به گزارش عصرایران، اصلاح‌طلبان به دنبال در انداختن طرح جدیدی برای انتخابات پیش روی مجلس هستند. طرحی که «سرا» نام گرفته است و عده‌ای در موافقت و مخالفت با آن رودر روی هم صف کشیده‌اند.
کاش اصلاح طلبان قبل از اینکه به فکر انتخابات مجلس آینده باشند، ابتدا به بررسی عملکرد خود در مجلس دهم می‌پرداختند و از خود بپرسند از مجلس آینده چه می‌خواهند؟
آنها به ۴ سال قبل برگردند و ببیند آیا به اهداف خود رسیده‌اند؟ آنها از مجلس چه می‌خواستند و چه هدف‌هایی را دنبال می‌کردند و حالا که عمر پارلمان دهم کم کم به پایان خود نزدیک می‌شوند، کجا ایستاده‌اند؟
آیا اصلاح‌طلبان توانسته‌اند سبد رای خود را قدرت‌مند تر کنند یا آنها توانسته‌اند در این مدت نیروی جدیدی تربیت کنند؟ بدون پاسخ به این سوال‌ها نمی‌شود به آینده فکر کرد؟
لیست جدید با هر سازوکاری که بیرون بیاید اگر هدف مشخص نداشت باشد، هیچ کمکی به جریان اصلاحات نخواهد کرد. اصلاح‌طلبان از خود پرسیده‌اند که در مجلسی که توان آنچنانی ندارد، چه می‌توانند بکنند؟ اصلا با چه شعارهایی می‌خواهند وارد صحنه شوند؟ تایید «FATF»؟
در مورد کارنامه‌ای که می‌خواهند به مردم ارائه دهند، فکر کرده‌اند؟
اصلاح‌طلبان یک نکته اساسی را فراموش کرده‌اند. آنها در مجلس دهم به عنوان یک منتقد پارلمان در صحنه رقابت حضور پیدا کردند اما امروز خود آنها بخشی از قدرت در کشور هستند. آنها در مجلس یک فراکسیون به نام امید دارند. دولتی در راس کار است که مورد حمایت اصلاح‌طلبان بوده و هست. شورای شهر برخی از شهرهای بزرگ و کوچک در اختیار اصلاح‌طلبان است.
شاید جریان اصلاحات بگوید ما فقط حدود ۳۰درصد از قدرت کشور را در اختیار داریم. آنها باید در مورد همین ۳۰ درصد و کارهایی که کرده و نکرده‌اند توضیح دهند.
آنها در انتخابات اخیر باید به فکر سوال‌های مردم باشند. سوالی که از آنها می‌خواهد در مورد عملکردشان در ۴ سال گذشته توضیح بدهد. شاید اصلاح‌طلبان از محدودیت‌ها بگویند. از کارهایی که نتوانستند انجام دهند. همین‌ها را هم باید به مردم توضیح دهند. نمی‌شود گفت، نشد، نتوانستیم یا اجازه ندادند.
فعلا تنها راه برای جریان اصلاحات، شفافیت و حرف زدن از عملکردها و مشکلات است. از کارهای کرده و کارهای نکرده. وقتی شفافیت انجام شد و ضعف‌ها معلوم شد بعد می‌شود به انتخابات آینده و سازوکارهای آن فکر کرد.
بازهم تاکید می‌کنم، جریان اصلاحات در انتخابات مجلس یازدهم، در جایگاه منتقد سیستم نیستند و خود بخشی از این ساختار و سیستم هستند. فراموش کردن این نکته یعنی بستن چشم بر یک حقیقت روشن که می‌تواند زمینه ساز یک شکست بزرگ شود.
در انتخابات ریاست جمهور یازدهم حسن روحانی یک منتقد در صحنه حاضر شد اما در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، او به عنوان یک رییس جمهور در انتخابات حضور پیدا کرد. به عنوان نامزدی که باید از عملکرد خود دفاع کند و رقبا برای رقابت با او به صحنه آمده‌اند.
جریان رقیب اصلاحات از همین امروز رقابت را آغاز کرده است و سوال‌های پشت سر هم را ردیف کرده است. پس بهتر است فعلا به جای فکر کردن به سازوکار به فکر روش‌هایی برای روشن کردن ذهن مردم در مورد عملکردها باشند.
مصطفی داننده
- 9
- 2
