مربی به مدافع می‌گفت، با سر به سر مهاجم حریف بزن

اما از شوخی گذشته، دیدن یان فرتونگن که در بازی تاتنهام مقابل آژاکس سرش با توبی آلدرویرلد برخورد کرد و در کنار زمین دچار تهوع شد، نشان می‌دهد دوران لمبی متعلق به خیلی وقت پیش است.

ماجرایی هست که یکی از هم‌تیمی‌هایم برایم تعریف کرده است. او از یک مربی‌اش می‌گفت که در یک مسابقه تمرینی در زمین ایستاده بود. مدافع میانی او در تقابل با یک مهاجم ضربات سر زیادی را از دست داد و مربی بازی را متوقف کرد و به مدافع گفت برای اینکه جلو مهاجم را بگیرد، باید با سر به پشت سر او ضربه بزند! او گفت این هرچند برای او دردناک خواهد بود اما دردش برای مهاجم بیشتر است.

از این تاکتیک‌ها فراوان است. بارها شده که مربیان به ما گفته‌اند اگر بازیکن حریف دچار ضربه از ناحیه سر شد، دور داور جمع شویم و به او بگوییم که او نباید دیگر بازی کند. کاملا مشخص است که منظور مربی چیست.

روزهایی که ضربه دیدن بازیکنان از ناحیه سر و از دست رفتن کنترل‌شان برای تماشاگران بامزه بود چندان دور نیست اما حالا اوضاع فرق کرده است. رابطه بین ضربات سری که یک بازیکن به توپ می‌زند و میزان آسیب‌دیدگی او از ناحیه مغز در سال‌های پس از بازنشستگی موضوع داغی است و چیزی است که تقریبا اثبات شده است اما زمان زیادی طول کشید تا فوتبال مقرراتی برای محافظت از بازیکنان داشته باشد و البته بازیکنان هم از خودشان مراقبت کنند.

یک بازی در خانه استون‌ویلا را یادم هست. مارتین اونیل، مربی آنها به ایجنت من گفت که می‌خواهد در پایان فصل من را بخرد اما می‌خواست بازی من را از نزدیک تماشا کند. در دقیقه ۱۰ بود که کرتیس دیویس با سر به پشت سر من ضربه زد و من را بیهوش کرد. من اشتباه فاجعه‌باری مرتکب شدم و به بازی ادامه دادم و آنقدر بد بازی کردم که مربی من را تعویض کرد. من مانند بچه‌هایی شده بودم که در یارکشی فوتبال مدرسه، به‌عنوان آخرین نفر انتخاب می‌شوند.

زمانی که آسیب می‌دیدم همیشه با فیزیوتراپ‌ها شوخی می‌کردم. در ردینگ خوش‌شانس بودم که بهترین فیزیوتراپ‌ها کنارم بودند. جان فیرن که حالا در چلسی است را خیلی اذیت می‌کردم. او چند انگشت دستش را نشان می‌داد و از من سوال می‌پرسید، من همیشه می‌گفتم ۱۱تا! او هم می‌خواست یک‌بار هم که شده جدی باشم.

حتی زمانی که کارلو نش، بازیکن پرستون در یک برخورد بسیار محکم من را مصدوم کرد، مدت‌ها پس از اتمام بازی به جان می‌گفتم بگذارد به زمین برگردم و به بازی ادامه دهم.

اما هیچ‌چیز مانند خاطره سال‌های دور من نمی‌شود. پیش از آنکه در نخستین باشگاه حرفه‌ای‌ام، کمبریج یونایتد بازی کنم، برخی از بازیکنان تیم موهای من را از ته زدند. بزرگ‌ترین چیزی که من را غافلگیر کرد این بود که در آینه دیدم چقدر زخم و جای زخم روی سرم بوده و من نمی‌دانستم! وقتی پیرتر شدم و علم رابطه بین فوتبال و آسیب مغزی را نشان داد، بسیار نگران این شدم که آینده‌ام چه خواهد شد. حالا دیگر اوضاع به باحالی سابق نیست.

کیتسون مهاجم سابق ردینگ، استوک‌سیتی، پورتسموث و شفیلد یونایتد است.