روزنامه جمهوری اسلامی بدون نام بردن از کیهان نوشت: ملاحظه اظهارنظرها و توصیه‌های مختلف درباره حضور یا عدم حضور ایران در اجلاس شرم‌الشیخ مصر با موضوع امضای پیمان صلح غزه که در روزهای گذشته تقریباً فضای مجازی و صفحات مطبوعات را به تسخیر درآورده بودند و نوع مواجهه دولت با این اظهارنظرها و توصیه‌ها فارغ از اصل موضوع، حاوی پیام ارزشمندی است که باید مورد توجه خاص قرار گیرد.
اینکه افراد مختلف از جناح‌های سیاسی و همینطور فعالان سیاسی مستقل درباره لزوم حضور رئیس جمهور ایران در اجلاس شرم‌الشیخ که با حضور رئیس جمهور آمریکا و با موضوع خاص توقف جنگ غزه برگزار می‌شد، نظر موافق یا مخالف خود را اعلام کنند و دولت نیز با اطلاع یافتن از این نقطه‌نظرها موضوع را در هیأت وزیران به بحث و بررسی بگذارد و به این نتیجه برسد که شرکت نکند ولی از هر اقدامی برای سرافرازی صلح حمایت و ابراز خرسندی نماید، به این معناست که در جامعه همه باید نظر خود را مطرح کنند و دولتمردان نیز بعد از اطلاع یافتن از نظرهای مختلف و با توجه به اطلاعاتی که از صحنه بین‌الملل و منطقه دارند تصمیم مقتضی را بگیرند و به آن عمل کنند.
در جامعه امروز ما آنچه مهم است همین تنوع نظرها و تصمیم‌گیری براساس جمع‌بندی مجموعه نظرها و اطلاعات است بدون آنکه هیچیک از اطراف ماجرا اصرار داشته باشند نظر خودشان عین حق است و نظر دیگران عین باطل.
اگر آنها هم بدون اصرار بر تحمیل، درصدد اعلام نظرات خود برآیند و بر آنچه معتقدند درست است پافشاری کنند و به مخالفین نظر خود انگ وابستگی نزنند، کار آنها نیز قابل تحسین و به نفع جامعه است. آنچه هنوز تا حدودی جامعه ایران را آزار می‌دهد فاصله‌ای است که عده‌ای از اظهارنظرکنندگان اعم از اصحاب رسانه و فعالان سیاسی و جناحی با آزاداندیشی و قائل شدن حق اظهارنظر برای دیگران دارند. این انحصارطلبی فکری بیماری خطرناکی است که باید معالجه شود.
جهان پیشرفته امروز برای منازعه بر سر مقولاتی که همه می‌توانند درباره آنها نظر بدهند و دست‌اندرکاران اجرائی نیز آزادانه تصمیم بگیرند و البته پاسخگوی آن نیز باشند، فرصتی ندارد. در ایران امروز، مشکلات بقدری زیاد است که باید همگان اولویت را به حل آنها بدهند و درباره موضوعات اختلافی بعد از اظهارنظرها سریعاً به وحدت عملی برسند. وجوه مشترک فراوانی وجود دارند که تمام افراد اطراف منازعات درباره آنها اتفاق نظر دارند.
همه معتقدند رژیم صهیونیستی اشغالگر و نامشروع است و نباید کاری که موجب تأییدش شود انجام گیرد. همه معتقدند بهترین راه برای حل اختلافات با غرب، راه دیپلماسی است. همه معتقدند برای حفاظت از تمامیت ارضی و اعتبار بین‌المللی ایران باید با تکیه بر همبستگی ایستادگی کرد. همه معتقدند در مذاکرات و تعاملات سیاسی، منافع ملی خط قرمز است و در هر حال باید صیانت شود.
با وجود اینهمه وجوه مشترک، دامن زدن به منازعات که وقت، توان و امکانات کشور را به هدر می‌دهد کار عاقلانه‌ای نیست. اگر حضور در فلان اجلاس ممکن است باعث تضعیف ایران شود می‌توان دیپلماسی را از نقطه دیگری دنبال کرد که با این مشکل مواجه نباشد. مردم ایران به میزانی از بلوغ سیاسی رسیده‌اند که بتوانند آزادانه از انحصارطلبی‌های فکری عبور کنند. اکنون نوبت جناح‌ها و فعالان سیاسی است که با کنار گذاشتن این خصلت منفی، بلوغ فکری خود را به اثبات برسانند.
- 11
- 4
