به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، فرقی نمی کند فردی را ببینید که در قطار دستمال کاغذی به دست دارد یا کودکی با علائم آبله مرغان، تهدید وجود عفونت میتواند برای ما کافی باشد تا از سوار شدن به آن قطار منصرف شویم.
محققان با استفاده از آواتارهای واقعیت مجازی نشان داده اند که صرفا دیدن یک فرد که بطور بالقوه به یک بیماری مسری مبتلاست برای تحریک سیستم ایمنی بدن (Système immunitaire) ما کافی است.
نویسندگان این مطالعه می گویند: اگرچه تعجب آور است، اما یافته ما مبنی بر این که پاسخ های ایمنی می توانند توسط عفونت های شبیه سازی شده ارائه شده در واقعیت مجازی تحریک شوند، با اصل آشکارساز دود در سیستم های زیستی سازگار است. این اصل توضیح می دهد چرا سیستم های دفاعی بدن، مانند اضطراب، درد، حالت تهوع یا پاسخ ایمنی، گاهی حتی در غیاب تهدید واقعی فعال می شوند. آنها افزودند که سیستم رفتاری که به ما کمک می کند از ابتلا به بیماریها جلوگیری کنیم، به نشانه هایی که ممکن است نشان دهنده بیمار بودن فرد باشد، «به شدت حساس» است.
محققان گزارش دادند که چگونه ۲۴۸ فرد سالم را به هدست های واقعیت مجازی مجهز کرده و پنج آزمایش انجام دادند که هر کدام شامل حداقل ۳۲ شرکت کننده بود.
در هر آزمایش، شرکت کنندگان در ابتدا سه چهره از یک فرد را که به سمت آن ها می آمد، با حالتی خنثی تماشا می کردند. سپس شرکت کنندگان به گروه هایی تقسیم شدند و سه چهره یکسان را چندین بار، چه با حالت چهره خنثی و چه با علائم عفونت های ویروسی مانند بثورات پوستی، تماشا کردند. در بعضی آزمایش ها، به زیرمجموعه دیگری از شرکت کنندگان چهره هایی نشان داده شد که حالت ترس را نشان می دادند.
در یک آزمایش، از شرکت کنندگان خواسته شد که در حالی که یک آواتار به آن ها نزدیک می شد، دکمه ای را فشار دهند.
این گروه متوجه شدند که وقتی آواتارها علائم بیماری را نشان می دادند، شرکت کنندگان وقتی چهره ها دورتر بودند، دکمه را فشار می دادند تا وقتی که چهره ها حالت خنثی یا ترسناکی نشان می دادند.
نتایج آزمایش های نوار مغزی برای بررسی فعالیت الکتریکی مغز با این یافته ها مطابقت داشت. همان طور که انتظار می رفت، با نزدیک تر شدن آواتارها، سیستم مغزی که نمایانگر فضای اطراف بدن ماست، فعال شد. با این حال، این فعال سازی زمانی که آواتارها علائم عفونت را نشان می دادند، در مقایسه با حالت های خنثی، حتی زمانی که در فاصله دور ظاهر می شدند، متفاوت بود. این تفاوت ها در مناطقی از مغز که در تشخیص و فیلتر کردن تهدیدها نقش دارند، متمرکز شده اند.
این تیم همچنین متوجه تفاوت هایی در خون شرکت کنندگان هنگام نشان دادن آواتارهای عفونی در مقایسه با چهره های خنثی یا ترسناک شد.
آنها عمدتا شاهد فعال شدن یک خانواده از سلول های ایمنی به نام سلول های لنفاوی ذاتی (ILCs) بودند که پاسخ دهندگان اولیه در ایمنی هستند و اساسا به سایر سلول های ایمنی هشدار می دهند.
هنگام بررسی خون افرادی که واکسن آنفلوانزا (Influenza) دریافت کرده بودند ولی در معرض واقعیت مجازی قرار نگرفته بودند، فعال سازی مشابهی در سلول های لنفاوی ذاتی مشاهده شد.
- 12
- 2
