نیک می‌دانیم روزهایی که چشم به راه رسیدن یک خبر مهم هستیم که سرنوشت ما را در کوتاه و میان‌مدت دگرگون خواهد کرد، این چشم به راه بودن چقدر دشوار است. ایرانیان گمان می‌کنند این روزها پرونده هسته‌ای به پیچ آخر رسیده است.
آیا در این پیچ آخر با گشایش کامل در پرونده روبه‌رو خواهیم شد یا توقف و برزخ درراه است؟ تا روزی که آمریکایی‌ها پاسخ ایران را بدهند میلیون‌ها ایرانی چشم به راه هستند و این روزها از سخت‌ترین روزها به حساب می‌آیند. برخی کارشناسان باور دارند درصورتی که این خواسته‌های ایران به تیم قبلی مذاکره‌کننده ابلاغ می‌شد آنها نیز می‌توانستند همان مطالبات را در دوره‌های پرشمار گفت‌وگو به دست آورند و نیازی هم نبود ۱۸ ماه از عمر ایرانیان با دلهره سپری شود و چرخ‌های اقتصاد در کلان‌ترین وضعیت چنین گنگ و بی‌تحرک بچرخند. شاید اگر این اتفاق در دوره دولت پیشین رخ می‌داد لازم نبود ایران به کشورهای دیگر امتیازهایی بدهد که حالا داده است.
گروه مذاکره‌کننده ایرانی ترجیح می‌دهند تا روزی که پاسخ رسمی مقام‌های آمریکایی را بشنوند و پای میز امضای قرارداد بروند درباره اینکه چه داده و چه ستانده‌اند چیزی نگویند. اگرچه به هر حال در دنیای امروز پنهان‌سازی یک‌سویه ممکن نیست. یکی از بزرگ‌ترین رخدادهایی که باید اتفاق بیفتد این است که دولت رسانه‌های تندرو و افراطی را که تا همین چند روز پیش بر سر دولت نهیب می‌زدند که چرا می‌خواهد انعطاف نشان دهد، مهار کند. این رسانه‌ها در یک سال سپری‌شده نشان داده‌اند در دستاوردسازی بیهوده برای دولت بسیار ناشیانه رفتارکرده و شهروندان ایرانی را به دولت مستقر بی‌اعتماد کرده‌اند.
از امروز تا روزی که چشم به راه بودن ایرانیان به پایان برسد بهتر است کارشناسان متینی که از افراط‌گرایی به دورند و در ضمن نزدیک به دولت هستند به طور کارشناسانه به شهروندان بگویند ایران در سازگاری با آمریکا چه چیزی به دست می‌آورد و چه چیزی از دست می‌دهد. در صورتی که این اتفاق نیفتد و شهروندان را بیهوده امیدوار سازیم که دولت سیزدهم چه‌ها کرد که دولت روحانی نتوانست و سطح توقعات بالا برود، دوران پس از چشم به راه بودن برای دولت روزهای سخت‌‌تری خواهد بود. شهروندان چشم به راه پس از آگاهی از داد و ستد رخ‌داده بدون تردید آن را با آنچه می‌شد در ۱۸ ماه پیش به دست آورد مقایسه و هزینه- فایده خواهند کرد.
- 19
- 5
