به گزارش ایسنا به نقل از اس‌ای،، امید تازه‌ای برای تشخیص زودهنگام و درمان‌های جدید برای بیماری آب‌سیاه یا گلوکوم(Glaucoma) پدید آمده است. «آب‌سیاه» به گروهی از بیماری‌های چشمی که اثرات مخربی بر بینایی دارند، گفته می‌شود.
گفتنی است که در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما یک مطالعه جدید دو مولکول طبیعی را شناسایی کرده است که نقش مهمی در پیشگیری از این شرایط دارند.
این مولکول‌ها آگماتین(agmatine) و تیامین(thiamine) نام دارند که «تیامین» به عنوان «ویتامین B1» نیز شناخته می‌شود و نقش آنها در محافظت در برابر آب‌سیاه توسط محققانی به رهبری تیمی از دانشگاه میزوری(Missouri) کشف شده است.
دانشمندان می‌گویند که «آگماتین» و «تیامین» می‌توانند به عنوان نشانگرهای زیستی برای تشخیص زودهنگام آب‌سیاه استفاده شوند و به پزشکان اجازه دهند اقدامات پیشگیرانه را در مراحل اولیه انجام دهند.
آب‌سیاه اصطلاحی برای توصیف گروهی از اختلالات چشمی با علت‌های متفاوت ولی اثری بالینی و مشترک بر روی چشم و عصب بینایی و وابسته به فشار داخل چشمی است.
پاوان سینگ(Pawan Singh)، محقق چشم‌پزشکی از دانشگاه میزوری می‌گوید: در چندین مورد، افراد تا زمانی که مسن‌تر نشوند و فشار چشمشان بالا نرود، متوجه ابتلای خود به آب‌سیاه نمی‌شوند.
این مولکول‌ها همچنین می‌توانند به درمان‌های جدید کمک کنند و نشان داده شده است که افزایش سطح «آگماتین» و «تیامین» در موش‌ها باعث کاهش التهاب در شبکیه، محافظت از سلول‌های عصبی گانگلیون شبکیه(RGCs) که معمولاً توسط گلوکوم آسیب می‌بینند و همچنین بهبود بینایی حیوانات می‌شود.
این تیم مایعی در چشم به نام زلالیه را در ۱۹ بیمار مبتلا به آب‌سیاه و ۱۰ فرد سالم بررسی کرد و ۱۳۵ متابولیت مختلف را آزمایش کرد. از این تعداد، آگماتین و تیامین به ویژه در افراد مبتلا به آب‌سیاه کاهش یافته بود.
محققان در مقاله خود می‌نویسند: آگماتین و تیامین می‌توانند داروهای بالقوه تعدیل‌کننده سیستم ایمنی یا محافظت‌کننده عصبی برای درمان یا جلوگیری از آسیب عصبی التهابی به شبکیه در طول فرایند ابتلا به آب‌سیاه باشند.
محققان همچنین می‌گویند که آگماتین و تیامین بر روی سلول‌های گیرنده نوری موش تحت استرس در آزمایشگاه نتایج مثبت بیشتری را نشان داد و این مواد شیمیایی توانستند التهاب سلول‌ها را کاهش دهند و از مرگ آنها جلوگیری کنند.
شایان ذکر است که آب‌سیاه به آرامی منجر به نابینایی برگشت‌ناپذیر می‌شود که ناشی از آسیب به اعصاب پشت چشم است. این بیماری اغلب اما نه همیشه، با فشار بالای چشم مرتبط است، چیزی که درمان‌های فعلی روی آن تمرکز دارند. با این حال، این درمان‌ها فقط می‌توانند روند این بیماری را کند کنند.
آگماتین و تیامین نویدبخش توقف پیشرفت آسیب سلول‌های عصبی در چشم هستند و شاید برخی از آسیب‌هایی را که قبلاً ایجاد شده است، معکوس کنند. با این حال، قبل از اینکه بتوان از این روش برای درمان انسان استفاده کرد، مطالعات بیشتری لازم است.
سینگ می‌گوید: هدف بلندمدت ما این است که ببینیم آیا پزشکان روزی می‌توانند یک آزمایش خون ساده برای بررسی این نشانگرهای زیستی انجام دهند یا خیر. اگر بتوانند، امیدواریم که بتوانیم بیماری را خیلی زودتر، قبل از وقوع از دست دادن بینایی تشخیص دهیم تا بیماران بتوانند زودتر درمان شوند.
این پژوهش در مجله Investigative Ophthalmology and Visual Science منتشر شده است.
- 10
- 1
