رئیس‌جمهور در اقدامی نامتعارف یکی از کارکنان دفتر ریاست جمهوری (دبیر هیئت دولت) را به‌عنوان وزیر جدید آموزش‌وپرورش به مجلس معرفی کرد. لنین رهبر انقلاب بلشویکی در روسیه گفته بود: « در نظام سوسیالیستی اداره امور به‌قدری ساده می‌شود که یک آشپز می‌تواند وزیر شود...» بعدها در نظام شوروی اصل تخصصی بودن مشاغل پذیرفته شد، اما در ایران سطح وزارت بعد از چهل سال به این نقطه رسیده است.
انتظار می‌رفت که سید جواد حسینی سرپرست فعلی باسابقه مدیرکلی به مجلس معرفی شود اما به نظر می‌رسد که برای رئیس‌جمهور محرز شد که حسینی نمی‌تواند از نمایندگان اصولگرای مجلس رای اعتماد بگیرد.
موضع منفی جریان اصولگرای افراطی خراسان رضوی نسبت به حسینی هم در فضاسازی منفی علیه او موثر بود.
شاید مقامات عالی‌رتبه نظام هم نسبت به او نظر منفی داشته‌اند. رئیس‌جمهور نمی‌خواهد برای وزارتخانه‌ای که در استراتژی کلان او جایگاه مهمی ندارد از اعتبار خودش هزینه کند و به قولی مایه بگذارد. فراکسیون امید مجلس هم به قول سعدی: «امروز خلقی‌اند به‌ظاهر جمع و به دل پراکنده.»
البته نزدیکان روحانی هم در مورد حسینی و دیگر افراد مطرح، نتوانستند به اجماع برسند و معرفی یک فرد گمنام از کارکنان دفتر، شاید واکنشی از جانب رئیس‌جمهور به اختلافات بین مشاوران و اعضای کابینه هم بوده است.
هر چه بود ماحصل آن معرفی یک کارمند دفتر به‌عنوان وزیر شد. به نظر من قبای وزارت آموزش‌وپرورش در ادامه کار دولت متناسب با یک شخصیت درجه ۳ سیاسی و یا فردی در حد مدیرکل از داخل آموزش‌وپرورش است.
قبول پست وزارت آموزش‌وپرورش از سوی یک شخصیت سیاسی یا مدیر ممتاز با این شرایط به‌منزله خودکشی سیاسی است. البته ممکن است حاجی میرزایی نتواند در مجلس رای اعتماد بگیرد، اما گزینه بعدی هم چیزی در همین قد و قواره خواهد بود. تا اطلاع ثانوی در این وزارتخانه نوبت مدیران کوتوله است.
شیرزاد عبداللهی
- 15
- 2
