌های سیاسی با خاستگاه و نظریات متفاوت و مختلف در این دیدار نشان داد با قدری صبر، مدارا و بردباری می‌توان به گفت‌وگوی ملی پرداخت و برای برون‌رفت از وضعیت فعلی از ظرفیت همه گروه‌های سیاسی بهره‌مند شد و راهکارهای درست اندیشید.

دولت یازدهم و دوازدهم که از ابتدای تشکیل عنوان «دولت اعتدال» را به دوش می‌کشید، بهترین فرصت را داشت تا بعد از اتفاقات سال ۸۸ و تشدید قطب‌بندی‌های سیاسی، با استفاده از ظرفیت دکتر روحانی که قریب به چند دهه نیروی امین مقام رهبری در مناصب امنیتی بوده و در این سال‌ها نیز گرایش نسبی به اصلاح‌طلبان پیدا کرده، زمینه نزدیکی دو جناح سیاسی کشور را فراهم آورد.

البته واضح بود که روحانی در پیشبرد این هدف راه آسانی در پیش نداشت، چرا که از یک سو بخشی از حاکمیت که تمایل به انحصار قدرت در یک جناح و تفکر را دارد، انگیزه تعامل و همراهی با منتخب مردم نداشت و تلاش می‌کرد به عنوان رقیب رویکردهای اصلاح‌طلبانه روحانی را تضعیف کند و از سویی از همان ابتدا قابل پیش‌بینی بود که روحانی یک اصلاح‌طلب تمام عیار نیست که اصلاح‌طلبان بخواهند تمام مطالبات خود را از طریق او پیگیری کنند، لذا با این مقدمات بود که دولت روحانی به‌ویژه در دوره دوم به دولتی تبدیل شد که هم انتقاد اصلاح‌طلبان و هم انتقاد جریان مقابل را به همراه دارد و روحانی این روزها خود را تنهاتر از هر دورانی و دولتی می‌بیند.

از سویی انتشار بخشی از سخنان روحانی در دیدار با سیاسیون نیز نشان می‌دهد دکتر روحانی فاقد اختیارات لازم برای هرگونه تغییرات در سطوح کلان است و بسیاری از مطالباتی که این روزها نسبت به دولت مطرح می‌شود، اصولا در حیطه اختیارات روحانی و هیچ رئیس‌جمهوری نیست و با علم به چنین ساختار و شرایطی باید این روزها بهترین تدابیر برای ایجاد آرامش در فضای سیاسی و اقتصادی کشور به کار گرفته شود.

در شرایط فعلی دو راه حل، پیش روی روحانی قرار دارد: اول اینکه بر اساس دیدگاه سعید حجاریان مبنی بر استعفای روحانی و انتخاب رئیس جمهور جدید در دوم اسفند همزمان با انتخابات مجلس، زمینه برای رئیس‌جمهوری آینده فراهم شود تا دولت جدید با قرابت بیشتر با بدنه اصلی حاکمیت فعالیت خود را آغاز کند یا اینکه روحانی مسئولیت خود را در شرایط فعلی امروز مشخص کند و اگر قرار است دولت هزینه ایستادگی در برابر زورگویی آمریکا را بدهد، سایر ارکان و قوا که در این تصمیم موافق هستند، در پیامدهای آن شریک و سهیم باشند. وقتی دکتر روحانی ۱۹بار درخواست ملاقات با دولتمردان آمریکایی را به خاطر تصمیم حاکمیت رد می‌کند، شایسته نیست شرایط اقتصادی امروز کشور را صرفا به دولت نسبت داد و از زیر بار مسئولیت و پاسخگویی شانه خالی کرد.

روزهای پرالتهاب کنونی کشور بیش از هر زمانی نیاز به همدلی، وحدت در تصمیم‌گیری و تعامل و همراهی همه ارکان و قوای کشور دارد، اگر امروز دکتر روحانی برای ایجاد آرامش در کشور در کنار بزرگان دو جناح سیاسی کشور می‌نشیند، سایر نهادها و قوای موثر نیز به جای کوبیدن بر طبل انتقاد و اختلاف و تخریب، آستین بالا بزنند و دلسوزی و ترجیح منافع ملی برای منافع جناحی را در عمل اثبات کنند و مقدمات رفع کدورت‌ها و اختلافات در جامعه را فراهم کنند.

تردیدی نیست اگر هر یک از دو جناح سیاسی قدری با تساهل و مدارا رفتار کنند، عبور از این روزهای سخت نظام و کشور غیرممکن نخواهد بود.