به گزارش ورزش سه، در تمام فصل گذشته خصوصیتی از رئال که حتی تحسین منتقدان و مخالفان این تیم را نیز برانگیخت، چیزی نبود جز ایمان، تلاش و از خودگذشتگی بازیکنان تا ثانیه پایانی بازی. افسانه دقیقه ۹۳ برای رئال در بازی های زیادی تکرار شد. هیچ کدام از بازیکنان تا لحظات پایانی شکست را باور نداشتند و بارها با نمایش های باورنکردنی خود به هواداران احساس غرور و افتخار بخشیدند.
خصیصه ای که در انتهای فصل به رئال برای فتح لالیگا و لیگ قهرمانان کمک فراوانی کرد اما حافظه تاریخی در فوتبال کوتاه مدت است.
چند ماه پس از قهرمانی دوازدهم در اروپا و پس از سه بازی به یادماندنی در سوپرکاپ اروپا و اسپانیا مقابل یونایتد و بارسا، با رئالی مواجه هستیم که تا حدی شانسش برای قهرمانی در لالیگا را در پایان هفته دهم از دست داده است. می گویم از دست داده چون در فوتبال اسپانیا اختلاف ۸ امتیازی با صدرنشین زیاد است؛ خیلی زیاد.
هیچکس تصورش را هم نداشت که رئال پس از گذشت ۱۰ هفته، با بارسلونا ۸ و با والنسیا ۴ امتیاز اختلاف داشته باشد ولی این واقعیتی است که هواداران رئال چاره ای جز پذیرشش را ندارند.
شکست شب گذشته برابر خیرونا با خود نشان هایی هشدار دهنده به همراه داشت. در این بازی شاهد بودیم که بسیاری از بازیکنان رئال با یک نوع بی تفاوتی خاص در میدان حضور داشتند و برای اثباتش می توان به خصوص روی دو صحنه از مسابقه تاکید کرد.
اولی دقیقه ۳۶ بازی بود که آدای(بازیکن خیرونا) با سرعت به دروازه رئال نزدیک می شد و ۶ بازیکن؛ بله ۶ بازیکن رئال در عین شگفتی نظاره گر حرکت او بودند انگار قرار نیست هیچ خطری دروازه تیم شان را تهدید کند.
صحنه دوم به دقیقه ۹۳ بر می گردد که رئال ثانیه هایی با شکست و از دست رفتن رکورد ۱۳ برد متوالی در بازی های دور از خانه فاصله داشت.
مودریچ پس از یک فعل و انفعال روی یک ضربه کرنر و بیرون محوطه جریمه صاحب توپ شد اما برای ارسال دوباره توپ مجبور شد ثانیه های تامل کند؛ چرا؟ چون ۴ بازیکن رئال همچنان در آفساید حضور داشتند و تلاشی هم برای خروج نمی کردند!
شگفت انگیز اما صحبت های زیدان در نشست خبری پس از بازی بود:« فکر نمی کنم بازی بدی انجام دادیم. سه امتیاز را کسب نکردیم ولی هیچ بازیکنی کم نگذاشت و همه تلاش خودشان را کردند. بیشتر به همین دلیل ناراحتم چون مشکل تیم عدم تمرکز نبود و دیدم که همه برای پیروزی تلاش خودشان را کردند.»
برای هواداران رئال نگران کننده ترین اتفاق ممکن همین بی تفاوتی و بی انگیزگی بازیکنان شان است چرا که در صورت کمبود ایده های فوتبالی و نقص تاکتیکی، می توان برای آن چاره ای اندیشید ولی با بازیکنان بی میل و انگیزه چکار باید کرد؟
در رئال فعلی هستند بازیکنانی که با فرم واقعی خودشان فاصله زیادی دارند. مارسلو پس از مصدومیت هنوز نتوانسته در حد خودش ظاهر شود. مودریچ در یک بازی خوب است و در یک بازی بد و به نظر می رسد ذهن او متمرکز دو بازی کرواسی در پلی آف جام جهانی است نه رئال.
راموس و واران مخلوطی از اشتباهات عجیب دفاعی هستند و رونالدو نیز هنوز در پی زدن گل دومش در لالیگا پس از گذشت ۱۰ هفته است! کروس دیگر آن هافبک بی نقص فصل گذشته نیست و لوکاس واسکز هم آن تاثیر همیشگی خود پس از ورود به زمین را از دست داده است.
فرض را بر این بگیریم که زیدان حق دارد و مشکل رئال، بیشتر فوتبالی است و ربطی به بازیکنان ندارد ولی اگر این نقیصه با افت کیفی آشکار چند بازیکن مهم تیم همراه شود؛ آنگاه تلاش بازیکنانی چون ایسکو و بنزما هم راه به جایی نخواهد برد. واضح است که اینگونه نمی توان در فوتبال پیروز شد. بنزما و ایسکو شب گذشته تنها خوب های رئال برابر خیرونا بودند ولی برای برد کفایت نمی کردند.
از این پس باید منتظر ماند و دید که زیدان چگونه می تواند بر اولین بحران جدی دوران مربیگری اش غلبه کند. گفتم که ۸ امتیاز اختلاف با بارسا خیلی زیاد است و بدتر، حسی است که از بازی رئال به بیننده منتقل می شود؛ چیزی تقریبا نگران کننده تر از این فاصله امتیازی با بارسلونا.
- 14
- 4
