به گزارش بانی فیلم به نقل از گاردین، جینا رولندز، پارکر پوزی، کلویی سوینی و گرتا گرویگ. این ها ملکه های سینمای مستقل ایالات متحده هستند، زنانی که افسانه های شان به خاطر نقش آفرینی در فیلم های بودجه پایین ساخته شده، کسانی که از آرامش و باحال بودن درونی و بازده کاری بالای شان استفاده کرده اند تا تبدیل به شخصیت های اصلی این گوشه عزیز و متزلزل صنعت فیلم شوند و آن را زنده نگه دارند. اما با اکران شدن فیلم های «اونا» و «داستان ارواح» در ماهی که گذشت، یعنی دو فیلم محبوب و قابل توجه سینمای مستقل که نقش اصلی هر دوی شان را رونی مارا بازی کرد، آیا حالا وقت تاج گذاری نفر بعدی شده است؟
مسلما مارا آن حضور خیره کننده و جذابیت غیرمتداول مورد نیاز برای تبدیل شدن به ملکه سینمای مستقل را دارد. دختر خوشگل های بدیهی را به عهده سینمای تابستانی بلاکباسترها بگذارید چون سینمای مستقل از آن نوع ظاهری بهره و لذت می برد که استیون سودربرگ کارگردان سابق مارا آن را زمانی «یک چهره بسیار کلاسیک و تقریبا فیلم صامتی» خوانده بود. فیلموگرافی او هم جور در می آید: او در سال ۲۰۱۳ فیلم «Ain’t Them Bodies Saints» را با دیوید لوری کارگردان ساخت و حالا در «داستان ارواح» با او همراه شده که می تواند آغاز یک رابطه دوستی خلاقانه باشد که در گذشته شاهد شکل گیری آن بین سوینی و ویت استیلمن و همچنین گرویگ و نوآ باومباک بوده ایم.
بگذارید اینطوری بگوییم: نزدیک ترین حالت مارا به نقش های سینمای پولساز فرنچایزی که تا به حال زیرساخت بیشتر مسیرهای حرفه ای کاری هالیوودی بوده، زمانی بود که او در بازسازی آمریکایی فیلم «دختری با خالکوبی اژدها» ساخته دیوید فینچر نقش لیزبت سالاندر، شخصیت منزوی و آشوب گرای اصلی داستان را ایفا کرد.
در عین حال، جدیدترین فیلم مارا یعنی «اونا» از آن نوع فیلم هایی است که شاید تنها یک ملکه حقیقی سینمای مستقل بتواند بسازد. بودجه اش بسیار پایین است، شخصیتش بسیار پیچیده است و سخت می توان ارتباطی صمیمی با او برقرار کرد و البته موضوع فیلم هم از آن نوع موضوع های عجیب است؛ قربانی سوء استفاده در دوران کودکی که حالا بزرگسال شده، با کسی که از او سوء استفاده کرده بود رو به رو می شود و فکر می کند هنوز به او علاقه مند است. چنین فیلمی هرگز نمی تواند مخاطبان را به مولتی پلکس ها بکشاند. این فیلم تمام شاخص هایی را دارد که نخستین کسی که ملکه این نوع سینما بود، یعنی جینا رولندز، آن ها را تعیین کرد. وقتی او می خواست درباره نقش نمادینش در فیلم «گلوریا» صحبت کند، گفته بود: «جان (کاساوت) این نقش را برای یک ستاره بسیار بزرگ نوشت که او هم آن را رد کرد. حس می کرد به اندازه کافی پر زرق و برق نیست. من به او گفتم من این نقش را می خواهم و اصلا هم برایم مهم نیست که به من پول بدهی یا نه.»
این نکته آشکار می کند که ملکه سینمای مستقل، همتای مرد واقعی ندارد. مثلا همبازی های همیشگی مارا یعنی کیسی افلک و حوآکین فینیکس، کسانی هستند که به طور متداول روی فرش قرمز دیده می شوند و بن مندلسون هم که در «اونا» نقش آفرینی می کند، ستاره ای است به سبک و شیوه استیو بوشمی، یک بازیگر خاص موفق که بعضی مواقع نقش های بزرگتر در فیلم های کوچکتر پیدا می کند. یک ملکه حقیقی سینمای مستقل نمی تواند وارد مجموعه بازیگران مکمل یک فیلم بشود و با آن ها وفق پیدا کند؛ او بیش از حد درخشان و بیش از حد غیرعادی است.
البته دقیقا همینجا هم هست که شانس ملکه بودن مارا ضعیف می شود. پیشینیان او همگی جذبه خاص خود را به نمایش گذاشته اند، اما در مورد مارا، این مسئله بیشتر در مورد تمام کیفیت هایی نمود پیدا می کند که با همان «چهره فیلم صامت» پیدا می شوند. این همان کیفیتی است که باعث شده او در میان کارگردان های بزرگ از سودربرگ گرفته تا ترنس مالیک و اسپایک جونز، بسیار محبوب باشد.
«اونا» روز جمعه اول سپتامبر اکران می شود.
- 16
- 3
