ذوالفقار نسب: تیم ملی مقابل بحرین بی‌برنامه بود/ ۹۰ دقیقه بدون انعطاف

«بیژن ذوالفقار نسب» روز چهارشنبه در گفت و گو با ایرنا اظهار داشت: تیم ملی فوتبال ایران در دیدار مقابل بحرین یک نمایش بی‌برنامه را به اجرا گذاشت و نکته منفی در کارنامه این تیم ثبت شد.

وی افزود: ایران در منامه سازماندهی نداشت و ضعف‌های فنی زیادی را در جدال با بحرین از تیم «مارک ویلموتس» شاهد بودیم.

مربی اسبق تیم ملی فوتبال خاطرنشان کرد: بازیکنان تیم ملی وظایف خود را در این مسابقه به نحو احسن در زمین پیاده نکردند و اغلب اوقات سردرگرم بودند.

ذوالفقار نسب تصریح کرد: به طور حتم این شکست می‌تواند درس‌های زیادی را برای فوتبال ایران به همراه داشته باشد تا در مسابقه‌های آینده عملکرد بهتری را به اجرا بگذارد.

وی تاکید کرد: بازیکنان تیم ملی حرفه‌ای هستند و نباید تحت تاثیر پیروزی پر گل مقابل کامبوج قرار می‌گرفتند و البته باید حرف‌های آنها را شنید تا درباره این شکست حرف بزنند.

کارشناس فوتبال در پایان گفت: تیم ملی فوتبال ایران این توانایی را دارد در مسابقات آینده شکست مقابل بحرین را جبران را کرده و دوباره در مسیر موفقیت قرار بگیرد.

ایده شجاعانه‌ای که نتیجه بخش نبود/ ۹۰ دقیقه بدون انعطاف
علی مغانی

پیش از شروع بازی قابل پیش‌بینی بود که امید ابراهیمی به ترکیب اصلی اضافه شود اما مارک ویلموتس، تیم ملی را با دو شگفتی در ترکیب اولیه به زمین فرستاده بود. یکی حضور محمد محبی در پست وینگر راست یعنی همان جایی که در دیدار با کامبوج بازی کرده بود و دیگری نیمکت‌نشینی پورعلی‌گنجی و ادامه حضور کنعانی‌زادگان در مرکز خط دفاعی. با رفع مصدومیت سیدمجید حسینی، به نظر می‌رسید حسینی جانشین کنعانی‌زادگان شود اما ویلموتس، محمدحسین را به مرتضی ترجیح داد. جالب است که در دو سه سال اخیر هیچ بازیکنی به اندازه کنعانی‌زادگان با انتقاد رسانه‌ها مواجه نشده ولی ویلموتس بعد از کی‌روش و کالدرون، سومین مربی خارجی است که به او اعتماد می‌کند.

اینکه ویلموتس در چنین بازی مهمی عملاً تیمش را با چهار مهاجم، انصاری‌فرد، آزمون، محبی و طارمی به زمین بفرستد یک تصمیم شجاعانه بود اما فارغ از اینکه چه کسی در میدان بود و کدام بازیکن نبود، استراتژی‌ای که ویلموتس برای این بازی انتخاب کرده بود، عجیب بود. تیم ملی چه در نیمه اول که بازی مساوی بود و چه از دقیقه ۶۰ که از حریف عقب افتاد، به شکلی افراطی اصرار به نفوذ از کانال میانی داشت و انگار کناره‌های زمین به طور کلی نادیده گرفته شده بود. تیم ملی اگرچه ظاهراً دو عنصر هجومی یعنی طارمی و محبی را لب خط داشت اما به محض شروع هر حمله، چهار مهاجم ایران در کانال میانی تجمع می‌کردند و مدافعان میانی کم‌اشتباه بحرین هم موقعیت آشکاری به مهاجمان ایران ندادند. اگر قرار باشد یک انتقاد از مارک ویلموتس مطرح شود، احتمالاً همین سبک بازی بدون انعطاف تیم ملی در این بازی بود که از دقیقه یک تا نود هیچ تغییری نداشت و هیچ غافلگیری در کار نبود.

بحرین در حالی تیم پیروز این بازی شد که برتری محسوسی نداشت و موقعیت‌های بیشتری خلق نکرد اما در چنین بازی‌های نزدیکی، لحظات هستند که نتیجه بازی را تعیین می‌کنند.

مثل همان دقیقه ۶۰ که احسان حاجی‌صفی، با بازوبند کاپیتانی و در صد و دهمین بازی ملی، به خاطر خطایی که مستحق کارت زرد هم بود، در رفتاری غیرحرفه‌ای با داور جر و بحث می‌کند، سراغ کمک داور می‌رود و چند ثانیه بعد با دفع توپ آماتوری، زمینه‌ساز حمله بحرین و ارسال خطرناکی می‌شود که منجر به پنالتی شد. اعتراض‌های بازیکنان ایرانی به جای اینکه روی داور تأثیرگذار باشد، بیشتر روی خود بازیکنان اثر منفی می‌گذارد و این داستان تکراری، همچنان ادامه دارد.