جریان اصلاح‌طلبی باید از جریان اصلاحات تفکیک شود. جریان اصلاح‌طلبی یک تفکر و اندیشه است و نمی‌شود آن را از بین برد. اما با اصلاح‌طلبان می‌توان برخورد کرد، می‌توان نقطه‌نظرات، اعمال و رفتار آنها را زیر سوال برد و برخورد کرد، نه برخورد منصفانه، برخورد حذفی و حذف رقیب.

مهم‌ترین مساله‌ای که در جریان اصلاحات وجود دارد به نظر من مساله لیدر اصلاحات است. شما حتماً شنیده‌اید که در شورای هماهنگی سازهای مخالفی کوک شده است، مبنی بر اینکه چه کسی گفته آقای خاتمی لیدر اصلاحات است. این خطرناک‌ترین موضعی است که بچه‌های اصلاحات می‌توانند بگیرند. به نظر من کاملاً باید از این قضیه اجتناب کنند. تا آقای خاتمی در صحنه است باید از در راس بودن ایشان در جریان اصلاحات حمایت کنند. مسائل اختلاف برخی امور دیدگاهی، شخصی و سلیقه‌ای نباید به این موضوع خدشه‌ای وارد کند.

همچنین من می‌گویم آن ارتباطات و انسجامی که باید باشد، نیست و در نتیجه راهکار برای حل مشکلات هم به صورت مدون در دسترس نیست، اما ظرفیت و اطلاعات آن وجود دارد. مواد خام قضیه وجود دارد و باید آن را به طرح تبدیل کرد. نباید از ما بخواهند که طراحی کنیم، ما خود باید طراحی کنیم و پیشنهاد دهیم. بگوییم حرف ما و راه‌حل‌مان این است.

مساله دیگر انسجام و ارتباط بدنه اصلاحات است. متاسفانه نه کار توجیهی انجام می‌شود و نه ارتباطات منظمی وجود دارد. ما به دنبال مخالفت و براندازی نیستیم، به دنبال اصلاح امور هستیم که اکثر قریب به اتفاق آن را خود مسئولان بالای نظام در صحبت‌هایشان مطرح می‌کنند. باید این صحبت‌ها را گرفت و آنها را عملیاتی کرد. برای مبارزه با فساد همه داد سخن سر دادند، خب، برویم و اعلام آمادگی کنیم که ما برای اصلاح فسادی که اپیدمی شده و همه جامعه را گرفته، طرح داریم. فساد الان فقط در دولت نیست، در بخش خصوصی هم فساد همه جا را گرفته است. بخش خصوصی وقتی با بخش خصوصی کار می‌کند دچار فساد است؛ یعنی فکر نکنیم فساد فقط در دولت اتفاق می‌افتد، بلکه کل مملکت را گرفته، بخش دولتی، خصوصی، حاکمیتی و نظامی و غیرنظامی ندارد.

درباره ارتباط اصلاحات و دولت، جریان اصلاحات با دولت ائتلاف نکرد، حمایت بود، چون غیر آقای روحانی را یک مخمصه بیشتر و فشار بیشتر می‌دانستند. آمدند از آقای روحانی حمایت کردند، آقای روحانی هم الحق در دوره یازدهم شعارهای خوبی داد و حتی در انتخابات سال ۹۶ شعارهایی داد که از سال ۹۲ رادیکال‌تر بود. شعارها در دولت یازدهم به جایی رسید که لیدرهای اصلاحات به آقای روحانی می‌گفتند شما از ما که اصلاح‌طلب هستیم جلو زده‌اید، کمی آرام‌تر، خیلی دارید تخت‌گاز می‌روید و مساله پیش می‌آید. اما در دور دوم فکر می‌کنم دغدغه‌ آقای روحانی- که در دولت یازدهم به نظر می‌رسید مردم دغدغه‌شان است- تغییر کرد. در دولت دوازدهم این موضوع به چیزهای دیگر تغییر کرد و این چرخش دغدغه‌ها موجب سرخوردگی در جامعه شد تا جایی که اعتماد مردم نسبت به دولت کاهش پیدا کرد. همچنین مردم و به خصوص نخبگان جامعه نسبت به اینکه می‌شود در میان‌مدت یا کوتاه‌مدت مساله را به مسیر درست خود برگرداند، مایوس شدند. فکر می‌کنم اصلاحات باید یک آسیب‌شناسی از خودش داشته باشد.

احمد خرم