به گزارش ایسنا، یک کارآزمایی بالینی جدید نشان می‌دهد که مکمل‌های منیزیم می‌توانند آن دسته از باکتری‌های روده را که به جلوگیری از پیشرفت سرطان روده بزرگ کمک می‌کنند، تقویت کنند. البته این اثر در برخی افراد، بسته به ژن‌ها و جنسیت آنها دیده می‌شود.
افزایش استفاده از کولونوسکوپی به عنوان یک ابزار نظارتی، میزان ابتلا به سرطان روده بزرگ را کاهش داده است. با این حال با وجود این موضوع، این نوع از سرطان همچنان سومین سرطان شایع در سطح جهان و دومین علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در سراسر جهان است.
تحقیقات جدید به رهبری مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت(VUMC) از طریق یک کارآزمایی بالینی نشان داده است که مکمل‌های منیزیم، آن دسته از باکتری‌های روده را که می‌توانند رشد سرطان روده بزرگ را مهار کنند، افزایش می‌دهند.
چی دای(Qi Dai)، استاد پزشکی در VUMC و نویسنده مسئول این مطالعه گفت: مطالعه قبلی ما نشان داد که مکمل منیزیم سطح ویتامین D خون را در زمانی که سطح ویتامین D پایین است، افزایش می‌دهد. اکنون مطالعه حاضر نشان می‌دهد که مکمل منیزیم همچنین میکروب‌های روده را افزایش می‌دهد که نشان داده شده است ویتامین D را در روده بدون نور خورشید سنتز می‌کنند و به صورت موضعی مانع از پیشرفت سرطان کولورکتال می‌شوند.
نور خورشید منبع اصلی ویتامین D بدن است که برای استخوان‌های قوی و سلامت کلی ضروری است. مطالعات قبلی ارتباطی بین کمبود ویتامین D و سرطان کولورکتال پیدا کرده‌اند.
در مطالعه حاضر که یک کارآزمایی تصادفی کنترل‌شده دوسوکور بود، محققان ۲۴۰ شرکت‌کننده با سابقه‌ی پولیپ کولورکتال (یک عامل خطر برای سرطان کولورکتال) را استخدام کردند. افراد به طور تصادفی به مدت ۱۲ هفته یا مکمل‌های منیزیم شخصی یا دارونما دریافت کردند. دوز منیزیم خوراکی (منیزیم گلیسینات) داده شده بر اساس نسبت مصرف کلسیم به منیزیم شرکت‌کنندگان بود که به طور کلی حدود ۲:۱ کلسیم به منیزیم بر اساس وزن در نظر گرفته می‌شود.
محققان نمونه‌های مدفوع، سواب رکتوم، بافت رکتوم و نمونه‌های خون را قبل و بعد از این مطالعه جمع‌آوری کردند. آنها دو باکتری روده موسوم به «Carnobacterium maltaromaticum» و «Faecalibacterium prausnitzii» را بررسی کردند که قبلاً در موش‌ها نشان داده بود که به تولید ویتامین D در روده کمک می‌کنند و پیشرفت سرطان را کاهش می‌دهند.
آنها همچنین آزمایش کردند که آیا تفاوت‌های ژنتیکی در ژن TRPM7 که برای تنظیم منیزیم در بدن مهم است، اثرات مکمل را تغییر می‌دهد یا خیر. ژن TRPM7 را می‌توان مانند یک «دروازه منیزیم» در سلول‌ها در نظر گرفت. اگر این دروازه به درستی کار نکند، ممکن است سطح منیزیم در بدن و روده به خوبی تنظیم نشود.
قبل از بحث در مورد یافته‌های محققان، لازم است ابتدا به طور خلاصه در مورد تغییرات ژنتیکی صحبت کنیم. در اینجا محققان به دنبال چیزی بودند که «گونه‌ی نابجا»( missense variant) نامیده می‌شود. کد ژنتیکی در دی‌ان‌ای(DNA) با «حروف» نوشته شده است و گاهی اوقات یک حرف واحد تغییر می‌کند که به آن یک گونه یا جهش گفته می‌شود.
«گونه نابجا» به این معنی است که این تغییر کوچک در دی‌ان‌ای، یک بلوک سازنده اسید آمینه را با دیگری عوض می‌کند. در ژن TRPM7، این مطالعه به بررسی یک نوع «گونه نابجا» پرداخت که در آن موقعیت ۱۴۸۲ پروتئین از یک اسید آمینه (ترئونین) به نوع دیگر (ایزولوسین) تغییر می‌کند. این کمی شبیه به تعویض یک قطعه در یک سیستم قفل و کلید است، به این معنی که پروتئین هنوز کار می‌کند، اما شاید به آن روانی قبل کار نکند.
آنچه محققان دریافتند این بود که افرادی که فاقد نوع نابجای TRPM7 معمولی بودند، به خوبی به منیزیم پاسخ دادند. این امر باعث افزایش فراوانی باکتری «C. maltaromaticum» و به میزان کمتری، باکتری «F. prausnitzii» شد. این افزایش در زنان قوی‌تر بود که نشان می‌دهد هورمون‌هایی مانند استروژن ممکن است در آن نقش داشته باشند.
در شرکت‌کنندگانی که دارای نوع نابجای TRPM7 موسوم به «Thr1482Ile» بودند، منیزیم گاهی اوقات اثر معکوس داشت و این باکتری‌ها را کاهش می‌داد. با این حال، باکتری‌های اضافی افزایش ویتامین D را توضیح ندادند که نشان می‌دهد منیزیم هم به طور مستقیم و هم از طریق میکروبیوم، اما از طریق مکانیسم‌های جداگانه بر متابولیسم ویتامین D تأثیر می‌گذارند.
کولونوسکوپی‌های بعدی نشان داد که در بیوپسی‌های بافت رکتوم، افرادی که بالاترین سطح «F. prausnitzii» را داشتند، در مقایسه با افرادی که پایین‌ترین سطح را داشتند، حدود ۲.۸ برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به پولیپ‌های جدید بودند.
این ارتباط از نظر آماری، معنی‌دار بود. در حالی که سطوح بالاتر «C. maltaromaticum» با تقریباً ۸۵ درصد خطر کمتر ابتلا به پولیپ‌های دندانه‌دار مرتبط بود که کمتر از پولیپ‌های معمولی رایج هستند، اما با افزایش خطر سرطان روده بزرگ همراه هستند و ممکن است در صورت سرطانی شدن، سریع‌تر پیشرفت کنند.
با این حال، این نتیجه متقن نبود، بنابراین باید به عنوان یک فرضیه تلقی شود تا یک نظریه قطعی. ضمن اینکه در نمونه‌های مدفوع، هیچ یک از باکتری‌ها ارتباط واضح یا ثابتی با خطر پولیپ نشان ندادند.
این مطالعه محدودیت‌هایی داشت. برای مثال، افزایش «F. prausnitzii» پس از اصلاح برای مقایسه‌های متعدد، از نظر آماری معنی‌دار باقی نماند، بنابراین نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند. همچنین این مطالعه مشخص نکرد که کدام سویه‌های باکتری مسئول هستند و اثرات ممکن است بر اساس سویه متفاوت باشد.
تغییرات میکروبی در فراوانی نسبی (درصد کل باکتری‌ها) اندازه‌گیری شدند که ممکن است حتی اگر تعداد مطلق باکتری‌ها تغییر نکند، تغییر کند. شرکت‌کنندگان عمدتاً مسن‌تر، سفیدپوست و از یک منطقه جغرافیایی واحد (ایالت تنسی ایالات متحده) بودند، بنابراین نتایج ممکن است به طور گسترده قابل تعمیم نباشد. در نهایت، این آزمایش، نسبتاً کوتاه و تنها ۱۲ هفته بود، بنابراین اثرات طولانی‌مدت آن ناشناخته است.
با این وجود، این پژوهش نشان می‌دهد که مکمل منیزیم ممکن است به جلوگیری از سرطان روده بزرگ، به ویژه در زنان و در افرادی که گونه‌های ژنتیکی TRPM7 خاصی ندارند، کمک کند. این نشان دهنده یک استراتژی «تغذیه دقیق» احتمالی است که در آن، آزمایش ژنتیکی می‌تواند راهنمایی کند که چه کسی بیشترین سود را از مصرف منیزیم می‌برد. با این حال، قبل از اینکه این امر به توصیه‌های بالینی تبدیل شود، تحقیقات بیشتری لازم است.
این مطالعه در مجله آمریکایی Clinical Nutrition منتشر شده است.
- 19
- 4
