به گزارش ایسنا، نتایج این مطالعه که در Journal of Controlled Release منتشر شده، نشان می‌دهد که این نانوساختار در مدل‌های حیوانی (موش و رت) می‌تواند با دقت بالا، نواحی سرطانی را از بافت‌های سالم یا ملتهب متمایز کند.
ویژگی کلیدی این نانوساختار، توانایی اتصال اختصاصی آن به مخاط تومور است. این اتصال از طریق پیوندهای دی‌سولفیدی بین گروه‌های تیول موجود در سطح نانوذرات و موسین‌های بیش‌بیان‌شده در لایه مخاطی تومور انجام می‌شود. این پیوندها باعث می‌شود نانوذرات فقط به بافت توموری بچسبند و از اتصال غیراختصاصی به بافت‌های سالم یا ملتهب جلوگیری شود.
در روش رایج سیستوسکوپی با نور سفید (WLC)، تشخیص دقیق مرزهای تومور چالش‌برانگیز است، زیرا تومورها در بسیاری موارد با بافت‌های مجاور تفاوت بصری اندکی دارند. اما با استفاده از این پلتفرم نانوچسبنده، رنگ اوانس بلو با دقت بالا در نواحی توموری تجمع می‌یابد و کنتراست نوری میان بافت سالم و بیمار را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد. این ویژگی امکان تشخیص بهتر، برداشت کامل‌تر بافت سرطانی در حین جراحی و کاهش احتمال باقی‌ماندن توده سرطانی را فراهم می‌کند.
به گفته پروفسور جا-آن انی هو (Ja-an Annie Ho)، سرپرست این پژوهش، «طراحی چسبنده به مخاط و هدف‌گیری اختصاصی تومور، این نانوساختار را به ابزاری بسیار مؤثر برای تصویربرداری و درمان سرطان مثانه تبدیل کرده است. این سامانه علاوه بر افزایش دقت تشخیص، امکان تحویل دارو به‌صورت هدفمند و ماندگاری طولانی‌تر در محل تومور را فراهم می‌کند و می‌تواند در کاهش عود بیماری نیز مؤثر باشد.»
به نقل از ستاد نانو، این فناوری نوظهور می‌تواند در آینده به‌عنوان ابزاری برای هدایت درون‌جراحی، افزایش دقت سیستوسکوپی و بهبود درمان‌های هدفمند مورد استفاده قرار گیرد. در صورتی که نتایج در کارآزمایی‌های بالینی نیز تأیید شود، پلتفرم EB@HMSN(E)-SH می‌تواند تحولی در مدیریت دقیق سرطان مثانه و کاهش عود بیماری ایجاد کند.
- 9
- 4
