این چه کاری بود آقای پرسپولیس؟/ اتفاقی که محال است خود رونالدو هم باور کند!

به گزارش ورزش سه، همانطور که تصور می کردیم روز ورود کریستیانو رونالدو به ایران چندان شیرین و خوشایند نبود و اتفاقاتی دیدیم که چندان علاقه ای به رخ دادنش نداشتیم. شکسته شدن در هتل یا دشواری های کاروان النصر برای ورود به آسانسور حقیقتا برای ما که قابل پیش بینی بود و شاید بسیاری خوشحالند که اتفاقاتی بدتر از این نیز رخ نداده است. البته هنوز ساعات زیادی تا پایان اقامت کاروان النصر و در واقع کریستیانو رونالدو در ایران باقی مانده و هنوز نیز این نگرانی وجود دارد که در نشست خبری یا زمان برگزاری بازی، اتفاقاتی رخ بدهد که با خودمان بگوییم کاش اصلا قرعه کشی لیگ قهرمانان آسیا به این منوال پیش نمی رفت.

البته واکنش های عجیب و بعضا اغراق آمیز از سوی هواداران شاید اتفاق عجیبی در دنیا هم نیست و بارها شاهد ابراز احساسات تند و شدید طرفداران در تمام جهان به بازیکنان، هنرمندان و در مجموع افراد سرشناس و مشهور بوده ایم. البته قطعا دقایق ورود رونالدو و کاروان النصر به فرودگاه، مسیر منتهی به هتل و از همه مهم تر لحظه ورود به اتاق بایستی با مدیریت بهتری انجام می شد و صحنه های عجیبی که رقم خورده، البته برای مخاطبان خارجی عجیب است و شاید خیلی از ما منتظر اتفاقات بدتری هم بودیم.

این بخش از ماجرا به کنار، واکنش مدیریت پرسپولیس در این میان بسیار غیرحرفه ای و در واقع غیرقابل باور است. انگار کسی در این باشگاه متوجه نشده کاروانی که قرار است امروز در غرب تهران مستقر و فردا در ورزشگاه آزادی در میدان حاضر شود، رقیب پرسپولیس در لیگ قهرمانان است و هیچ منطقی مبنی بر استقبالی به این شکل و اهدای کادو و فرش و مواردی از این دست وجود ندارد. در حقیقت اگر به عنوان مثال کریستیانو رونالدو یک بار برای یک سفر توریستی، تبلیغاتی و از این دست راهی تهران یا هر نقطه ای از ایران می شد، حتی عجیب نبود که وزیر ورزش نیز برای استقبال از این فوق ستاره بزرگ راهی فرودگاه شده و هدیه ای نیز به عنوان یادگاری به رونالدو یا هر شخص دیگری اهدا می کرد.

اما زمانی که یک ورزشکار به عنوان رقیب وارد یک کشور می شود، در هر سطح و منزلتی نیز که باشد رقیب شماست و باید شرایط برابر مسابقه و رقابت حفظ شود. این رفتار از همین حالا شان و آبروی پرسپولیس برای حضور در بازی فردا را از بین برده و ساده تر اینکه آنها را دست پایین قرار داده است. تلاش کمدی مدیران و اعضای رسمی باشگاه پرسپولیس برای قرار گرفتن در یک قاب مشترک با کریستیانو رونالدو، شان و شخصیت این تیم پرطرفدار به عنوان میزبان یک مسابقه ورزشی را پایین می آورد و چه حیف که در این باشگاه به این بزرگی با این منابع انسانی عظیم و گسترده، کسی وجود ندارد که این مسائل ساده و پیش پا افتاده را متذکر شود.

در واقع رخ دادن یک اشتباه از سوی یک هوادار هم برای ما و حتی طرف مقابل مانند رونالدو قابل درک و هضم بوده و تجربیاتی از این دست بارها برای افرادی در چنین سطح رخ داده است. اما اینکه یک جایگاه حقوقی مهم در سطح کلان ورزش یک مملکت از موقعیت و پست خود آگاه نبوده و دست به چنین اشتباه بزرگی می زند، به هیچ عنوان مقابل توجیه نیست. در واقع به نظر برخی از ارکان رسمی و مهم در ورزش نسبت به جایگاه و موقعیت شان توجیه نبوده و گاهی خود را با یک هوادار ساده اشتباه می گیرند.

هنوز فراموش نکرده ایم که در جام جهانی ۱۹۹۸ و وقتی قصد داشتیم بابت پیام یورگن کلینزمن به خاطر زلزله رودبار تشکر کنیم، قبل از یک مسابقه ورزشی بدترین زمان ممکن را انتخاب کرده و یک وانت به او کادو دادیم. تصمیماتی که با ذات رقابتی و مبارزه ای ورزش به طور کامل در منافات است و احتمالا بیشتر از آنکه باعث خوشحالی یا رضایت امثال کلینزمن یا کریستیانو رونالدو شود، موجبات خنده و تعجب آنها را به همراه خواهد داشت.

رونالدو در تهران؛ ندید بَدیدی در استقبال یا طبیعی و همه‌جایی؟!/ خاطره‌ای از سفر سال ۵۱ پله به تهران

امیر حسن خدیر در عصرایران نوشت: هر چند شور و شوق فراوان در استقبال از کریستیانو رونالدو فوق ستارۀ فوتبال جهان که به عنوان بازیکن تیم النصر عربستان سعودی مقابل پرسپولیس به تهران آمده مورد توجه رسانه‌های دنیا قرار گرفته اما برخی در داخل و در فضای مجازی یا شبکه‌های اجتماعی آن را به ذوق زدگی تعبیر و مایۀ شرم‌ساری دانسته‌ و بعضی حتی از لفظ «ندید بدید» استفاده کرده‌اند.

البته این آرزو که کاش ما ایرانیان کمی منظم‌تر باشیم و از شلختگی و بی نظمی در همه امور من جمله استقبال بکاهیم نه نکوهیده که نکوست ولی برخی انتقادها وارد نیست.

یادمان باشد جماعت دنبال اتوبوس «رونالدو»‌یی دویدند که صفحه او ۶۰۰ میلیون دنبال‌کننده دارد! شوخی نیست: ۶۰۰ میلیون! وقتی در فضای مجازی آن قدر دنبال‌کننده دارد در عرصه واقعی هم اگریک ده هزارم آن واقعا دنبال کنند و بدوند چه عجب؟  تازه یک ده هزارم می‌شود ۶۰ هزار نفر و ۶۰ هزار نفر نبودند که! پس بگو یک صدهزارم.

نکته دیگر این که اگر ما شلخته و ذوق‌زده و اصطلاحا ندید بَدیدیم پس چرا در چین و ژاپن هم اتفاقات مشابه رخ می‌دهد؟ تازه ارتباط ما با دنیا در وضعیت تحریم محدودتر است و طبیعی است که تا دریچه‌ای باز می شود استقبال کنند.

انتقاد دیگر به مدیر عامل باشگاه پرسپولیس است که خود او نباید هدیه می‌داد چون شأن مدیر عامل بالاتر است. این هم وارد نیست. چون اولا رونالدو یک بازیکن عادی نیست و بدون او که استقبالی چنین از النصر ضرورت نداشت و اگر این اتفاق در ۲۷ شهریور ۱۴۰۲ خورشیدی رخ داده می‌توان ۵۱ سال به عقب بازگشت. زمانی که اکثر قریب به اتفاق استقبال‌کنندگان کنونی به دنیا نیامده بودند. 

در آن زمان «پله» فوق ستارۀ برزیلی به تهران آمد. او میهمان باشگاه تاج بود و تیمسار خسروانی مالک باشگاه یک تخته قالیچه نفیس به او اهدا کرد. تیم سانتوس در جریان یک تور آسیاگردی به تهران آمده بود و قرار بود با تاج (استقلال) بازی کند اما چون ۷ بازیکن تاج (استقلال) عضو تیم ملی و درگیر جام ملت های آسیا بودند منتخبی از بازیکنان تاج و پاس در مقابل سانتوس و یاران پله قرار گرفتند.

نتیجه قابل حدس است و امیدواریم در بازی فردای النصر و پرسپولیس تکرار نشود! هر چند که حالا فاصله ها کمتر است. سانتوس در حالی ۵ بر یک منتخب تاج و پاس را برد که داور (عبدالرضا موزون) ۴ گل پله را مردود اعلام کرد وگرنه در واقع ۹ بر یک برده بودند!

تک گل ما را پرویز میرزاحسن به ثمر رساند و دروازه بان هم کیوان نیک‌نفس بود که متأسفانه چندی پیش در همه‌گیری بعد از کرونا بیمار شد و در پی ابتلا به کووید درگذشت. این اشاره هم خالی از لطف نیست که وقتی پرویز خسروانی به پله قالیچه اهدا کرد او گفت چرا به من هدیه می‌دهید؟ به داورتان بدهید که چهار گل را قبول نکرد.

البته چون تور آسیاگردی بود و مردم آن قدر استقبال کرده بودند  پله کام ها را تلخ و بیش از آن گله نکرد و بعد از بازی هم در کلوپ تنیس (‌همین باشگاه تنیس فعلی رو به روی خیابان میرداماد) جشن گرفتند و بعد هم در هتل شرایتون به آواز خانم خوانندۀ ایرانی گوش سپردند.

با این اوصاف می‌توان گفت این نوع استقبال و اهدا سابقه دارد مضافا به این که در زمان ورود پله جمعیت ایران کمتر از ۳۳ میلیون و حالا بالای ۸۵ میلیون است و رسانه‌های اجتماعی فضا را کاملا تغییر داده و دنیایی دیگر شکل گرفته است. یادمان باشد ۲۱ سال پیش در تهران از «هابرماس» فیلسوف هم چنان استقبالی شد که روزنامه‌نگار مشهور ایرانی سرمقاله‌ای نوشت با عنوان «فیلسوف‌ها شومن می‌شوند» و همین عنوان را هم بر کتاب خود نهاد.

در واقع شگفتی از این بود که چگونه از یک فیلسوف مثل یک شومن یا بازیگر یا بازیکن استقبال می‌شود. این که دیگر خود‌، فوق ستاره فوتبال است و فیلسوف نیست. یعنی رونالدو خیلی هم ذوق نکند و بداند خارجی مشهور بیاید ایران همین وضع است حتی اگر فیلسوف باشد که قاعدتا عامه مردم با او آشنا نیستند چه رسد به بازیکنی در حد کریس رونالدو که نام او بر سر زبان بچه مدرسه‌ای‌ها هم هست.

جدای اینها به لحاظ شخصیتی نیز خون‌گرم است (بر خلاف همتای نابغه و اعجوبۀ آرژانتینی) و شاید همین ویژگی در محبوبیت فوق‌العاده او بی تأثیر نبوده باشد. پس زیاد سخت نگیریم و آرزو کنیم خدا به همه ما عمر دهد تا ۵۱ سال بعد این خاطره را برای فرزندان و نوادگان‌مان تعریف کنیم!