شاید تا همین چند سال پیش کسی باور نمی‌کرد که بانوان ایرانی بتوانند در فوتسال آسیا حرفی برای گفتن داشته باشند اما در اولین دوره مسابقات قهرمانی آسیا جام به ایران رسید تا همه انگشت به دهان بمانند. خیلی‌ها گفتند اتفاقی بوده اما در دوره بعدی هم فوتسالیست‌های بانوان ایرانی قهرمانی را تکرار کردند تا نشان دهند مانند مردان در فوتسال آسیا رقیب ندارند. ستاره ایران در این دو دوره نیز فرشته کریمی بود. بازیکنی که حالا قرار است به جمع لژیونرهای فوتبال ایران ملحق شده و در ایتالیا بازی کند تا تاریخ‌ساز شود. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با بهترین فوتسالیست زن آسیا را در ادامه می‌خوانید.
فوتسال را از کجا شروع کردی؟
از کودکی با دو برادر بزرگ‌ترم فوتبال بازی می‌کردیم. هرچه بلد بودند به من آموزش می‌دادند. در مسابقات مدارس انتخاب شدم. ابتدا مسابقات منطقه‌ای رفتیم وسپس در رقابت‌های کشوری با استان تهران قهرمان شدیم. در سال ۸۴ برای اولین دوره مسابقات فوتبال غرب آسیا به تیم ملی دعوت شدم. خانم مظفر سرمربی آن تیم بودند که نایب قهرمان شدیم. یکی دو سال بعد یک مربی اوکراینی به ایران آمد تا در فوتسال آموزش دهد. لیگ فوتبال نداشتیم و به فوتسال روی آوردیم. مرا هم دعوت کردند و به مسابقات المپیک آسیایی در ویتنام رفتیم و از آن زمان تا امروز عضو تیم ملی شدم.
کدام گل ملی بیشتر به دلت نشسته و همیشه به آن فکر می‌کنی؟
در فینال آسیا به ژاپن گل زدم و برای اولین بار قهرمان شدیم. شادی گلم درونی بود. قبل از بازی کلاس آنالیز بود، در زمان استراحت به بازی فکر می‌کردم که اگر گل بزنم چه کاری انجام دهم. گفتم از روی بنرها بپرم و به سمت تماشگران ایرانی که حسابی حامی ما بودند بروم و گلم را تقدیم کنم. موقع گرم کردن دیدم بنرها ارتفاع بالایی دارد و ممکن است نتوانم ولی لحظه‌ای که گل زدم متوجه نشدم چگونه از روی بنرها پریدم و این اتفاق افتاد. آن گل را هرگز فراموش نمی‌کنم. یک گل کاملا تیمی بود ولی باعث قهرمانی کشورم شد و بسیار برای من با ارزش است.
اوضاع تیم ملی فوتسال بانوان بعد از ۲ قهرمانی پیاپی در آسیا چگونه است؟
دو دوره قهرمان شدیم و فکر می‌کردیم وقتی برگردیم بالاخره اتفاقات خوبی رخ می‌دهد. مردم خیلی به ما لطف داشتند خیلی‌ها هم همان روزها از ما دعوت کردند اما حدود پنج ماه است که برگشته‌ایم ولی هنوز پاداش قهرمانی‌مان را نگرفته‌ایم. ارزش و شیرینی آن قهرمانی از بین رفته و فقط یک خاطره خوش داریم که فراموش شدنی نیست. در لیگ برتر هم اوضاع خراب است. خودم امسال در لیگ نیستم ولی بچه‌ها همه به خاطر مبالغ پایین قرارداد و وضع نامساعد باشگاه‌ها ناراضی هستند. این لطمه بزرگی به تیم ملی می‌زند. از فردای قهرمانی باید فکر چهار سال بعدی باشیم اما فعلا خبری از اردو هم نیست. قرار نیست مدام با غیرت قهرمان شویم بالاخره از لحاظ تمرین و امکانات کم می‌آوریم. واقعا نگران آینده تیم بانوان هستم.
چه باید کرد تا اوضاع بهتر شود؟
ما با قهرمانی آسیا دین خودمان را ادا کردیم و حالا نوبت مسئولان است که کاری کنند دیده شویم. برنامه‌های زیادی رفتیم و رسانه‌ها هم خوب از ما حمایت کردند و الان هم یک برنامه تخصصی فوتسال در شبکه ورزش تهیه شده آن هم بعد از چند هفته که از فصل گذشته ولی باز هم دیر نیست. امیدوارم این برنامه به لیگ فوتسال بانوان هم توجه کند. ما با همین حجاب در لیگ بازی می‌کنیم و مشکلی برای پخش مسابقات ما وجود ندارد. می‌خواهیم دیده شویم و مردم از بازی ما لذت ببرند. حتی خانواده‌های ما هم در حسرت دیدن مسابقات ما هستند.
قرار است به المپیوس رم بروی؟
بله، مدتی در تمرینات این تیم شرکت کردم. توافق اولیه نیز حاصل شده و حتی تست پزشکی هم داده‌ام. فقط مشکل ویزا مانده که آن هم با پیگیری‌ها در حال حل شدن است. یک بازی دوستانه هم با این تیم انجام دادم که مربی از من راضی بود. به‌زودی تکلیفم برای پیوستن به المپیوس مشخص می‌شود.
صحبت پایانی؟
درددل و ناگفته زیاد است اما شاید فرصت بیانش نباشد. قهرمان شدن سخت است اما قهرمان ماندن سخت‌تر است و همین کار ما را دشوار می‌کند. مردم باید بدانند ما تلاش زیادی کردیم اما خیلی برای مسئولان اهمیت نداشته و باعث دلسردی ما شده است. همین جو باعث شد خانم مظفر از ایران برود و سرمربی کویت شود. اگر شرایط معمولی هم وجود داشت ترجیح می‌داد در ایران کار کند. هرچند با وضعیت فعلی بهترین تصمیم را گرفت. البته فدراسیون در دو سال اخیر حمایت خوبی از ما داشت اما امیدوارم مسئولان ورزش به فکر باشند و ما را رها نکنند چون هدف ما بزرگ‌تر از قهرمان آسیا شدن است و می‌خواهیم جزء چهار تیم برتر جهان باشیم. این بزرگ‌ترین آرزوی ورزشی من است که انشاءالله محقق شود و ما هم کنار برویم و جوان‌ترها جای ما را بگیرند.
- 14
- 3
