‌ادامه «گاندوسازی»، این بار به صورت کتاب!

روزنامه آفتاب یزد در گزیده ای از این گزارش آورده است:

 از نظر سروش، برجام یک «تجربه تلخ تاریخی» است!

در جایی ـ مقدمه ناشر ـ که بنا بر رسم معمول و مرسوم؛ ناشر مقدمه ای بر کتاب منتشر شده می نویسد و از چرایی‌ها و دلایل نشر سخن می گوید، سروش بیانیه صادر کرده، می نویسد: «هرچند سنت خاطره نویسی در میان رجال سیاسی آمریکایی با هدف اقناع مردم خودشان و مظلوم نمایی و تایید درستی سیاست‌های آن کشور و

از سوی دیگر، جهت دهی به افکار عمومی با زاویه نگاه خاص آن فرد یا کشور انجام می‌شود با این حال این کتاب ما را به گوشه‌هایی از رویدادهای پیدا و پنهان مذاکرات طولانی میان ایران و آمریکا و دیگر کشورهای گروه ۱+۵ نزدیک تر می کند.

با توجه به اهمیت و حساسیت موضوع برجام در تاریخ کشور و ضرورت شناخت دقیق تر از آن برای محققان و اندیشمندان و نسل‌های آتی، سروش ترجمه و انتشار این کتاب را در دستور کار خود قرار داد اما برای پرهیز از انتشار و اشاعه یک سویه دیدگاه‌های خاص نویسنده کتاب از آقایان دکتر عباس عراقچی عضو ارشد مذاکره کننده هیات ایرانی و دکتر علی باقری معاون سیاست خارجی و امنیت بین الملل دبیرخانه شورای امنیت ملی و عضو ارشد تیم مذاکرات هسته‌ای در طول مذاکرات قبل از برجام با خانم شرمن، درخواست شد تا موارد و توضیحات لازم در خصوص موارد مطرح شده در این کتاب را در قالب مقدمه یا تکمله ای برای انتشار در اختیار سروش قرار دهند.

آقای عراقچی تا زمان انتشار کتاب علی رغم پیگیری‌های انجام شده پاسخی ارائه نفرمودند و آقای باقری به بهانه این کتاب موضوع مذاکرات را از ابتدا به صورت خلاصه و دقیق برای خوانندگان مرور کردند و نکاتی را در این خصوص متذکر شدند. امید که سایر مسئولان که در این مقطع حضور جدی داشته‌اند نیز با نوشتن خاطرات خود از این «تجربه تلخ تاریخی» زمینه درس آموزی و عبرت گرفتن برای اداره آینده کشور را فراهم آورند.»

در این مقدمه بیانیه گونه سروش! چند ابهام و تناقض آشکار وجود دارد. نخست این که یادآور شده اند؛ سنت خاطره نویسی در میان رجال سیاسی آمریکایی با چند هدف مشخص دنبال می شود:

ـ اقناع مردم خودشان

ـ مظلوم نمایی

ـ تایید درستی سیاست‌های آمریکا

ـ جهت دهی به افکار عمومی با زاویه نگاه خاص...

با این همه، در جای جای کتاب، هرآنچه «شرمن» نوشته، گویی «وحی مُنزل» است و بر اساس همین نوشته‌ها، تیم مذاکره کننده ایرانی؛ بی اطلاع، زودباور، ضعیف، غربگرا، ترسو، ساده لوح و تسلیم شدنی توصیف می شوند.

نکته جالب تر، علی رغم این نکته هشداری که «خاطره نویسی در میان رجال سیاسی آمریکایی با هدف اقناع مردم خودشان و مظلوم نمایی و تایید درستی سیاست‌های آن کشور و از سوی دیگر، جهت دهی به افکار عمومی با زاویه نگاه خاص آن فرد یا کشور انجام می‌شود» اما در نهایت به این نتیجه رسیده اند که؛ «این کتاب ما را به گوشه‌هایی از رویدادهای پیدا و پنهان مذاکرات طولانی میان ایران و آمریکا و دیگر کشورهای گروه ۱+۵ نزدیک تر می کند.»