به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، عامل اصلی این فرآیند یک پروتئین سنجش نور به اسم"اپسین MCO۱" است که هنگام اتصال به سلول های خاص در پشت چشم، بینایی را بازیابی می کند. این سلول های به اصطلاح دو قطبی که در افراد مبتلا به بیماری های شایع چشم سالم باقی می مانند، بخشی از مسیرهای حسی برای درک نور و بینایی هستند.
در آزمایشات شرکت آمریکایی "نانواسکوپ" (Nanoscope)، موش های کاملاً نابینا و بدون درک نور مورد آزمایش قرار گرفتند که بعد از درمان، پژوهشگران شاهد عملکرد چشم‌گیر شبکیه چشم و بینایی موشها بودند.
موش های تحت درمان در آزمایش های بصری آزمایشگاه، مانند پیمایش در پیچ و خم ها و تشخیص تغییرات حرکت، سریعتر بودند. در انسان این روش درمانی برای اشخاص مسن مبتلا به دژنراسیون ماکولای وابسته به سن و ورم رنگیزه ای شبکیه (RP) به صورت تزریق در چشم انجام می شود.
پژوهشگران این مطالعه پس از انجام آزمایشات بر روی موش ها هیچ مسئله ایمنی در موش های تحت درمان پیدا نکردند و با بررسی خون و بافت های آن ها نیز هیچ نشانه ای از التهاب مشاهده نکردند.
در بهترین حالت، این روش درمانی میتواند به بیماران در رسیدن به بینایی ۶۰/۲۰ کمک کند؛ به این معنی که اشخاص قادر خواهند بود اجسامی که افراد با دید طبیعی از فاصله ۶۰ فوتی (۱۸ متر) می بینند را از فاصله ۲۰ فوتی (۶ متری) ببینند.
پیکگیو لی (PaekGyu Lee) از محققان این مطالعه اظهار‌کرد: اگر این روش اپتوژنتیک با استفاده از سلول های محافظت شده در شبکیه تخریب شده بتواند در ترمیم بینایی در انسان مؤثر باشد، میتواند جایگزینی ارزشمند برای روش پروتز شبکیه برای افراد مبتلا به ورم رنگیزه ای شبکیه باشد.
طی این مطالعه پژوهشگران راهی را در سلول های دو قطبی برای انجام برخی کارها در گیرنده های نوری آسیب دیده شناسایی کردند. قسمت اول این روش شامل ویروسی بی ضرر است که اصلاح شده تا حاوی ژن انسانی باشد. آن ویروس سپس به چشم تزریق می شود و به پشت چشم به سلول های شبکیه منتقل می شود. ژن انسانی که اکنون حاوی این ویروس است، سپس سبب می شود سلول های شبکیه پروتئین (Protein) حسگر نور به نام اپسین MCO۱ تولید کنند. اپسین MCO۱ هنگامی که به سلول های دو قطبی شبکیه متصل می شود، با اجازه دادن به سلول های دوقطبی برای انجام برخی از کار گیرنده های نوری آسیب دیده ، بینایی را بازیابی می کند.
اوپسین ها مولکول های گیرنده نوری هستند که میتوانند با جذب نور، از حالت استراحت به حالت سیگنال تبدیل شوند و در نتیجه سبب ایجاد آبشار سیگنالینگ شوند که این عمل نیز سبب تولید پاسخ های فیزیولوژیکی می شود. در یک چشم طبیعی، اپسین ها توسط گیرنده های نوری میله ای و مخروطی در شبکیه بیان می شوند.
گیرنده های نوری زمانی که توسط نور فعال می شوند ، شروع به تپیدن می کنند و از طریق دیگر سلول های عصبی شبکیه و عصب بینایی به سلول های عصبی مغز سیگنال می فرستند. سایر روش های درمانی جایگزینی اپسین برای رسیدن به آستانه مورد نیاز سلول ها برای پردازش نور، به نور زیاد نیاز دارند ولی نور شدید باعث آسیب بیشتر به شبکیه می شود؛ ولی درمان شرکت نانواسکوپ تنها با یک بار تزریق در چشم انجام می شود. درمان با اپسین MCO۱ همچنین می تواند طیف وسیعی از بیماری های تخریب کننده شبکیه را نیز درمان کند.
یافته های این مطالعه در مجله "Nature Gene Therapy" منتشر شده است.
- 13
- 6
