پشت‌پرده استقلال‌طلبی عارف؛ مصلحت جناح چپ یا تسویه حساب سیاسی؟

 محمدرضا عارف رئیس فراکسیون امید که از وضعیت اعضای این فراکسیون اصلا راضی نیست، راه خود را از دیگر همفکرانش جدا کرده است. او در شرایطی از عدم ائتلاف سخن می گوید که بسیاری از چهره های اصلاح طلب معتقدند هنوز زمان تصمیم گیری در این خصوص فرا نرسیده است.

جریان اصلاح طلب سرگرم بازبینی شورای عالی سیاست گذاری است و می کوشد تا با رفع ایرادات این سازوکار وارد انتخابات بعدی شود اما محمدرضا عارف که در جریان ائتلاف سال ۹۲ از خیر ریاست جمهوری گذشته و از موتلفان سال ۹۴ رکب خورده است؛ خیال ندارد منتظر ریکاوری و تصمیم نهایی شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان بماند. او که در دو سال گذشته به واسطه سکوت هایش در مجلس شورای اسلامی بارها مورد انتقاد اصلاح طلبان قرار گرفته است، اکنون صریح و روشن از عدم ائتلاف در انتخابات مجلس سال ۹۸ سخن می گوید و احتمالا این تصمیم را در نتیجه عدم همراهی فراکسیون امیدی ها در انتخابات هیات رئیسه گرفته است.  

فعالان سیاسی اصلاح طلب نیز تصمیم عارف را حاصل دلخوری های او می دانند و به همین خاطر تاکید می کنند که نمی توان به صورت فردی در مورد ائتلاف یا عدم ائتلاف تصمیم گرفت. 

علی تاجرنیا یکی از این افراد است و در گفت وگو با «نامه نیوز» می گوید: «متاسفانه روال سیاست ورزی در ایران با کشورهای دارای ساختار دموکراتیک تفاوت دارد. در کشورهای پیشرفته احزاب فعالیت های سیاسی خود را انجام می دهند و عمدتا ائتلاف ها بعد از انتخابات انجام می شود. یعنی زمانی که وزن کشی ها انجام شده و نوبت تشکیل دولت است. در این مرحله احزاب ائتلاف کرده تا در فرایند شفاف دستیابی به قدرت سهم خود را به دست آورند».

وی با اشاره به مشکلات مختلفی که در روند سیاست ورزی ایران وجود دارد، گفت: « وزن سیاسی احزاب فعال در یک جبهه سیاسی همسان نیست. از طرفی افراد و اشخاص نقش برجسته ای در تصمیمات سیاسی دارند. به این ترتیب پیچیدگی های وجود دارد که تصمیم گیری در مورد ائتلاف یا عدم ائتلاف را سخت می کند».

این نماینده پیشین مجلس شورای اسلامی همچنین گفت: «ناکارآمدی شورای هماهنگی و شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان موجب شده که انتقاداتی به فرایند همکاری اصلاح طلبان با دیگر گروه های سیاسی وارد شود. مشکل این است که همه گروه ها و احزاب در فرایند ائتلاف مشارکت می کنند بدون اینکه مباحث، سطح مطالبات بعد از انتخابات و میزان تعهد موتلفان شفاف باشد. همین عدم شفافیت بعد از انتخابات رنجش هایی ایجاد می کند که اکنون در اظهارات آقای عارف پیرامون مساله ائتلاف شاهد آن هستیم».وی تاکید کرد که علی رغم وجود این زمینه ها و پیچیدگی ها موضوع ائتلاف یا عدم ائتلاف در انتخابات باید مورد اجماع اصطلاح طلبان قرار گیرد و بعد مطرح شود.

تاجرنیا همچنین خاطر نشان کرد: «اصلاح طلبان قبل از تصمیم گیری در مورد ائتلاف یا عدم ائتلاف باید یک بازنگری در رویکرد خود نسبت به انتخابات داشته باشند. پیش از ورود به بحث ائتلاف باید به یک سازوکار مشخص و نگاه درست به مقوله قدرت برسیم. مشکلات کنونی ادامه خواهد داشت اگر پیش از هر انتخابات به عنوان یک ارزش بگوییم که سهمی از قدرت نمی خواهیم و به دنبال افزایش کرسی ها نیستیم».

به گفته او ، این رویکرد با تحزب و شکل مراجعه به آرا در تعارض است و موجب می شود که طرح مطالبات بعد از انتخابات امکان تحقق نداشته باشد و نهایتا به چالش بدل شود.

بدون شک مشکلات و پیچیدگی های مورد اشاره تاجرنیا موضوعی نیست که در زمان باقی مانده تا انتخابات بعدی رفع شود، در این فضا فعالان سیاسی ناگزیر هستند تا با توجه ظرفیت ها و ضعف های خود و جریان خود تصمیم گیری کرده و تاکتیک ها انتخاباتی خود را برگزینند. محمد رضا عارف به عنوان چهره ای که هرگز کاریزما و مورد تایید همه گروه های اصلاح طلب نبوده است نیز راهی غیر از ندارد. او باید انتخاب کند.

یا همان طور که اکنون اعلام کرده بی گدار به آب زده و با جدا کردن راه خود از دیگر اصلاح طلبان وارد رقابت های انتخاباتی می شود یا کدورت ها را کنار گذاشته و منتظر می ماند که بزرگان این جریان سیاسی در یک همفکری عاقلانه و به دور از هیجان زدگی در مورد ائتلاف یا عدم ائتلاف تصمیم گیری کنند.