جام جهانی قطر؛ خیلی نزدیک، خیلی دور

همزمان با نهایی شدن قرارداد ویلموتس، فیفا اعلام کرد که جام جهانی ۲۰۲۲ با حضور ۳۲ تیم برگزار می‌شود و اینفانتینو از پروژه جاه‌طلبانه ۴۸ تیمی شدن این تورنمنت صرفنظر کرده. این دو خبر که با فاصله زمانی خیلی کمی اعلام شد، می‌تواند تا حد زیادی دورنمای تیم ملی در سه سال آینده را مشخص کند.

جدی‌ترین مأموریت مربی بلژیکی صعود به جام جهانی است و با توجه به ثابت ماندن تعداد تیم‌ها نسبت به دوره قبل، مسیر صعود همچنان سخت و پیچیده خواهد بود. اضافه شدن تعداد تیم‌ها می‌توانست کار ویلموتس را راحت‌تر کند، ولی حالا مشخص شد که رقبای آسیایی باید بر سر ۴، ۵ سهمیه بجنگند. این همان مسیری است که کی‌روش در دو دوره قبلی با موفقیت پشت سر گذاشت و تنها تفاوت نسبت به ادوار قبلی غیبت قطر، قهرمان قاره و میزبان جام جهانی در رقابت صعود است، هرچند این تیم با فیفا توافق کرده که برای حفظ آمادگی و کسب سهمیه جام ملت‌های آسیا در مرحله اول و دوم مقدماتی شرکت کند و در صورت صعود به مرحله نهایی ممکن است در آن دور هم به صورت تشریفاتی حاضر باشد.

بعد از مطرح شدن شایعه میزبانی ایران از برخی تیم‌های جام جهانی قطر یا حتی برگزاری تعدادی از بازی‌ها، این مسابقات برای تیم ملی حس یک تورنمنت خانگی را پیدا کرد. همان زمان هم مشخص بود که میزبانی ایران به دلیل محدودیت‌های سخت‌افزاری یا اختلافات دیپلماتیک احتمالا هرگز میسر نخواهد شد. با این حال تصور می‌کردیم صعود به نخستین جام جهانی خاورمیانه با حضور کی‌روش و اضافه شدن تعداد تیم‌ها کاملا در دسترس باشد. با شناختی که مربی پرتغالی از فوتبال آسیا و پیچ و خم‌های مرحله مقدماتی پیدا کرده بود، صعود به جام جهانی قطر می‌توانست فرمالیته باشد، ولی با آمدن ویلموتس که قرار است پروژه جدیدی را کلید بزند، نباید تصور کرد که صعود نزدیک است و مسیر رسیدن به قطر می‌تواند پیچیده و دور و دراز شود.

مربی بلژیکی تیم ملی را در شرایط نسبتا خوبی تحویل می‌گیرد. کی‌روش تیم جوانی را به جام جهانی و جام ملت‌های آسیا برد و ویلموتس مجبور نیست کارش را از صفر شروع کند. استخوان‌بندی تیم ملی تقریبا مشخص است و او که هنوز شناخت زیادی از فوتبال ایران ندارد، برای دو بازی آتی احتمالا بازیکنان فهرست جام ملت‌ها را دعوت خواهد کرد.

ویلموتس از نظر امکانات هم مشکلات کی‌روش را نخواهد داشت. اعتراضات مداوم مربی پرتغالی منجر به ساخت یک زمین تمرین خوب و مجموعه پک شد و ویلموتس مجبور نخواهد شد که گوشه و کنار تهران برای تیمش دنبال زمین تمرین بگردد.

با تیم جوان و هماهنگ فعلی و امکانات نسبتا خوب کمپ، صعود به جام جهانی حداقل انتظاری است که از ویلموتس می‌رود، با این حال نباید عرصه را برای این مربی تنگ کرد و باید به او زمان کافی داد تا با بازیکنان و فضای فوتبال ایران آشنا شود. برای کی‌روش هم مدتی طول کشید تا بتواند به شناخت برسد و تیم ملی را بر اساس افکار تاکتیکی‌اش بچیند و به زمین بفرستد. هر نتیجه‌ای که در دو بازی آینده به دست بیاید، ملاک دقیقی برای قضاوت عملکرد ویلموتس نیست و او حداقل نیاز به یک سال زمان دارد.

نکته دیگری که می‌تواند ویلموتس را به دردسر بیندازد، ادامه حاشیه‌هایی است که در زمان کی‌روش وجود داشت و به تیم ملی ضربه زد. اختلافاتی که بین کی‌روش و برانکو وجود داشت و به رسانه‌ها و هواداران رسید، تجربه تلخی است که نباید اجازه بدهیم تکرار شود. ویلموتس را از این به بعد باید به‌عنوان سرمربی تیم ملی ایران بشناسیم و مصونیتی شایسته این عنوان برایش قایل شویم.

بالاخره پیش‌داوری درباره این مربی بر اساس عملکرد قبلی‌اش یا مقایسه با کارنامه کی‌روش می‌تواند آرامش تیم ملی در مسیر مقدماتی جام جهانی را بر هم بزند و کار ویلموتس را سخت‌تر کند. جام جهانی قطر بر خلاف تصور نزدیک و دست‌یافتنی نیست و برای صعود همه باید به ویلموتس کمک کنند.

آرمن ساروخانیان