به گزارش دنیای اقتصاد، موسیقی پاپ کره‌شمالی را هرگز نمی‌توان به «بی‌روح بودن» متهم کرد. البته آهنگ‌های عاشقانه زیادی وجود دارد اما ابیاتش نسبتا بهداشتی شده است. آهنگ‌هایی وجود دارد که هیچ جوانی اصلا نمی‌خواهد به آن گوش فرا دهد: آن آهنگ‌ها و آواهایی که از خانواده حاکم تمجید می‌کند، شنونده را ترغیب به‌کار صادقانه و سرسختانه می‌کند یا خاطراتی نوستالژیک از موطن و مادران را به یاد می‌آورد. موسیقی پاپ محلی کره‌جنوبی فضای زیادی روی MP۳ Playerهای جوانان اشغال می‌کند.
این موضوع با وجود غیرقانونی بودن موسیقی کره‌جنوبی رخ می‌دهد، چراکه در اختیار داشتن آن برابر است با مجازات.بسیاری از آهنگ‌های کره‌شمالی صدایی شبیه به صدای پای اسب (یورتمه) دارد و این موسیقی‌ای است که تحت‌تاثیر «اینکا»ی ژاپنی است که طی دوران استعمار ژاپن وارد کره شد. این سبکی است که هنوز در میان کره‌ای‌های کهنسال دو سوی منطقه غیرنظامی (DMZ) محبوب است اگرچه در مورد کره‌شمالی تاثیر قاطع شوروی را هم باید ذکر کرد که صدای موسیقی‌اش اپراگونه‌تر است.
به نوشته مقاله‌ای که در روزنامه «چوسون ایلبو»ی [Chosun Ilbo] کره‌جنوبی منتشر شد، اعضای این گروه‌ها از سوی جوخه‌های آتش در سال ۲۰۱۲ اعدام شدند. این مقاله در ادامه نوشت که خواننده این گروه به نام هیون‌سونگ‌وول (از گروه الکترونیکی پوچونبو) معشوقه سابق کیم‌جونگ‌اون بود که پس از مرگ کیم‌جونگ‌ایل در دسامبر ۲۰۱۱- که در مسیر پیوند آنها قرار گرفته بود- روابط خود با «اون» را از سر گرفته بود. حضور «ری‌سول‌جو» به این معناست که «هیون‌سونگ‌وول» باید برود و به همین دلیل، این خواننده به‌همراه چندین نفر دیگر به جرم قانون‌شکنی در زمینه پورنوگرافی دستگیر شد.
حتی ادعاهایی وجود داشت که «ری‌سول‌جو» نیز درگیر پورنوگرافی بود و اینکه ادعای اعدام «وول» راهی برای پنهان کردن این مساله بود. با این حال، حقیقت امر این است که چنین داستان‌هایی غیرقابل اعتماد هستند. روزنامه «چوسون ایلبو»- که برخوردار از ارتباطات خوب با دولت کره‌جنوبی و سازمان اطلاعاتی این کشور است- مشتاق بال و پر دادن داستان‌هایی مبتنی بر منابع اطلاعاتی بی‌نام است که موجب می‌شود کره‌شمالی کشوری اهریمنی، غیرعادی یا هر دو به نظر برسد.
این موضوع، در مقابل موضع سرویس اطلاعات کره‌جنوبی را در داخل تقویت می‌کند به‌ویژه در عصری که با درخواست‌های دائمی برای اصلاح سیاسی‌کاری‌هایش دست به گریبان است. از آنجا که تایید یا تکذیب این داستانسرایی‌ها بی‌نهایت دشوار است، گزارشگران بین‌المللی آنها را به منزله حقیقت می‌نگرند و بدون دخل و تصرفی آنها را بازنشر می‌کنند.
در مورد «هیون سونگ وول»، نویسندگان این کتاب به یقین می‌توانند بگویند که او- به گفته یک منبع بسیار موثق- زنده است. خانم «هیون» هنوز از چشم رژیم نیفتاده است. صرف‌نظر از این، به‌نظر می‌رسد دولت به‌طور ضمنی اذعان کرده که پوکونبو، وانگ‌جائه‌سان و امثال آن اکنون قدیمی شده‌اند. شاید در پاسخ به موج [Hallyu: معادل انگلیسی آن The Korean Wave است که اشاره دارد به افزایش محبوبیت جهانی فرهنگ کره‌جنوبی از دهه ۹۰ به این سو.
با شروع قرن ۲۱ کره‌جنوبی به صادر‌کننده مهمی در زمینه فرهنگ پاپ و توریسم تبدیل شده است و گستره فرهنگی این کشور به شرق، جنوب و جنوب شرق آسیا هم سرایت کرده است] غیرقابل توقفی که از جنوب می‌آید، شمالی‌ها اکنون نسخه خاص خود از «گروه دختران» [girl band] را دارند که با دامن کوتاه و مدل موی پر زرق و برق کامل شده است. «گروه مورانبونگ» [The Moranbong Band]، که ظاهرا به‌دست شخص کیم‌جونگ‌اون پایه‌گذاری شد، به منزله نماد تلاش‌های دولت برای نشان دادن یک مدرنیته خوش رنگ و لعاب در عصر «کیم سوم» تلقی می‌شود.
برخلاف «گروه دختران» کره‌جنوبی، مورانبونگ کره‌شمالی آلات موسیقایی خاص خود را می‌نوازد. همان‌طور که از فارغ‌التحصیلان ستاره سیستمی که فستیوال آریرانگ [بازی‌های دسته‌جمعی آریرانگ یا جشنواره آریرانگ: هنرهای نمایشی متداول در کره‌شمالی است که هر سال معمولا در اوایل ماه اوت آغاز می‌شود و حدود ۱۰ سپتامبر پایان می‌یابد] را سامان می‌دهند انتظار می‌رود، اجرایشان بسیار جدی و خشک است.
آنها به‌طور چشمگیری نسخه‌های به روز از آهنگ‌های قدیمی انقلابی را اجرا می‌کنند و حتی مغازله‌هایی هم با فرهنگ آمریکایی دارند: برای مثال، آهنگ‌هایی با «تم» راکی می‌سازند یا آهنگ‌های میکی ماوس [Mickey Mouse] را اجرا می‌کنند. هیچ‌یک از اینها در دوران کیم‌جونگ‌ایل رخ نداده است. با این تفاصیل، سبک و سیاق آنها بیشتر دهه هشتادی است؛ پاپ کره‌جنوبی قرن بیست و یکمی است و گروه مورانبونگ نمی‌تواند به درستی توجه جوانان شهری کره‌شمالی را به خود جلب کند اگرچه موی کوتاهشان یک جورهایی برای جوانان طبقه متوسط در پیونگ‌یانگ محبوب است.
سفر و اوقات فراغت
برای مردم عوام کره‌شمالی، تصور ایده سفر خارجی دشوار است. سفر خارجی برای افراد خارج از حلقه نخبگان یا طبقه تجاری هم غیرقانونی و هم به‌شدت عجیب است. متاسفانه، سفر داخلی هم برای بسیاری از مردم امری نادر است هرچند به تدریج درحال افزایش است. برای شهروندان کره‌شمالی سفر به مکان‌های خارج از منطقه خودشان غیرقانونی و ممنوع است مگر اینکه برای آنها مجوز صادر شود. و حتی وقتی هم مجوز صادر می‌شود، زیرساخت‌های فاجعه‌بار این سفر را طولانی و بس طاقت‌فرسا می‌سازد. اغراق نیست اگر بگوییم کره‌شمالی ۸۰ سال پیش دارای خط آهن بهتری بود؛ قطعی برق و خرابی‌های ممتد یک سفر معمولی را تا یک هفته یا بیشتر به درازا می‌کشاند.
تعجبی ندارد که مردم زیادی در کره‌شمالی هستند که هرگز زادگاه خود را ترک نکرده‌اند. در نظر چنین مردمانی، پایتخت یعنی پیونگ‌یانگ، ممکن است بخشی از یک کشور متفاوت باشد [پیونگ‌یانگ شهر ممنوعه است. زندگی و حتی دیدار از آنجا امتیاز محسوب می‌شود. دیپلمات‌های خارجی که در آنجا کار می‌کنند اغلب می‌گویند اگر فرد از شنیانگ در چین سوار هواپیما شود، با قطار به یانجی برود و برای رفتن به سوی مرز کره‌شمالی سوار تاکسی شود زودتر به مقصد می‌رسد تا اینکه از پیونگ‌یانگ به راسون- منطقه ویژه اقتصادی در مرزهای شمالی- برود.
جاده چهار بانده از ونسان در شرق تا راسون سال‌هاست که درحال ساخت است اما ظاهرا منابع مالی خشکیده است. کره‌شمالی هنوز موفق نشده از پایان جنگ کره پایتخت را به تمام استان‌ها متصل کند و این یک چالش زیرساختی فوری است].
ترجمه: محمدحسین باقی
- 18
- 5
