به گزارش ایسنا، یک گروه بین المللی از پژوهشگران به سرپرستی دانشکده پزشکی" دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو"( UCSD) دریافته اند نوعی ژن درمانی که سیگنال دهی سلول عصبی مورد نظر را به صورت مؤثر مهار می کند، میتواند درد نوروپاتی را در موش های مبتلا به آسیب های مربوط به نخاع یا دستگاه عصبی پیرامونی، بدون عوارض جانبی کاهش دهد.
یافته های این پژوهش، یک درمان جدید بالقوه را برای بیماری هایی ارائه میدهند که امکان دارد بیش از نیمی از بیماران مبتلا به آسیب نخاعی را تحت‌تأثیر قرار دهد. نوروپاتی، آسیب یا اختلال در عملکرد اعصاب سایر نقاط بدن را شامل می شود که معمولاً با بی حسی مزمن یا ناتوان کننده ، گزگز، ضعف عضلانی و درد همراه است.
هیچ درمان منحصربه فرد موثری برای نوروپاتی وجود ندارد. برای نمونه، درمان های دارویی اغلب به انتقال پیچیده و مداوم داروها نیاز دارند و با عوارض جانبی نامطلوبی همراه هستند. مواد افیونی می توانند مؤثر باشند اما ممکن است به افزایش خطر سوءاستفاده از مواد منجر شوند.
از آنجا که پزشکان و پژوهشگران میتوانند محل دقیق آسیب نخاعی و منشأ درد نوروپاتیک را مشخص کنند، تلاش زیادی برای ایجاد درمان هایی صورت گرفته است که نورون های آسیب دیده در بخش های نخاعی را به طور انتخابی هدف قرار می دهند.
ژن درمانی در سال های اخیر، یک امکان جذاب را ثابت کرده است. پژوهشگران در جدیدترین پروژه خود، یک نوع بی خطر از" ویروس مرتبط با آدنو"( AAV) را به موش های مبتلا به آسیب های عصب سیاتیک و درد نوروپاتیک ناشی از آن تزریق کردند. این ویروس حامل یک جفت ترانس ژن است که" گاما آمینوبوتیریک اسید"( GABA) را رمزگذاری می کنند. گاما آمینوبوتیریک اسید، یک انتقال دهنده عصبی است که تکانه های بین سلول های عصبی را متوقف می کند. تکانه ها در این مورد ، درد را سیگنال دهی می کنند.
انتقال و بیان ترانس ژن های موسوم به" GAD65" و" VGAT"، به ناحیه آسیب دیده عصب سیاتیک موش ها محدود شد و در نتیجه، هیچ عارضه جانبی قابل تشخیصی مانند ضعف حرکتی یا از دست دادن حس طبیعی وجود نداشت. تولید گاما آمینوبوتیریک اسید توسط ترانس ژن ها، به مهار قابل اندازه گیری نورون های سیگنال دهنده درد در موش ها منجر شد که حداقل ۲.۵ ماه بعد از درمان ادامه داشت.
" مارتین مارسالا"( Martin Marsala)، استاد بخش هوش بری دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو و از پژوهشگران این پروژه گفت:یکی از پیش نیازهای یک درمان ضد درد قابل قبول از نظر بالینی، داشتن حداقل عوارض جانبی یا بدون داشتن عوارض جانبی است. درمانی که اثر درمانی بلندمدتی را ارائه می دهد نیز بسیار مطلوب است. این یافته ها مسیری رو به جلو را برای رسیدن به هر دو هدف نشان می دهند.
این پژوهش، در مجله" Molecular Therapy" به چاپ رسید.
- 19
- 4
