به گزارش باشگاه خبرنگاران، از نظر خیلی ها اشعه رادیواکتیو مرگ آور است. یک قاتل نامرئی که اشخاص کاملاً سالم را نیز میتواند قربانی خود کند. این تکنولوژی ترسناک زندگی های زیادی را نابود کرده و مکان هایی را برای نسل های بعدی غیر قابل سکونت نموده است البته ما هر روز در معرض اشکال مختلف تشعشعات رادیواکتیو قرار می گیریم ولی طبیعتاً مثل هر چیز دیگری، مقدار بیش از حد آن کشنده و مرگ آور است و باعث می شود عوارض مخربی به بدن وارد شود.
با در نظر گرفتن ترسی که در رابطه با رادیواکتیو وجود دارد ، بعید بنظر میرسد مکان هایی که مقدار بالاتر از حد متوسط رادیواکتیو در آن ها دیده شده است، به مکان های گردشگری تبدیل شوند ولی چنین مناطقی در خیلی از نقاط جهان وجود دارند. به دلیل های مختلفی، سایت های آزمایش هسته ای، معادن های رادیواکتیو به صورت منظم از بازدید کنندگان پذیرایی می کنند که در اینجا با ۵ نمونه آشنا خواهید شد.
آب به رنگ آبی خیره کننده
معدن اورانیوم مری کاتلین استرالیا در دهه ۱۹۵۰ در شمال غربی کوئینزلند افتتاح شد. این معدن در فاصله ۶ کیلومتری شهر قرار دارد و زمانی جمعیتی حدوداً ۱۰۰۰ نفری داشت و مردم آن مثل همه شهر ها جامعه ای معمولی داشتند. معدن کاتلین تا سال ۱۹۶۳ انرژی اتمی انگلیس را تأمین می نموده است سپس برای مدتی تعطیل می شود. معدن کاتلین بار دیگر در سال ۱۹۷۴ بازگشایی شد و تا سال ۱۹۸۲ که از کار افتاد منبعی برای چندین شرکت برق خارجی بود.
بعد از بسته شدن معدن، شهر نیز مخروبه شد و فقط یک سری اسکلت ساختمان و تابلو های شهری باقی ماند. به علت انتشار مواد شیمیایی از صخره های آنجا، آبی به رنگ آبی درخشان و بسیار زیبا جاری می شود و به همین علت توانسته است گردشگرانی را به خود جذب کند.
ولی آیا انجام این سفر بی خطر است؟ سطح تشعشع در این منطقه از حالت معمولی بالاتر است، ولی ظاهراً اگر به اندازه گرفتن چند سلفی در آنجا حضور داشته باشد، آسیب جدی به شما نمی رسد. البته توصیه می شود زمان بازدید را به حداقل برسانید و به هیچ وجه فکر شنا در آب یا نوشیدن از این آب زیبا را نکنید. زیرا فقط موضوع رادیواکتیو بودن آب مطرح نیست بلکه وجود مواد شیمایی باعث خلق این رنگ آبی است.
پیاده روی در محل انباشت زباله های هسته ای
رفتن به تپه ای در میزوری آمریکا که تضادی جالب با محیط اطرافش دارد حتماً هیجان انگیز است، تپه ای بدون خاک و خاکستری که چشم اندازی سرسبز دارد. در این منطقه زمان جنگ جهانی دوم مواد منفجره تولید می شده است و در طول جنگ سرد نیز در نزدیکی آن اورانیوم سلاح های هسته ای، غنی شده است و این کار تا سال ۱۹۶۰ ادامه پیدا نموده است. بعد از این ماجراها، بازمانده هایی از اورانیوم، رادیوم، تی اِن تی( TNT)، آزبست و سایر موارد به کار رفته شده، به جای مانده است.
در نهایت راه حل این بود که این زباله ها را در یک تپه بزرگ مخفی کنند. این تپه محل دفن زباله ها، امروزه به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده است. بازدیدکنندگان میتوانند از طریق پله های تعبیه شده تا بالای تپه قدم بزنند و با توجه به چشم انداز زیبای اطراف، منظره چشم نوازی را مشاهده کنند.
همچنین در نزدیکی این تپه موزه ای کوچک قرار دارد که اطلاعات مربوط به تپه و تاریخچه اطرافش را در خود جای داده است. با وجود اینکه روی این زباله ها پوشانده شده است، ولی بسیاری از گردشگران به علت ترسی که دارند از پله های آن عبور نمی کنند. احتمالاً این منطقه خطرناک نیست، زیرا یکی از نگهبانان تپه می گوید ۱۱ سال است در این منطقه کار می کند و هنوز مشکلی برای وی پیش نیامده است.
گشتن در مکان آزمایشات هسته ای
از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۳ دولت بریتانیا آزمایش های هسته ای خود را در منطقه ای به نام مارالینگا( Maralinga) در جنوب استرالیا انجام می داده است. برای پاک سازی آلودگی های این منطقه از دهه ۱۹۶۰ با مخلوط کردن خاک آلوده سطح با خاک غیر آلوده زیرین، پاک سازی صورت گرفت و ۲۲ چاله که بقایای آزمایش هسته بودند به وسیله بتن پر شد.
تخمین زده می شود که این گودال ها حاوی ۴ کیلوگرم پلوتونیم بوده اند. در اواخر دهه ۱۹۹۰ پاک سازی کامل تری شامل حذف و دفن صد ها هزار مترمکعب از خاک حاوی رادیواکتیو صورت گرفت. حتی وسایل مورداستفاده برای این عملیات نیز دفن شدند. سرانجام این محل به جاذبه ای گردشگری تبدیل شد که امروزه با استفاده از یک اتوبوس می توانید از آن بازدید کنید! از جمله نکات جالبی که برای بازدید وجود دارد منطقه نظامی متروکه، فرودگاه و نشانه های باقی مانده از چندین انفجار هسته ای است.
به این دلیل که مارالینگا تعداد انفجار های بسیار کمتری را نسبت به سایر مناطق آزمایش هسته ای تجربه کرده است ، این منطقه را بی خطر قلمداد می کنند. با این حال توصیه های ایمنی خاصی را باید هنگام بازدید از این سایت هسته ای رعایت کنید.
دوز درمانی از ماده رادیو اکتیو
رادون( Radon) عموماً بعنوان یک گاز مضر در نظر گرفته می شود. بی رنگ ، بی بو و بی مزه و همچنین رادیواکتیو است. بر اساس اطلاعیه آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده آمریکا و سازمان بهداشت جهانی، ماده ای سرطان زا است. با این حال برخی میگویند که برای بیماری هایی مثل آرتروز مفید است. به همین علت برخی از مردم برای درمان بیماری هایشان به عمد به غار ها و معادن رادون که غلظت گاز بالایی دارند، وارد می شوند. یکی از این مکان ها معدن رادون مونتانا است.
این معدن در ابتدا و در سال ۱۹۴۹ بعنوان یک معدن اورانیوم افتتاح شد و سه سال بعد به یک مرکز درمان با رادون تغییر یافت. برای بهره بردن از این معدن باید حدود ۲۶ متر به زیرزمین رفت تا هوایی غنی از رادون را بتوان استنشاق کرد. معمولاً دوره درمان رادون تراپی دوره ای ده روزه است که بین ۳۰ تا ۶۰ ساعت به طول می انجامد.
اتاق کنترل چرنوبیل
امروزه تور هایی به مقصد چرنوبیل برگزار می شود که گردشگران از طریق آن میتوانند از منطقه ممنوعه چرنوبیل بازدید کنند. یکی از دلیل های این توجه، سریالی بود که توسط شبکه اِچ بی او در این رابطه پخش شد. الان گردشگران میتوانند حتی وارد اتاق کنترل راکتور ۴ بشوند، قسمتی که تصمیم اشتباه در آن باعث به وجود آمدن بدترین فاجعه هسته ای تاریخ شد.
پیش از این دسترسی فقط به کارگرانِ پاک سازی ، پژوهشگران و یا روزنامه نگاران محدود شده بود. البته این سفر خیلی هم بی خطر نیست، چراکه میزان تشعشع در این منطقه و اتاق کنترل بیش از ۴۰ هزار برابر حد معمول است. بازدیدکنندگان باید لباس مخصوص و چکمه های خاص بپوشند و فقط ۵ دقیقه اجازه بازدید دارند. طبق شنیده ها حدود ۸۵۰۰۰ نفر از این منطقه ممنوعه بازدید کرده اند. تور های روزانه این منطقه حدود ۱۰۰ دلار است.
- 20
- 5
