به گزارش فرادید، باستان‌شناسان کشف کرده‌اند که بیش از ۶.۰۰۰ سال پیش در شمال‌شرقی فرانسه، در یک سلسله جشن‌های «پیروزی»، گروهی از مدافعان بازوان چپ دشمنان شکست‌خورده‌ی خود را قطع کرده و آن‌ها را در گودال‌هایی دفن کردند. این کشف ما را با زمانی آشنا می‌کند که جنگ در این منطقه فراوان بود و مهاجمان از نواحی اطراف پاریس به شمال‌شرقی فرانسه نفوذ می‌کردند.
ترِسا فرناندز-کرسپو، استخوان‌شناس و از نویسندگان این پژوهش گفته: «اندام‌های تحتانی شکسته شده بودند تا قربانیان نتوانند فرار کنند. در کل بدن آثار ضربه‌های شدید وجود دارد و افزون بر آن، در برخی اسکلت‌ها سوراخ‌هایی وجود دارد که شاید نشانه این باشد که اجساد پس از شکنجه و قتل روی سازه‌ای برای نمایش همگانی قرار داده می‌شدند.»
پژوهشگران بقایای ۸۲ نفر را بررسی کرده‌اند که در گودال‌هایی در شمال‌شرقی فرانسه بین سال‌های ۴۳۰۰ تا ۴۱۵۰ پیش از میلاد دفن شده بودند. برخی از اجساد دچار قطع عضو شده بودند و بازو و دست چپشان جدا شده بود. اجسادی که دچار قطع عضو نشده بودند، در گودال‌های جداگانه دفن شده بودند.
پژوهشگران برای بررسی اینکه آیا نحوه دفن به خاستگاه افراد مربوط است یا نه، امضاهای شیمیایی دندان‌ها و استخوان‌ها را تحلیل کردند که سرنخ‌هایی درباره محل رشد و غذایی که مصرف کرده‌اند، ارائه کرد. افرادی که دچار قطع عضو شده بودند، از نواحی غیرمحلی، شاید اطراف پاریس آمده بودند. تحلیل شیمیایی همچنین نشان داد این گروه از افراد غذاهایی از مناطق مختلف مصرف می‌کردند و این نشانه‌ی جابجا شدن آن‌هاست.
اما تحلیل شیمیایی نشان داد کسانی که قطع عضو نشده بودند، محلی بودند و شاید در دفاع از قلمرویشان کشته شده باشند.
احتمال دارد برخی مهاجمان توسط مدافعان اسیر شدند و بازو یا دست چپشان به‌عنوان «غنیمت» قطع شده باشد. این یکی از نخستین نمونه‌های ثبت‌شده جشن پیروزی نظامی در اروپای باستان است.
فرناندز-کرسپو گفته: «ما باور داریم آن‌ها در چارچوب آیین‌های پیروزی یا جشن‌های پیروزی پس از یک یا چند نبرد، به شکل وحشیانه‌ای شکنجه شده‌اند.»
از آنجا که گودال‌های دفن در وسط یک سکونتگاه بودند، ممکن است این عمل یک نمایش عمومی خشونت بوده تا دشمنان اسیر را به کل جامعه انسانی نشان دهند.
دوره‌ای پر از درگیری
شواهد دیگر نیز از درگیری گسترده در این منطقه بین ۴۵۰۰ تا ۴۰۰۰ پیش از میلاد حکایت دارند. دِتلِف گرونن‌بورن، استاد باستان‌شناسی می‌گوید: «این دوره زمانی پر از بی‌ثباتی در سراسر اروپا و تغییرات شدید آب‌وهوایی و بحران‌های قاره‌ای بود که همگی حول سال ۴۱۰۰ پیش از میلاد به اوج رسیدند.» وی افزود وقفه در سکونتگاه‌ها نشان‌دهنده جابه‌جایی سریع به دلیل افزایش کلی جنگ‌ها بوده است.
لیندا فیبیگر، استخوان‌شناس نیز می‌گوید: «این کشف هیجان‌انگیز، به خوبی انجام شده و به دقت تفسیر شده و داده‌های مهمی درباره شیوه‌های مختلف خشونت در دوران نوسنگی ارائه می‌دهد.»
این تحلیل شیمیایی امکان دستیابی به دستاوردی مهم را فراهم کرده؛ یعنی توانایی تمایز میان اسیران و مهاجمان در بسترهای ماقبل‌تاریخیِ خشونت میان‌فردی، آن هم به قدمتی که تا دوران نوسنگی بازمی‌گردد.
این دوره زمانی بود که مردم منطقه در سکونتگاه‌های محصور می‌زیستند و در بیشتر اسکلت‌ها نشانه‌هایی از خشونت وجود داشت. سفال‌های منطقه پاریس به مقدار بیشتری یافت شده‌اند و باستان‌شناسان باور دارند مردمانی از آن ناحیه به سرزمینی که امروزه شمال‌شرقی فرانسه است، حمله می‌کرده‌اند.
فرناندز-کرسپو می‌گوید: «زخم‌های ایجادشده در نبردهای نوسنگی همواره سر را هدف می‌گرفتند و به‌ندرت بخش‌های دیگر بدن را درگیر می‌گردند.» اما این گودال‌ها در فرانسه «شدتی بی‌سابقه از خشونت به بدن را نشان می‌دهند که تنها در چارچوب شکنجه، قطع عضو و غیرانسانی کردن قربانی قابل‌درک است.»
پژوهشگران اشاره کردند این حملات ممکن است به عنوان عملی انتقام‌جویانه انجام شده باشند.
- 12
- 3
