به گزارش ایسنا و به نقل از یورک‌الرت، پژوهش جدیدی که در "دانشگاه راتگرز" (RU) صورت گرفته، ژن خاصی را در ابتلا به سرطان پروستات نشان می‌دهد. پژوهشگران باور دارند که شاید بتوان هنگامی که بیماران در خطر متاستاز سرطان قرار دارند، این ژن را هدف قرار داد و به زنده ماندن بیماران کمک کرد.
براساس گزارش‌های "انجمن سرطان آمریکا" (ACS)، سرطان پروستات، دومین سرطان شایع در میان مردان و دومین دلیل مرگ و میر در اثر سرطان است. مردان مبتلا به سرطان پروستات که مورد درمان قرار گرفته‌اند، در معرض متاستاز قرار دارند زیرا در سرطان پروستات نیز مانند سرطان‌های دیگر، تومور ابتدایی با تقویت بخش‌هایی از ژنوم گسترش می‌یابد.
در این بیماری، گسترش سلول‌های سرطانی می‌تواند از ناحیه پروستات آغاز شود و به دیگر بخش‌های بدن به ویژه استخوان‌ها و گره‌های لنفاوی برسد. این بیماری در مراحل پیشرفته‌تر می‌تواند مشکلاتی را در ادرار کردن، وجود خون در ادرار یا درد در ناحیه لگن و کمر در هنگام ادرار به وجود آورد. یکی دیگر از نشانه‌های این بیماری که بعدها ظاهر می‌شود، کاهش سطح گلبول‌های قرمز خون است.
این پژوهش با کمک یک الگوریتم رایانه‌ای که برای شناسایی ژن‌های مرتبط با سرطان ابداع شده، ژنی موسوم به " NSD2" را نشان داد. پژوهشگران در یک بررسی توانستند ژن مربوط به سلول‌های تومور را خاموش کنند و گسترش سرطان را به طور قابل توجهی کاهش دهند.
"آنتونینا میتروفانوا" (Antonina Mitrofanova)، استادیار دانشکده پزشکی دانشگاه راتگرز و نویسنده ارشد این پژوهش گفت: در حال حاضر، پزشکان می‌توانند چگونگی رشد سرطان را در یک بیمار مبتلا به سرطان پروستات تشخیص دهند اما توانایی تشخیص امکان گسترش آن را ندارند. اگر ما بتوانیم امکان گسترش سرطان را در زمان تشخیص درک کنیم، می‌توانیم برنامه‌ای برای درمان هدفمند آن داشته باشیم و امکان گسترش آن را زودتر کاهش دهیم.
میتروفانوا و همکارانش در جستجوی یک داروی احتمالی برای هدف قرار دادن ژن NSD2 هستند و پزشکان را تشویق می‌کنند تا این ژن را در بررسی‌های خود در نظر بگیرند. این کار به آنها کمک خواهد کرد زودتر از متاستاز سرطان در بیمارانی که در شرایط وخیم به سر می‌برند، پیشگیری کنند.
اگرچه این الگوریتم رایانه‌ای، برای بررسی سرطان پروستات مورد استفاده قرار گرفته اما میتروفانوا باور دارد که می‌توان از آن برای بررسی گسترده‌تر انواع سرطان استفاده کرد.
این پژوهش، در مجله " Nature Communications" به چاپ رسید.
- 15
- 6
