به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، این قرص پیشسیارهای که مانند یک خفاش کیهانی خیرهکننده به نظر میرسد، در فاصله حدود ۱۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و تا حدود ۴۰۰ میلیارد سال یعنی حدود ۴۰ برابر اندازه منظومه شمسی ما تا حلقهای از اجرام دنبالهدار که به «کمربند کویپر»(Kuiper belt) معروف شدهاند، امتداد یافته است.
این قرص پیشسیارهای با یک ستاره نوزاد در قلب خود، نام رسمی IRAS 23077+6707 را دارد اما لقب باورنکردنی «چیویتو دراکولا»(Dracula’s Chivito) را نیز به خود اختصاص داده است. چیویتو نوعی ساندویچ است که از استیک گوشت گاو درست میشود.
فقط اندازه بزرگ و لقب منحصربهفرد نیست که IRAS 23077+6707 را تا این حد قابل توجه میکند. «کریستینا مونش»(Kristina Monsch) پژوهشگر «مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان»(Harvard & Smithsonian) و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: سطح جزئیاتی که ما میبینیم، در تصویربرداری از قرص پیشسیارهای نادر است و عکس جدید هابل نشان میدهد که مهدهای سیارهای میتوانند بسیار فعالتر و آشفتهتر از آنچه انتظار داشتیم باشند. ما این قرص پیشسیارهای را تقریباً از لبه میبینیم و لایههای بالایی نازک و ویژگیهای نامتقارن آن به ویژه قابل توجه هستند.
مونش خاطرنشان کرد که هم هابل و هم تلسکوپ فضایی جیمز وب، ساختارهای مشابهی را در قرصهای دیگر مشاهده کردهاند اما چیویتو دراکولا یک چشمانداز استثنایی را در اختیار ستارهشناسان میگذارد و به آنها امکان میدهد تا زیرساختهای آن را در نور مرئی با سطح بیسابقهای از جزئیات ردیابی کنند. وی افزود: این امر، آن را به آزمایشگاهی منحصربهفرد و جدید برای بررسی تشکیل سیارهها و محیطهایی که این اتفاق در آنها رخ میدهد، تبدیل میکند.
ظاهر نامتقارن خطوط گاز و غبار چیویتو دراکولا در این عکس خیرهکننده هابل نشان میدهد که فرآیندهای دینامیکی درون قرص پیشسیارهای در حال رخ دادن هستند زیرا ساختار آن به تدریج در پی تعامل با محیط اطرافش شکل میگیرد.
«جاشوا بنت لاول»(Joshua Bennett Lovell) از اعضای این گروه پژوهشی گفت: ما از دیدن میزان نامتقارن بودن این قرص پیشسیارهای شگفتزده شدیم. هابل به ما امکان مشاهده فرآیندهای آشفتهای را داده است که قرصها را هنگام ساخت سیارههای جدید شکل میدهند؛ فرآیندهایی که هنوز به طور کامل آنها را درک نمیکنیم اما اکنون میتوانیم آنها را به روشی کاملاً جدید مطالعه کنیم.
این قرص پیشسیارهای نه تنها به دانشمندان تصویر بهتری را از تولد سیارهها میدهد، بلکه شکل احتمالی منظومه شمسی را در زمان تشکیل سیارهها در ۴.۶ میلیارد سال پیش البته در مقیاسی بسیار بزرگتر به نمایش میگذارد.
مونش گفت: از نظر تئوری، IRAS 23077+6707 میتواند میزبان یک منظومه سیارهای وسیع باشد. این در حالی است که تشکیل سیارهها ممکن است در چنین محیطهای بزرگی متفاوت باشد. فرآیندهای اساسی احتمالاً مشابه هستند. ما در حال حاضر پرسشهای بیشتری را نسبت به پاسخها داریم اما این تصاویر جدید، یک نقطه آغاز برای درک چگونگی شکلگیری سیارهها به مرور زمان و در محیطهای گوناگون هستند.
- 13
- 6
