اگر تابهحال وقتی همهجا ساکت بوده با صدای زنگی در گوش خود بیدار شدهاید، حتما این موضوع را میدانید وزوز گوش چقدر آزاردهنده است. اکنون پژوهشگرانی با هدایت دانشگاه آریزونا هدف درمانی جدیدی شناسایی کردهاند؛ هدفی که نه در گوش، بلکه در مغز قرار دارد. این مطالعه نشان میدهد آنچه باید مدنظر قرار گیرد، التهابهای عصبی است و این شاید راهی جدید برای حل این مشکل باشد.
وزوز گوش یکی از نشانههای ازدستدادن شنوایی است که دراثر صداهای بلند ایجاد میشود. قرارگرفتن مداوم در نزدیکی اسپیکرها در کنسرتها یا کارکردن طولانیمدت در کارگاههای چوببُری بدون استفاده از محافظ گوش موجب آسیب دائمی شنوایی میشود. بااینحال، این آسیب فقط بهجای کاهش محدودهی شنوایی، ممکن است موجب آغاز وزوز گوش نیز شود.
مطالعات اخیر شاید ارتباط را پیدا کرده باشند. التهاب پاسخ بدن دربرابر آسیب یا عفونت است؛ بنابراین، کاهش شنوایی ناشی از صدا ممکن است موجب بروز التهاب در مسیر شنوایی شود. این امر بهنوبهی خود میتواند همان چیزی باشد که موجب آغاز وزوز گوش میشود؛ اما چگونگی آن نامشخص مانده است. پژوهشگران برای بررسی این موضوع، روی موشهای مبتلا به این عارضه تمرکز و التهاب عصبی را در قشر شنوایی آنها بررسی کردند.
پژوهشگران دریافتند در آن قسمت از مغز، موشها سطوح بیشتری از مولکولهایی بهنام سیتوکینهای پیشالتهابی داشتند و نیز سلولهایی بهنام میکروگلیا بهنظر میرسید فعالیتشان افزایش یافته بود. هر دو اینها در پاسخ التهاب عصبی مشارکت میکردند. همچنین، پژوهشگران مولکولی بهنام فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-α) را شناسایی کردند که در التهاب عصبی و وزوز گوش مؤثر بود. وقتی پژوهشگران ژن مسئول TNF-α را خاموش کردند، متوجه شدند التهاب عصبی رخ نداد و موشها دیگر علامتی از وزوز گوش نداشتند.
همین نتایج زمانی مشاهده شد که در گروه دیگری از موشها TNF-α با استفاده از دارو مهار شد. پژوهشگران برای بررسی معکوس ارتباط بین وزوز گوش و TNF-α، مقادیر بیشتری از این مولکول را به قشر شنوایی اولیهی گروه دیگری از موشها وارد کردند. آنچه آنها مشاهده کردند، این بود که مقادیر اضافی از این مولکول موجب آغاز رفتارهای وزوز گوش در هر دو گروه موشها شد؛ یعنی هم آنهایی که شنوایی طبیعی داشتند و هم آنهایی که درجهت فقدان TNF-α مهندسی شده بودند.
اگر این یافتهها به انسانها ترجمه شود، داروهایی که TNF-α را مهار میکنند، درمان جدیدی برای وزوز گوش میتوانند باشند. دیگر درمان بالقوه هدست توسعهدادهشده بهوسیلهی پژوهشگران دانشگاه میشیگان است که پالسهای الکتریکی ریزی به مغز ارسال میکند.
نتایج این پژوهش در مجلهی PLOS Biology منتشر شده است.
- 19
- 6
