این بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که ۲۰ سال قبل فعالیت‌اش را با بازی در تئاتر آغاز کرد، در سال‌های گذشته حضور کمرنگی در تئاتر داشته و شاید بیش از همه بازی در «سیاوش خوانی» امیر دژاکام و بعد «یک زن، یک مرد» به کارگردانی آزیتا حاجیان در سابقه‌اش به چشم آید؛ او پس از چند سال حضور مستمر در سینما و تلویزیون قرار است تابستان امسال با نمایشی به کارگردانی ایوب آقاخانی به صحنه تئاتر بازگردد تا ایفاگر نقشی از شهید جهان‌آرا در سالن «چهارسو» مجموعه تئاترشهر باشد.
دیرباز در گفت‌وگویی با ایسنا درباره کم‌کاری خود که حتی باعث شده به نظر برسد اولین حضور نمایشی را با نقش شهید جهان‌آرا تجربه می‌کند، بیان کرد: سابقه بازیگری‌ام در تئاتر بیشتر از آن چیزی است که ممکن است انعکاس یافته باشد. در واقع ۱۸ سال قبل، وقتی هنوز مدرک لیسانس تئاترم را نگرفته بودم اولین کار حرفه‌ای‌ام را با نقش سیاوش نمایش «مجلس سیاوش‌خوانی» به کارگردانی آقای دژاکام و در کنار بزرگانی همچون فخری خوروش، مرحوم جمشید اسماعیل‌خانی، سیاوش طهمورث بازی کردم و این یک افتخار و شانس بزرگ برای من بود که شروع کارم با چنین نقشی و در کنار چنین بزرگانی همراه باشد.
وی ادامه داد: بعد از آن دو سه سال به طور متداوم در تئاتر کار کردم که به بازی در نمایش‌هایی از نصرالله قادری، سیما تیرانداز و شهره لرستانی می‌توانم اشاره کنم. اما بعد فیلم «دوئل» به کارگردانی احمدرضا درویش پیش آمد و پس از اینکه با این فیلم وارد سینما شدم دیگر کمتر فرصت بازی در تئاتر را پیدا کردم تا اینکه به هشت سال قبل و نمایش خانم آزیتا حاجیان رسیدم.
برای تئاتر همواره دغدغه داشتم
بازیگر نمایش «هتل عروس» درباره اینکه چقدر در این سال‌ها دغدغه بازی در تئاتر را داشته است؟ گفت: برای تئاتر همواره دغدغه داشته و دارم مخصوصا اینکه پس از چند سال کار در تئاتر نقش‌های اصلی پیشنهاد می‌شد و دیگر انتخاب‌کننده شده بودم، اما و وقتی وارد سینما و تلویزیون شدم باید همان زمان را هم برای این دو صرف می‌کردم تا در هر کدام جای خود را پیدا کنم.
دیرباز در پاسخ به اینکه پس چطور شده که در سال‌های گذشته مانند اواسط دهه ۸۰ دیگر در سینما هم حضور پررنگی ندارد؟ اظهار کرد: برای کار کردن در سینما، تئاتر یا تلویزیون خیلی خط‌کشی ندارم و فقط نقش خوب برایم مهم است. البته در تلویزیون بیشتر تلاش کردم هر چند سال یک بار سریالی را قبول کنم که مثلا زمانی «تب سرد» را بازی کردم، بعد چند سال کار نکردم تا «در چشم باد» پیشنهاد شد که اصلا استایل سینمایی داشت. دوباره دو، سه سال کار نکردم تا «پریدخت» سامان مقدم پیش آمد و بعد «نابرده رنج» را بازی کردم. در واقع نقش‌هایی را کار کردم که متن آنها را نمی‌توانستم رد کنم. در تئاتر هم شاید اگر ۱۰ کار پشت سر هم به من پیشنهاد شود که هیچ کدام را به دلیل نقش خوب نتوانم رد کنم، حتما در آنها بازی خواهم کرد.
ایده‌آل من متن‌های قهرمان محور است
این بازیگر ادامه داد: البته درباره سینما این نکته را باید اضافه کنم که اصولا سینمای ما در چند سال گذشته دیگر قهرمان‌محور نیست، یعنی هر فیلم چند شخصیت اصلی دارد که همه مهم هستند، در حالی که ایده‌آل من متن‌های قهرمان‌محور است و سعی میکنم کارهایی را انتخاب کنم که قهرمان داشته باشند.
او در پاسخ به اینکه آیا همین علاقه باعث شده بازی در نقش جهان‌آرا را در یک تئاتر قبول کند؟ گفت: قطعا این مساله بی‌تاثیر نبوده و البته شناختی که من و ایوب آقاخانی با سابقه دوستی ۲۲ ساله از یکدیگر داریم در قبول این نقش تاثیر داشته است. ما با هم همکلاس بودیم و آن زمان او در کلاس‌های دانشکده چند قدم از دیگران جلوتر بود و مطالعه زیادی داشت. بعدها هم که هر کدام به سمت مسیر حرفه‌ای خود رفتیم از یکدیگر خبر داشتیم و از اینکه می‌شنیدم در تئاتر موفق است، لذت می‌بردم. همیشه هم منتظر بودیم با یکدیگر کار کنیم و خوشحالم پس از پختگی و رسیدن به مرز ۴۰ سالگی به پُست یکدیگر خورده‌ایم.
دیرباز درباره اینکه در سال‌های گذشته که بیشتر بر سینما و تلویزیون متمرکز بوده، چقدر در جریان تئاتر بوده و چه دیدگاهی نسبت به فضای امروز جامعه تئاتری نسبت به زمانی که خودش حضور پررنگ‌تری داشته است دارد؟ بیان کرد: باید اعتراف کنم همان‌طور که ممکن است برخی سریال‌های تلویزیون را دو یا سه بار تماشا کنم و تقریبا همه را یک بار می‌بینم، متاسفانه در سال‌های گذشته از فضای تئاتر دور بودم و نتوانستم کارهای روی صحنه را ببینم. این یک ضعف است که به دلیل گرفتاری‌های کاری و شخصی وجود داشته و امیدوارم با ورود دوباره‌ام به تئاتر جبران شود.
او با تایید اینکه از نگاه نسل جدیدی که تماشاگر جدی تئاتر شده، کامبیز دیرباز به عنوان یک بازیگر سینما و تلویزیون شناخته میشود، ادامه داد: اعتقاد دارم یکی از دلایلی که الان سالن‌های تئاتری پر هستند و شرایطی را در تئاتر می‌بینیم که با پنج یا ۱۰ سال قبل قابل مقایسه نیست، به نسل دهه ۷۰ مربوط میشود؛ نسلی که تصمیم می‌گیرد برای دیدن فیلم و نمایش به سالن سینما و تئاتر برود. به نظرم در میان دهه هفتادی‌ها نسبته به دهه شصتی‌ها، فرهنگ به سالن سینما یا به سالن تئاتر رفتن پررنگ‌تر است.
نزدیک شدن به این نقش چالش بزرگ من است
دیرباز در پایان درباره بازی در نقش شهید جهان‌آرا و اینکه قرار است نقشی را ایفا کند که حتی همین نسل جدید با وجود ندیدن، شناختی محدود از او دارد، بیان کرد: همین قضیه کار من را سخت می‌کند و نزدیک شدن به این شخصیت یک چالش بزرگ برایم خواهد بود، اما با توجه به احترام بالایی که در وجود خودم نسبت به این قهرمان‌های ملی سراغ دارم و همچنین با توجه به همسو بودن سلیقه‌ام در این احترام با ایوب آقاخانی، فکر میکنم با تمام انرژی و قوا سراغ این کار خواهیم رفت.
او گفت: معتقدم آدمهایی که بدون اینستاگرام، فیس‌بوک و فضای مجازی پس از گذشت بیش از ۳۰ سال هنوز اسم‌شان بر سر زبان‌هاست و به عنوان قهرمان ملی شناخته می‌شوند حتما چیزی فراتر از ما در خود داشته‌اند و اگرچه نزدیک شدن به آنها حتی برای بازی کردن نقش‌شان خیلی سخت است، امیدوارم بتوانیم در این کار گوشه‌ای از رشادت‌های این قهرمان‌ها را نمایش دهیم.
- 10
- 6
