انگار داستان هر چند سال یک بار برای استقلال تکرار می‌شود. جرقه‌اش اول بار در زمان مربیگری ناصر حجازی روشن شد. جایی که آبی‌ها بدون نیروهای درجه یک و نامی تا فینال لیگ قهرمانان آسیا پیش رفتند اما به دلیل فقدان بازیکنان بزرگ نتوانستند عنوانی بهتر از دومی به دست آورند.
تصور کنید اگر مهدی پاشازاده، علیرضا منصوریان، سرژیک تیموریان و داریوش یزدانی در ترکیب استقلال مقابل جوبیلو حضور داشتند چه اتفاقی رخ می‌داد؟ آیا حجازی فاتح لیگ قهرمانان آسیا نمی‌شد؟ پاسخ روشن است: آری!
برای استقلالی‌ها گرچه رسیدن به فینال لیگ قهرمانان آسیا به تاریخ ۱۰ اردیبهشت سال ۱۳۷۸ آخرین دستاورد مهم آسیایی مهم محسوب می‌شود اما هرگز از یاد نمی‌برند که چگونه جدایی بازیکنان بزرگ بر پیکر این تیم لطمه وارد کرد. استقلال پس از ۸ سال از آخرین فینال آسیایی‌اش دوباره به فینال آسیا رسیده بود، ابتدا نیروی هوایی عراق را در مجموع دو بازی رفت و برگشت ۳ بر ۱ از پیش رو برداشته بود و در مرحله یک‌چهارم نهایی که به صورت گروهی و در امارات برگزار شد نیز نتایج خیره‌کننده‌ای به چنگ آورد. استقلال در بازی نخست مقابل الهلال با دو گل فرهاد مجیدی و سیروس دین‌محمدی در نیمه نخست پیش افتاد و با وجود اخراج رضا حسن‌زاده در دقیقه ۴۵، توانست با ۱۰ نفر از سد الهلال بگذرد؛ انگار بردن الهلال از همان ایام تخصص استقلال بود. بازی دوم برابر العین نیز با تک گل اکبرپور که با سر و از روی یک ضربه کرنر به دست آمد به سود استقلال پایان یافت تا آبی‌ها پیش از بازی آخر صعود خود را قطعی کنند. ناصر حجازی در بازی تشریفاتی برابر کوپتداگ به شش بازیکن خود استراحت داد. دیداری که با یک گل به سود نماینده ترکمنستان پایان پذیرفت اما این باخت برای استقلال هیچ اثری نداشت. آن زمان رسم بود که دور نهایی با میزبانی یک تیم برگزار می‌شد و لابی مدیران استقلال به همراه نفوذ فدراسیون فوتبال باعث شد تا کنفدراسیون فوتبال آسیا میزبانی دور پایانی را به استقلال بدهد.
در آن ایام استقلال در شرایطی متفاوت مقابل دالیان قرار گرفت. به یاد داریم که ایران سیاه پوش ایام محرم بود و بازی استقلال مقابل دالیان نیز به همین دلیل برگزار نشد؛ همان بازی تاریخی که در نهایت با نتیجه ۴ بر۳ به سود استقلال تمام شد. استقلالی که رفته بود در همان نخستین گام با شکست میدان رقابت را ترک کند و همگان را به آه و افسوس و حسرت وادارد. در آن میدان نفسگیر استقلال با دو گل دقایق ۴۴ و ۵۶ که توسط محمود فکری و علی موسوی به ثمر رسید از دالیان پیش افتاد اما دالیان از دقیقه ۶۰ تا ۷۵ با به ثمر رساندن سه گل، بازگشتی خیره‌کننده و شگفت انگیز داشت. باید یادی کنیم از یک تعویض طلایی. تعویضی که برای استقلال رهاورد پیروزی بود. حجازی تصمیم گرفت علیرضا اکبرپور را به میدان بفرستد. اکبرپور در دقیقه ۸۷ استقلال را از شکست رهانید و بازی به وقت اضافه رفت تا استقلال با گل طلایی دقیقه ۱۰۷ علی موسوی از دالیان بگذرد و به فینال برود. استقلال سختی‌های لیگ قهرمانان آسیا را در غیاب ستاره‌هایش حس کرده بود اما همان نیروها نیز برای صعود به فینال کافی می‌نمود تا استقلال با قامتی خمود راهی بازی پایانی شود.
فینال برای استقلال حال و هوای متفاوتی داشت. حاشیه‌ها نیز اردوی استقلال را تحت‌الشعاع قرار داده بود. حجازی در تصمیمی عجیب یحیوی را به جای برومند در چارچوب دروازه قرار داد تا مشخص شود که در پس پرده این بازی اتفاقاتی رخ داده است.
استقلال در نهایت آن بازی را باخت، هرچند که گل تاریخی سیروس دین‌محمدی که از میانه‌های میدان وارد دروازه جوبیلو شد تا حدودی التیام‌بخش بود اما شکست در فینال جدایی ستاره‌ها را بیش از هر زمان دیگری اثرگذار جلوه داد. حجازی تا سال‌های سال وقتی خاطره این بازی را مرور می‌کرد می‌گفت: «اگر منصوریان و پاشازاده را داشتم- فقط همین دو تا - جوبیلو را در فینال شکست می‌دادم.» استقلال البته بعد از آن فینال جدایی‌های دیگری را هم تجربه کرد. سیروس دین‌محمدی و علی موسوی نیز استقلال را ترک کردند تا تیمی رویایی از هم بپاشد و دوران حجازی هم به پایان برسد.
حجازی سال‌ها بعد - در لیگ هفتم - نیز به استقلال بازگشت اما بازگشت او به نیم فصل نکشید.
تکمله: تنها زمانی که امیر قلعه‌نویی با استقلال تا نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا بالا رفت تیم به بهترین شکل ممکن با بازیکنان بزرگ مسلح شده بود. در تمام ادوار اما استقلال از جدایی‌ها لطمات بسیار دید. نمونه‌اش فصلی که وینفرد شفر با ستاره‌هایی همچون تیام و جباروف در قاره کولاک کرده بود اما جدایی این دو بازیکن کافی بود تا مقدمات حذف استقلال فراهم شود. شاید رجوعی به گذشته درسی باشد برای تصمیم گیران استقلال تا در آینده اگر می‌خواهند قهرمان آسیا شوند، الگو‌های رفتاری خود را عوض کنند. استقلال عمیقا نیازمند ستاره دیگری در آسیا است.
حمیدرضا عرب
- 19
- 6
