در جلسه رسیدگی به این پرونده که در شعبه ۵ دادگاه کیفری استان تهران برگزار شد، ابتدا کیفرخواست علیه آنها خوانده شد و نماینده دادستان با توجه به اتهام متهمان که محاربه بود، درخواست مجازات متهمان را مطرح کرد.
براساس محتویات پرونده، این متهمان در قالب یک گروه ۲۱ نفره از اعضای داعش از مرز عراق وارد ایران شدند و در روستایی در نزدیکی جوانرود ساکن شدند. آنها ۱۶ قبضه کلاشنیکوف، یک تیربار و چهار سلاح دیگر همراه خود داشتند و تعداد زیادی کمربند انتحاری نیز با آنها بود.
براساس تحقیقات انجام گرفته مشخص شد اعضای گروه قصد داشتند بعد از ورود به خاک ایران در سطح کشور پراکنده شده و چندین عملیات انتحاری و انفجار انجام دهند؛ اما با توجه به اطلاعاتی که مأموران در منطقه جوانرود به دست آوردند ، به محض ورودشان به روستای محل استقرار، آنها را محاصره کردند.
هرچند به اعضای داعش گفته شد خود را تسلیم کنند؛ اما یکی از آنها کمربند انفجاری را منفجر کرد که باعث به شهادت رسیدن سه نفر از مأموران شد. در نهایت ۱۶ نفر از اعضا، خود را تسلیم کردند؛ اما چهار نفر باقی ماندند که در درگیری با مأموران کشته شدند.
زمانی که مأموران ۱۶ عضو بازداشتی را به محل سپاه منتقل می کردند، دوباره از پشت مورد حمله قرار گرفتند که در درگیری ایجاد شده یکی دیگر از اعضای داعش کشته شد و ۱۵ عضو باقی مانده تحویل داده شدند.
حالا بعد از گذشت سه سال از حادثه، سه عضو این باند که زیر ۱۸ سال بودند، در شعبه ۵ دادگاه کیفری استان تهران محاکمه شدند و پرده از آنچه اتفاق افتاده بود، برداشتند.
بعد از اینکه کیفرخواست علیه متهمان خوانده شد، متهم ۱۴ ساله که اهل عراق است، در جایگاه قرار گرفت. او اتهام محاربه را قبول نکرد و گفت:من عضو داعش بودم. ما در پایگاهی بودیم که نیروهای اطلاعات کردستان عراق به ما حمله کردند و ما فرار کردیم. همه چیز را رها و فرار کردیم.
هیچ غذایی نداشتیم، در بیابان رها شده بودیم که به روستایی رسیدیم. چهار روز بود غذا نخورده بودیم. در آن روستا بعد از اینکه غذا خوردیم، محاصره شدیم. من اصلا از عملیات انتحاری که قرار بود در ایران انجام شود، خبر نداشتم. امیر ما که ابوخدیجه نام داشت، به ما نگفته بود قرار است چه کار کند.
او می دانست وارد خاک ایران شده ایم؛ اما ما نمی دانستیم. مهماتی که همراهش بود، هم به من تعلق نداشت و مهمات را خودش و چهار عضو دیگر گروه استفاده می کردند. من بچه بودم و از چیزی خبر نداشتم.
او در پاسخ به این پرسش که آیا هنوز هم عقاید داعش را قبول دارد، گفت:قبول ندارم. من اشتباه کردم و بچه بودم.
سپس دیگر عضو داعش که در زمان بازداشت ۱۷ ساله بود، در جایگاه قرار گرفت و گفت:من داعش را حق می دانم و هنوز هم بر همان عقیده هستم. من از طریق کلیپ هایی که داعش منتشر می کرد ، با آنها آشنا شدم و عضو داعش شدم. آنها می خواستند فساد را از بین ببرند. اگر ایران نبود، حالا ما در عراق حکومت می کردیم.
کرکوک و اربیل دست ما بود. سردار سلیمانی باعث شد ما سقوط کنیم. ما اربیل و کرکوک را گرفته بودیم، همه عراق دست ما بود. وقتی به اربیل رسیدیم، می خواستیم آنجا را که فساد زیاد دارد و زن ها حجاب ندارند و مردها کارهای خلاف می کنند، پاک سازی کنیم؛ اما وقتی که داشتیم پیروز می شدیم، سلیمانی آمد و اربیل را از دست ما گرفت. او باید کمک می کرد که ما آنجا حاکم شویم؛ اما پشت آن زن ها و مردهای اربیلی را گرفت و با ما مبارزه کرد. به همین دلیل هم باید ایران را از بین برد.
او در پاسخ به این پرسش که چرا وارد خاک ایران شده است، گفت:ما در کرکوک بودیم که به ما حمله شد. ۱۹ نفر بودیم. هرچه داشتیم، گذاشتیم و فرار کردیم. آواره شدیم و هیچ چیز برای خوردن نداشتیم. روزی یک خرما می خوردیم. در درگیری ایجاد شده هم چند نفر از سربازان ما زخمی شده بودند.
همین طور راه می رفتیم و نمی دانستیم کجا می رویم. امیر ابوخدیجه به ما چیزی نگفت تا اینکه بعد از چهار روز یک شکارچی را دیدیم و اسیر کردیم. از او غذا خواستیم، گفت شما را به روستایی می برم و آنجا غذا می دهم. او مسیری را که ابوخدیجه گفته بود، آمد و بعد هم برای ما غذا آورد.
قرار شد شب را آنجا بمانیم؛ چون بچه ها خیلی خسته بودند و زخمی هم داشتیم؛ اما ابوخدیجه گفت باید حرکت کنیم. داشتیم در این باره صحبت می کردیم که محاصره شدیم. گفتند امان می دهیم که تسلیم شوید. ابوخدیجه گفت هرکسی می خواهد تسلیم شود. ۱۷ نفر تسلیم شدند، یک نفر هم انتحاری کرد.
قاضی گفت:شما قصد انجام عملیات انتحاری داشتید.
متهم جواب داد:من از این موضوع خبر نداشتم. برای عملیات انتحاری جلیقه درست می کنند؛ اما چیزی که ما داشتیم، کمربند بود. به ما گفتند اگر اسیر یا زخمی شدید، برای اینکهدست ایرانی ها نیفتید، انتحاری کنید. آن کمربندها فقط خود فرد را می کشد. ضمن اینکه به ما نگفته بودند قرار است در ایران عملیات کنیم. هرچند اگر می گفتند، باز من می آمدم؛ اما دروغ نمی گویم که خبر نداشتم. از نظر من ایران باید نابود شود. ما می توانستیم عراق را برای خود کنیم و حکومت کنیم. ایرانی ها مزاحم بودند. این چه وضعی است که زنان ایرانی دارند. باید زنان ایرانی را شلاق زد. این چه وضعی است که جوان های شما دارند. ما می خواستیم این چیزها را درست کنیم؛ اما ایرانی ها با ما جنگیدند.
وقتی قاضی از متهم دوباره پرسید آیا از کارهایش پشیمان است، گفت:من پشیمان نیستم. شما ایرانی ها بودید که درباره ما دروغ گفتید. مگر ما با ایزدی ها چه کردیم؟ کنیزگرفتن چه عیبی دارد؟ ما کنیز می گرفتیم؛ اما همین سلیمانی شما با این کارهای ما مخالف بود.
در ادامه متهم ردیف سوم در جایگاه قرار گرفت. او که ایرانی است، گفت:من اتهام محاربه را قبول ندارم. آن موقع ۱۶ ساله بودم و اشتباه کردم که عضو داعش شدم.
از طریق کلیپ هایی که در تلگرام آنها بود، با این گروه آشنا شدم. با خودم گفتم می روم آنجا عشق و حال است و ماشین های آمریکایی گران قیمت دارند. وقتی رفتم، به خانواده ام نگفتم. به دیاله که رسیدم، پشیمان شدم، دیدم اصلا آن چیزی نیست که می گفتند.
یک ماه من را در یک چادر زندانی کردند و می گفتند تو ایرانی هستی و حتما برای جمع کردن اطلاعات آمده ای. بعد از یک ماه موبایلم را دادند که من به خانواده ام خبر بدهم کجا هستم. بعد آموزش دادند که انتحاری کنیم. من و دو دوستم که رفته بودیم، خیلی ترسیدیم، گریه کردیم و گفتیم ما نمی توانیم آدم بکشیم.
کتک مان زدند و شکنجه کردند. دنبال راهی بودیم که برگردیم. وقتی این گروه را پیدا کردیم، به ما گفتند برای اینکه شما را نکشیم، برای ما آب بیاورید. آنجا بود که همراه این گروه شدیم. ما نزدیک« بمو» به اینها رسیدیم. وقتی وارد خاک ایران شدیم، من نمی خواستم دیگر برگردم و می خواستم پیش خانواده ام بروم؛ اما می ترسیدم. ابوخدیجه ما را می کشت. اینها رحم ندارند.
منتظر هستند یک نفر کاری بکند تا اعدامش کنند. چند نفر را جلوی من اعدام کردند. به خاطر سیگار شلاق می زدند؛ اما خودشان هر کاری می کردند. به خدا قسم من قصد حمله انتحاری یا عملیات نداشتم. در داعش سه مرحله وجود دارد؛ اول عضو می شوی، بعد برای جنگ و کار انتحاری تربیت می شوی و بعد سرباز می شوی و بعد به مرحله امیری می رسی.
امیرها خیلی خشن هستند. آنها هر کسی را بخواهند، به راحتی می کشند. آن دوستم که بعد از بازداشت از پشت تیر خورد و مُرد، هم می خواست فرار کند. ما اولین نفری بودیم که تسلیم شدیم. من اشتباه کردم. گول خوردم و درخواست بخشش دارم.
بعد از گفته های متهمان وکلای آنها دفاعیات خود را مطرح کردند و در پایان هیئت قضات شعبه ۵ برای صدور رأی دادگاه وارد شور شدند.
- 15
- 3
