همه می‌دانند در همه جای دنیا اصلی‌ترین منبع درآمدی فوتبال هر کشور از محل فروش امتیاز پخش تلویزیونی مسابقات حاصل می‌شود و اقتصاد اصلی فوتبال روی این قرارداد پایه‌گذاری می‌شود. در ایران اما فوتبال ایران مدت‌هاست که از ۷۰درصد درآمد اصلی خود محروم است و انگار قرار هم نیست یک بار برای همیشه تکلیف حق پخش روشن شود.
مدیران سازمان لیگ تصمیم داشتند با رایزنی با مدیران عامل باشگاه‌ها و وزارت ورزش مقدماتی را فراهم کنند که فوتبال کشور را در برابر رسانه ملی متحد کنند و در صورتی که این سازمان حاضر به پرداخت حق پخش تلویزیونی نشد، جلوی پخش مسابقات را بگیرند. با وجود برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته و اراده‌ای که برای این تصمیم جنجالی وجود داشت، همه منتظر بودند ببینند در نهایت فوتبال کشور برای مهمترین حقوق ضایع شده خود چه سیاستی را در پیش خواهد گرفت؛ با این وجود همان طور که پیش‌بینی می‌شد باز هم حقوق فوتبال قربانی تصمیم‌های مصلحتی، سیاست‌های غلط و بی‌تفاوتی مدیریت شد.
مدیران فوتبال ایران با اینکه سال‌های سال است دارند با صداوسیما به شکل‌های مختلف برای رسیدن به یک توافق مناسب مذاکره می‌کنند، اما به نتیجه نمی‌رسند. آنها حتی در متحد کردن جامعه فوتبال برای مقابله با رسانه ملی هم ضعیف عمل کرده‌اند و گویا تلاش دارند باز هم با برگزاری جلسات بی‌سرانجام و مذاکره با مجلس و کمک گرفتن از وزارت ورزش حق فوتبال را بگیرند. پروسه‌ای که به نظر نمی‌رسد در سال‌های آینده هم نتیجه مثبتی برای فوتبال ایران به دنبال داشته باشد که اگر قرار بود نتیجه بدهد تا الان فوتبال به حق واقعی خود رسیده بود.
مسأله دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که گویا مدیریت فوتبال ایران تصمیم گرفته قید جلوگیری از پخش مسابقات را هم بزند و به عبارتی ساده‌تر در مقابل رسانه ملی فضا را جنگی نکند. در هر صورت دوره چهار ساله ریاست مهدی تاج هم چند ماه دیگر به پایان می‌رسد و درگیری با صداوسیما با توجه به اراده‌ای که برای حضور مجدد در انتخابات ریاست وجود دارد، زیاد نمی‌تواند به نفع مدیران فوتبال ایران باشد.
مدیران فوتبال ایران در ماه‌ها و سال‌های گذشته تأکید داشته‌اند که رسانه ملی از پخش مسابقات فوتبال و تولید برنامه‌های متنوع محتوایی مربوط به بازی‌های ملی، باشگاهی، فوتسال و فوتبال ساحلی و تبلیغات بازرگانی و قرارداد با اسپانسرها، بیش از ۱۲۰۰ میلیارد تومان در هر سال درآمد کسب می‌کند که یک ریال آن هم به فوتبال نمی‌رسد. این در حالی است که تنها درآمد مهم فوتبال کشور، از قرارداد تبلیغات محیطی است که رقم آن در هر سال به زور به ۶۰ تا ۷۰ میلیارد تومان می‌رسد. در واقع فوتبالی‌ها برای اینکه این قرارداد را از دست ندهند، چاره‌ای ندارند که مقابل رسانه ملی کوتاه بیایند و دل به توافقی ببندند که معلوم نیست چه زمانی حاصل می‌شود. جالب اینجاست که منابع موثق خبری به خبرنگار ما اطلاع دادند در حاشیه برگزاری برخی از جلسات مسئولان رسانه ملی به فوتبالی‌ها گفته‌اند که بدون اینکه سهمی از قرارداد تبلیغات محیطی فوتبال ببرند، با پخش مسابقات به صورت رایگان، فوتبال را به درآمدی چند ده میلیاردی می‌رسانند.
شواهد و قرائن اما نشان می‌دهد که مدیریت رسانه ملی تحت هیچ شرایطی بنا ندارد برای پخش مسابقات فوتبال ریالی به فوتبال پرداخت داشته باشد. مجلس و دولت هم در این سال‌ها نتوانسته‌اند قدم مثبتی برای حل این معضل بزرگ بردارند و تلاش مدیران فوتبال ایران برای سهم بردن از درآمد تبلیغاتی صداوسیما نیز نتیجه مثبتی به دنبال نداشته است. در واقع این آخرین پیشنهاد فوتبالی‌ها به تلویزیون برای رسیدن به یک توافق مناسب بوده که بخشی از درآمد تلویزیون از آگهی و قرارداد با اسپانسرهای در قبل، حین و بعد از مسابقات به فوتبال برسد که رسانه ملی زیر بار این توافق هم نرفته است.
یکی از مدیران ارشد فوتبال ایران که تأکید داشت فعلاً نامی از او برده نشود، درباره سرنوشت پرونده حق پخش تلویزیونی حرفهای جالبی می‌زند. این مدیر تأثیرگذار و پرنفوذ می‌گوید: « ما در این سال‌ها از ترس از دست دادن ۶۰ تا ۷۰ میلیارد قرارداد تبلیغات محیطی ناچار شده‌ایم که مقابل صداوسیما کوتاه بیاییم. ولی اگر الان همه با هم متحد شویم و جلوی پخش مسابقات را بگیریم و نسبت به درآمدهای صداوسیما از فوتبال در دادگاه طرح دعوی کنیم و تحت هیچ شرایطی کوتاه نیاییم، بالاخره آنها مجبور می‌شوند که کوتاه بیایند. شاید فوتبال متوجه ضرر ۶۰-۷۰ میلیاردی شود اما صداوسیما با اتحاد جامعه فوتبال بیش از ۱۲۰۰ میلیارد تومان ضرر می‌کند! حقیقت را بخواهید زور ما به رسانه ملی نمی‌رسد و آنها هم حاضر نیستند پول برای حق پخش بدهند. حاضر به انجام هیچ توافقی هم نیستند. با این وضع فقط فوتبال کشور ضربه می‌خورد و نابود می‌شود. البته اجرا کردن این تصمیم هم تبعات منفی زیادی برای کشور ایجاد می‌کند و محدودیت‌های زیادی هم در این زمینه وجود دارد و در نهایت از بالا فشار می‌آورند که اجازه پخش را بدهید. وقتی هم اجازه پخش می‌دهیم سازمان پول فوتبال را نمی‌دهد»
اعتراف تلخ یکی از مدیران ارشد فوتبال ایران به نرسیدن زورشان به صداوسیما تمام حقیقت را درباره مهمترین پرونده اقتصادی فوتبال کشور به همه نشان می‌دهد. مدیریت فوتبال ایران کم زور است. اما معلوم نیست چطور با استفاده از کمک فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا توانستند جلوی قانون کشور بایستند و قانون بازنشستگی را اجرا نکنند، اما سر ماجرای حق پخش تلویزیونی، نمی‌توانند بدون مصلحت اندیشی مقابل رسانه ملی بایستند؟! اینکه زور آنها نرسد و صداوسیما هم پول ندهد و فوتبال بدون رسیدن به حقوق خود به امید روزی که در آینده این قرارداد به نتیجه برسد شد مدیریت و حل بحران؟! چرا درباره تمام جزییات مذاکرات و خواسته فوتبال و جواب صداوسیما برای جامعه فوتبال و رسانه‌ها شفاف سازی نمیکنند؟ اصلاً مدیران فوتبال وقتی وارد جلسات با مدیران رسانه ملی هم که می‌شوند آن طور که باید از حقوق فوتبال در مقابل صداوسیما دفاع نمیکنند؟ اگر تلویزیون پول فوتبال را نمی‌دهد و زور می‌گوید چرا هر روز و هر شب در حال مصاحبه با برنامه‌های مختلف صداوسیما هستند؟
- 19
- 1
