کسب و کار یکی از شاخص های توسعه در اقتصاد کشورها محسوب می شود. اما بررسی ها از عملکرد چهارسال گذشته نشان میدهد تنها تغییری که در زمینه کسب و کار انجام شده، در زمینه امید به آینده بوده است.در واقع عملیات امیدوارکننده در ۵ سال گذشته انجام نشد و فضای کسب و کار برای بخش خصوصی محدودتر شد. در حالی که برای سایر بخش های مانند خصولتی ها و شرکت هایی که بند ناف آن ها به دولت وصل است، تغییرات حاصل شد. برنامه ریزی های دولت و اقدامات دولت برای عملیاتی شدن نقطه امید بسیار ضعیف بود.
به دلیل منابع مالی محدود اجرای فعالیت های توسعه ای صورت نگرفت و نسبت سهم درآمدهای توسعه ای و عمرانی در کشور در مقایسه با رشدی که منابع مالی جاری و حفظ وضعیت موجود برای اداره کشور بود اصلا نسبت معقولی نبود. اقتصاد برای بخش خصوصی زمانی به رشد و توسعه می رسد که کشور در مسیر توسعه قرار بگیرد. مسیر توسعه یعنی اجرای طرح های توسعه است. ساختار سیاستی و اقتصادی ما دچار تحول دگرگونی شد ولی عملا حمایت همه جانبه که بخش خصوصی به آن نیاز دارد ایجاد نشد، تنها در مقطع اول که طرح های دهه اول انقلاب بود، سیاست گذاری درستی انجام شد. در دوره سازندگی نیز کشور توانست به طرح های توسعه ای دست پیدا کند.
از سوی دیگر توسعه اقتصاد مقاومتی در حقیقت استفاده از ظرفیت های پنهان داخلی بود اما ما هنوز از این ظرفیت ها استفاده نکردیم و ظرفیت های ما خالی است. یکی از کارهایی که باید حتما صورت می گرفت و دولت در آن ضعیف عمل کرده،توسعه صادرات است. بخش خصوصی به عنوان پیشانی فعالیت هرم اقتصادی کشور، توسعه صادرات است. دولت در توسعه صادرات و مشوق های صادراتی خساست به خرج داد و نگذاشت بخش خصوصی رشد کند. در طی ۴۰ سال اقتصاد دولتی موجب محدود شدن فعالیت و حضور بخش خصوصی در کشور شد.
رضا پدیدار
- 18
- 2
