با این که فیلم «زنان کوچک» در بخش بهترین فیلم نامزد شد، نادیده گرفته شدن تلاش‌های کارگردان این فیلم، گرتا گرویگ، باعث عصبانیت خیلی‌ها شد. مراسم اسکار امسال هم، در بخش بهترین کارگردانی، فهرستی کاملاً مردانه از کارگردان‌ها ارائه داده است.
نامزد‌های نود و دومین مراسم جوایز آکادمی اعلام شدند و همان‌طور که انتظارش می‌رفت، فیلم‌هایی مثل «مرد ایرلندی» مارتین اسکورسیزی، «۱۹۱۷» سم مندس، «جوکر» تاد فیلیپس، «روزی روزگاری در هالیوود» کوئنتین تارانتینو و «داستان ازدواج» نوآ بامبک، با نامزدی در چند رشته پیشتاز بودند. طبق معمول، تعداد زیادی از بهترین فیلم‌های سال نادیده گرفته شدند. با این که خیلی از این فیلم‌ها شانس کمی داشتند، باز هم نامزد نشدن فیلم‌های فوق‌العاده‌ای مثل «میانه‌ی تابستان»، «خداحافظی»، «بویِ او»، «پرتره‌ی بانویی در آتش»، «بوک اسمارت» و «جواهرات تراش‌نخورده» در هیچ‌یک از رشته‌ها، ناامید کننده بود. خوشبختانه اسکار فقط اسکار است و این اتفاق هر سال برای تعداد زیادی از فیلم‌های خوب می‌افتد.
کارگردان‌های ناکام
در فهرست نامزد‌های بهترین کارگردانی، اسم مارتین اسکورسیزی برای «مرد ایرلندی»، بونگ جون هو برای «انگل» و سِر سم مندس برای فیلم حماسی «۱۹۱۷»، کوئنتین تارانتینو برای «روزی روزگاری در هالیوود» و تاد فیلیپس برای فیلم «جوکر»، دیده می‌شد.
نام کارگردان‌هایی مثل گرتا گرویگ برای فیلم تحسین‌شده‌اش، «زنان کوچک»، ماریل هلر برای «یک روز زیبا در محله»، درباره‌ی ستاره‌ی تلویزیون فرد راجرز، در این لیست از قلم افتاده.
بعضی‌ها هم معتقدند جایِ لولو وانگ، کارگردان درام کمدی «خداحافظی»، لورین اسکافاریا کارگردان «شیادان»، ملینا ماتسوکاس سازنده‌ی «کوئین و اسلیم» و آلما هارِل کارگردان «هانی بوی»، در این بین واقعاً خالی است.
تا به حال فقط پنج زن در این بخش کاندیدا شده‌اند، مثل کاترین بیگلو برای «قفسه‌ی درد» و سوفیا کاپولا برای «گمشده در ترجمه».
بنا به گفته‌ی هالیوود ریپورتر، اگر گرتا گرویگ نامزد می‌شد، می‌توانست اولین زنی باشد که دو بار در این بخش نامزد شده است.
در سال ۲۰۱۸، او برای «لیدی برد» نامزد شد، یعنی اولین کارگردان زنی بود که بعد از هشت سال در این رشته نامزد می‌شد. البته او جایزه را به گییرمو دل تورو برای فیلم «شکل آب» باخت؛ و اگر وانگ امسال نامزد می‌شد، می‌توانست اولین زن آسیایی باشد که به این رده رسیده است.
بازیگران زن ناکام
چهار سال بعد از جنجال #اسکار خیلی سفید، عده‌ای به کمبود تنوع در میان نامزد‌های بهترین بازیگر زن اعتراض کرده‌اند.
سینتیا اِریوو برای فیلم زندگینامه‌ای «هریِت»، اسکارلت جوهانسون برای «داستان ازدواج»، سرشا رونان برای «زنان کوچک»، رنی زلوگر برای «جودی» و شارلیز ترون برای «بامب‌شل»، نامزد‌های بخش بهترین بازیگر زن امسال بودند.
به نظر می‌رسید لوپیتا نیونگو برای بازی در فیلم «ما» یکی از نامزد‌های بهترین بازیگر زن باشد، ولی در لیست نامزد‌ها قرار نگرفت.
آکوافینا به خاطر بازی در فیلم «خداحافظی»، نامزد دریافت جایزه‌ی ستاره‌ی نوظهور بفتا ۲۰۲۰ و برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیگر زن در فیلم کمدی یا موزیکال گلدن گلوب شد، اما بین نامزد‌های اسکار نبود. ژائو شوژِن هم که نقش مادربزرگ او را بازی کرده، نادیده گرفته شد.
جنیفر لوپز برای بازی‌اش در «شیادان» تحسین شده، ولی اسمش در بین نامزد‌ها بهترین بازیگر مکمل دیده نشد.
نامزد‌های بهترین بازیگر مکمل زن عبارت بودند از کتی بیتس برای «ریچارد جول»، لورا درن برای «داستان ازدواج»، اسکارلت جوهانسون برای «جوجو خرگوشه»، فلورنس پیو برای «زنان کوچک» و مارگو رابی برای «بامب‌شل».
نوزده نفر از بیست نامزد بهترین بازیگر نقش اول و مکمل سفید پوست بودند و اِریوو تنها استثنای این لیست بود.
بازیگران مرد
منتقدان عقیده دارند رابرت دنیرو اگر در لیست نامزد‌های بهترین بازیگر قرار می‌گرفت، احتمالاً برنده‌ی این جایزه می‌شد.
نامزد‌های این بخش هواکین فینکس برای «جوکر»، لئوناردو دیکاپریو برای «روزی روزگاری در هالیوود»، آنتونیو باندراس برای «درد و شکوه»، آدام درایور برای «داستان ازدواج» و جاناتان پرایس برای «دو پاپ» بودند.
انتقاد دیگری که به این لیست وارد میشود، از قلم انداختن ادی مورفی برای بازی در نقش رودی رِی مور در فیلم «دولمایت اسم من است» و آدام درایور برای «جواهرات تراش نخورده» است.
از طرفی جای «منجمد ۲» در فهرست بهترین فیلم بلند انیمیشن واقعاً خالی است.
فیلم‌های ناکام
«جواهرات تراش‌نخورده»
«جواهرات تراش‌نخورده» یکی از تحسین‌شده‌ترین و پولسازترین فیلم‌های مستقل ۲۰۱۹ بود که توانست بیشتر از ۴۰ میلیون دلار در گیشه‌ی آمریکا بفروشد؛ اما آکادمی این فیلم را به نفع رقیب‌های برترش مثل «مرد ایرلندی» و «روزی روزگاری در هالیوود» کنار گذاشت. شاید دلیل آن نمایش دیرهنگام این فیلم برای کریسمس و کوتاه شدن فصل جوایز باشد، چون مراسم اسکار امسال زودتر از معمول برگزار شد.
«خداحافظی»
لولو وانگ با فیلم «خداحافظی» یکی از شانس‌های اصلی این فصل اسکار بود. او واقعاً شایسته‌ی نامزدی در بخش بهترین فیلمنامه بود، اما به نفع فیلمنامه‌هایی از کوئنتین تارانتینو، نوآ بامبک، رایان جانسن، بونگ جون هو و هان جین وُن، و سم مندس و کریستی ویلسون کِرنز کنار گذاشته شد.
«هانی بوی»
آلما هارِل، کارگردان «هانی بوی» نامزد جایزه‌ی بهترین فیلم اول از انجمن کارگردانان آمریکا شد، اما برای این رشته در جوایز اسکار شانس کمی داشت. کاش آکادمی به فیلم اولی‌ها هم جایزه می‌داد. نویسنده‌ی فیلم هارل، شایا لباف است که زندگی آشفته‌اش را به عنوان یک پسربچه‌ی بازیگر و پسر یک پدر الکلی به تصویر کشیده است.
«آخرین مرد سیاهپوست در سان فرانسیسکو»
اولین فیلم بلند جو تالبوت با نام «آخرین مرد سیاهپوست در سان فرانسیسکو»، همان آغاز راه جایزه‌ی جشنواره‌ی فیلم ساندنس را به دست آورد و انتظار می‌رفت در اسکار هم به همان اندازه به چشم بیاید. این فیلم در هیچ کدام از رشته‌هایی که انتظار می‌رفت، مثل بهترین کارگردانی برای تالبوت، بهترین بازیگر مکمل مرد برای جاناتان میجر و فیلمبرداری آدام نیوپورت بِرا، نامزد دریافت جایزه نشد.
«دایان»
«دایان» به کارگردانی کِنت جونز برنده‌ی بزرگ جشنواره‌ی فیلم تریبِکا بود و بعد از آن هم در ایندیپندنت اسپریت اواردز و جوایز فیلم‌های مستقل گاتهام، در دو رشته نامزد شد.
«شیادان»
بدون شک یکی از بزرگ‌ترین غایبان اسکار ۲۰۲۰، جنیفر لوپز برای بازی تحسین‌برانگیزش در فیلم «شیادان» به کارگردانی لورین اسکافاریا بود. لوپز نامزد دریافت جایزه از گلدن گلوب، انجمن منتقدان و انجمن بازیگران سینما (ساگ) شد. نامزدی او در ساگ باعث شد خیلی‌ها مطمئن شوند لوپز جزء نامزد‌های اسکار است، چون انتخاب‌کنندگان این دو مراسم مشترک هستند. اما این اتفاق نیفتاد.
«پرنده‌ی بلندپرواز»
نمی‌توان منکر پیشتاز بودن «مرد ایرلندی» مارتین اسکورسیزی و «داستان ازدواج» بامبک شد، اما «پرنده‌ی بلندپرواز» درام ورزشی استیون سودربرگ هم می‌توانست در کنار «دو پاپ» و «دولمایت اسم من است» قرار بگیرد.
«گزارش»
از زمانی که درام سیاسی اسکات زی. برنز یعنی «گزارش» در جشنواره‌ی ساندنس ۲۰۱۹ به نمایش درآمد، خیلی‌ها فکر می‌کردند این فیلم یکی از بزرگ‌ترین برنده‌های مراسم اسکار ۲۰۲۰ است، مخصوصاً برای بازی آدام درایور و آنت بنینگ.
«آپولو ۱۱»
شرکت فیلمسازی نئون توانست برای فیلم «سرزمین عسل» در دو رشته‌ی بهترین فیلم مستند و بهترین فیلم بلند بین المللی نامزد شود، اما مستند خارق العاده‌ی دیگر این استودیو، «آپولو ۱۱» شانسی نیاورد. کارگردان این فیلم، تاد داگلاس میلر، ساعت‌ها فیلم بایگانی‌شده و دیده‌نشده از مأموریت ناسا برای فرود در ماه را جمع‌آوری کرده و یکی از خودمانی‌ترین مستند‌های تاریخی را ساخته است.
«ملت تک‌فرزند»
مستند نانفو وانگ، «ملت تک فرزند»، نگاه منتقدانه‌ای دارد به سیاست تک‌فرزندی چین که از ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۵ طول کشید. این فیلم وقتی برای اولین بار در جشنواره‌ی ساندنس به نمایش درآمد، تحسین منتقدان را برانگیخت و وقتی نامزد جایزه‌ی انجمن کارگردانان آمریکا شد، خیلی از متخصصین اسکار آن را یکی از نامزد‌های حتمی بهترین مستند می‌دانستند.
«دولمایت اسم من است»
ادی مورفی این روز‌ها به لطف بازی در فیلم «دولمایت اسم من است» دوباره مطرح شده. این درام زندگینامه‌ای درباره‌ی رودی رِی مور نوازنده، استندآپ کمدین و ستاره‌ی فیلم‌های سینمای تجارتی سیاهان است. مورفی برای این نقش، نامزد بهترین بازیگر مرد در فیلم کمدی یا موزیکال ازگلدن گلوب شد و گمان می‌رفت برای بخش بهترین بازیگر مرد اسکار هم نامزد شود.
- 11
- 6
